ΤΟΥΡΚΟΛΟΓΙΕΣ

Ο Κάρολος Δαρβίνος το 1858 μετά από πολυετές ταξίδι κατά μήκος όλου του πλανήτη, εισηγήθηκε τη θεωρία της φυσικής επιλογής μέσω της οποίας πρότεινε ότι συντελείται η εξέλιξη των ειδών. Έτσι όρισε ως φυσική επιλογή τη διαδικασία εξέλιξης των ειδών, μέσω της οποίας οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, αφήνουν περισσότερους απογόνους και τελικά επικρατούν, από εκείνους οι οποίοι είναι λιγότερο προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον.
Η Φυσική επιλογή από τότε μελετήθηκε κατά κόρον, μπήκε στο μικροσκόπιο της Βιολογίας και εκτιμήθηκε ως η πιο ρηξικέλευθη έμπνευση όλων των εποχών. Αμφισβητείται έντονα στη σημερινή εποχή από κάποιους θρησκόληπτους τελευταίας κοπής, μανιακούς ‘χριστιανούς’ των Ηνωμένων Πολιτειών κυρίως, οι οποίοι την εξοβελίζουν λόγω μονοδιάστατης πίστης στη Γένεση. Παραμένει όμως η μοναδική θεωρία που εξηγεί ικανοποιητικά, σχεδόν απόλυτα, την εξέλιξη των ειδών.
Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω θεωρία, το περιβάλλον στο οποίο έζησε η ελληνική φυλή κατά τη διάρκεια των αιώνων έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των σημερινών εξωτερικών και εσωτερικών χαρακτηριστικών και της εν γένει κοινωνικής συμπεριφοράς των νεοελλήνων. Η πιο σημαντική επιρροή που έχει δεχτεί η ελληνική φυλή λόγω μικρής απόστασης από τότε αλλά και λόγω μεγάλης χρονικής διάρκειας είναι η επί τέσσερις αιώνες τούρκικη σκλαβιά.
Η παρούσα λοιπόν δημοσίευση προτείνει τη θεωρία του εκτουρκισμού των συνηθειών, του τρόπου ζωής, της κοινωνικής και επαγγελματικής συμπεριφοράς και του συνολικού τρόπου διαβίωσης των νεοελλήνων. Η βάση της παραπάνω θεωρίας είναι κοινή με αυτή της φυσικής επιλογής για την εξέλιξη των ειδών, με τη έννοια ότι κατά τη διάρκεια της σκλαβιάς των τεσσάρων αιώνων, συντελέστηκαν στο γονιδίωμα του Έλληνα μη αντιστρεπτές γονιδιακές μεταλλάξεις και το νέο είδος που προέκυψε ήταν τόσο ανθεκτικό, που επέζησε, εξελίσσεται και δρα συνεχίζοντας αναπτυσσόμενο.
Οι μεταλλάξεις βέβαια που πραγματοποιήθηκαν, αντικατέστησαν προαιώνια εκφραζόμενα γονίδια με παραδοσιακά ανατολίτικα και έτσι προέκυψε το νέο είδος.
Εις απόδειξιν του παραπάνω ισχυρισμού, η δημοσίευση αυτή παραθέτει μια σειρά τουρκικών λέξεων οι οποίες όχι μόνο αντικατέστησαν ελληνικές αλλά και σημειολογικά σηματοδοτούν τη στάση ζωής του Έλληνα –Ραγιά ακόμη και στη σύγχρονη εποχή και μάλιστα πολύ ενισχυμένες σήμερα παρά τον πολυπόθητα εξευρωπαϊσμό της χώρας μας.
Αναλυτικά:
Αγάς= Προύχων, ευγενής, φεουδάρχης
Αλισβερίσι = Συναλλαγή.
Αμανές = Μακρόσυρτος σκοπός με πάθος
Αχταρμάς = Συνονθύλευμα
Τσέπη = Θυλάκιο
Μπακάλης = Παντοπώλης
Καβγάς = Φιλονικία
Κέφι = Ευδιαθεσία
Χατίρι = Χάρη, εξυπηρέτηση
Ντέρτι = καημός
Νταβαντούρι = Σύγχυση
Τσιμπούκι = Καπνοσύριγγα
Μπαϊράκι = Σημαία
Γιακάς = Περιλαίμιο
Γινάτι = Πείσμα
Γιουρούσι = Επίθεση
Γρουσούζης = Κακότυχος
Καβούκι = Καύκαλο
Ζόρι = Δυσκολία
Κάλπικος = Κίβδηλος
Καλούπι = Μήτρα
Κελεπούρι = Ανέλπιστο εύρημα
Καραούλι = Σκοπιά
Κουβαρντάς = Γενναιόδωρος
Κουσούρι = Ελάττωμα
Λεβέντης = Ανδρείος
Μαϊντανός = Μακεδονήσι
Μασούρι = Μικρό ξύλο
Μπαγλαρώνω = Δένω φυλακίζω
Πούστης = Κίναιδος
Μπινές =Ασελγής
Μπουνταλάς = Κουτός ανόητος
Μπούχτισμα = Κορεσμός
Νταραβέρι = Συναλλαγή αγοραπωλησία
Ρουσφέτι = Χαριστική εξυπηρέτηση
Τερτίπι = Τέχνασμα
Τζάμπα = Δωρεάν
Τράμπα = Ανταλλαγή
Τεμπέλης = Οκνηρός
Χαφιές = Καταδότης
Οι λέξεις που παρατίθενται παραπάνω είναι ένα πολύ μικρό δείγμα των δανείων από την τουρκική γλώσσα και το πρώτο χαρακτηριστικό τους είναι ότι έχουν επικρατήσει κατά κράτος των αντίστοιχων ελληνικών. Το δεύτερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι η έννοιες που εκφράζουν ως επί το πλείστον αφορούν τη συμπεριφορά, την προσαρμογή και την εν γένει κοινωνική στάση του ραγιά Έλληνα απέναντι στον Τούρκο κατακτητή.
Κατά τον τρόπο αυτόν λοιπόν το είδος του Έλληνα που επιβίωσε και έγινε πιο ανθεκτικό σύμφωνα με τη θεωρία της φυσικής επιλογής του Κάρολου Δαρβίνου, είναι αυτό που εκφράζεται στη μορφή του σύγχρονου νεοέλληνα. Δυστυχώς τα γονίδια που υπέστησαν μετάλλαξη όχι μόνο δεν άρχισαν να υποστρέφονται στα υγιή προηγούμενα αλλά ήταν τόσο ισχυρά που επιβιώνουν μέχρι σήμερα χωρίς να υφίστανται φθορές ή άλλες ευεργετικές μεταλλάξεις, καθιστώντας το είδος του προ της τουρκοκρατίας Έλληνα απολίθωμα.
Έτσι ο σύγχρονος Ελληνάρας λεβέντης άλλοτε κλείνεται στο καβούκι του άλλοτε σηκώνει μπαϊράκι, βγαίνοντας ως ψείρα στο γιακά. Επιζητά νταραβέρια, μπαχτσίσια, αλισβερίσια, ρουσφέτια και τράμπες και κάνει κανένα τερτίπι για να τη βγάλει στο τζάμπα και να γεμίσει την τσέπη. Μέσα στον αχταρμά, το νταβαντούρι και τον καβγά, πιάνει το μπουζούκι του, τραβάει κανένα αμανέ, καπνίζει το τσιμπουκάκι του κάνοντας το κέφι του. Κάποτε τεμπέλης και κάποτε προκομμένος. Βάι βάι όμως άμα γρουσουζέψει. Γίνεται μπινές, πούστης και το χειρότερο χαφιές.