Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε γύρω μας μια παράσταση βγαλμένη κατευθείαν από το μυαλό του Ιονέσκο. Τους κυβερνώντες της χώρας να κινδυνολογούν εκθέτοντας κάθε μέρα τη χώρα μας στο εξωτερικό, με σκοπό να κερδίσουν πόντους στο επικοινωνιακό παιχνίδι και να περάσουν τα μέτρα που μας επιβάλλει η σκληρή ευρωπαϊκή ελίτ, με όσο το δυνατόν μικρότερες αντιδράσεις από την κοινωνία. Σ’ αυτό συνεπικουρούν δυο πολύ σημαντικοί παράγοντες: Ο πρώτος είναι το γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν ανέκαθεν και είναι στον κομματικό μηχανισμό του κόμματος που κυβερνά τώρα τον τόπο και ο δεύτερος είναι ότι η πλειονότητα των μέσων ενημερώσεως που καταστρατηγούν σε ποσοστό 80% την άποψη του λαού είναι καταφανέστατα με το ΠΑΣΟΚ. Εξ’ ου και οι πληρωμένες δημοσκοπήσεις που τάχα θέλουν το συντριπτικό ποσοστό του λαού να συμφωνεί με τα μέτρα που μας αναγκάζουν να πάρουμε οι Γαλλογερμανοί.
Ας κάνουμε όμως μια γενική θεώρηση του πράγματος και της κατάστασης που βρισκόμαστε. Κατ΄ αρχάς πρέπει να ομολογήσουμε όλοι ότι πληρώνουμε παλιές αμαρτίες που ξεκινούν από την αρχή της μεταπολίτευσης και κορυφώνονται ραγδαία την τελευταία πενταετία. Η Ευρώπη στην οποία μας έμπασε ο ‘εθνοσωτήρας’ Καραμανλής ο γεροντότερος και μας ένωσε νομισματικά ο ‘μεταρρυθμιστής’
Σημίτης τόσα χρόνια μας ενίσχυε οικονομικά και εμείς όχι μόνο δεν εκμεταλλευτήκαμε την πριμοδότηση για να εκσυγχρονιστούμε και να εξομοιωθούμε μ΄ αυτούς αλλά συνεχίσαμε τις Τουρκολογίες μας, τη διαφθορά, τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, τις κοινωνικές αδικίες, τον εύκολο πλουτισμό κάποιων εις βάρος των πολλών. Η συμπεριφορά αυτή εκτραχύνθηκε την πενταετία που μας πέρασε και το αποτέλεσμα ήταν πολλαπλά κακό: Απογράψαμε και εμφανίσαμε στην Ευρώπη, με εκδικητική διάθεση για τους προηγούμενους, τις λοβιτούρες που κάναμε για να ενωθούμε νομισματικά με την Ευρώπη και το σημαντικότερο που μας ώθησε κοντά στον γκρεμνό, εμφανίσαμε μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα κατά 25% αυξάνοντας τον εθνικό πλούτο με άτυχο σκοπό την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αυτό επισημοποίησε αυτό που όλοι μας παρατηρούσαμε ότι ζούσαμε με δανεικά και η ευμάρεια την οποία βιώναμε ήταν εικονική, ήταν μια πελώρια φούσκα. Ξαφνικά από χώρα πρωτογενούς παραγωγής μέσα σε δέκα χρόνια γίναμε χώρα παροχής υπηρεσιών και χώρα επιστημόνων χωρίς παραγωγή. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και αφού εθελοτυφλώντας αφήσαμε τη φούσκα να μεγαλώνει, ήρθε η ώρα να τα διορθώσουμε αλλά μάλλον ο τρόπος που έχει επιλεγεί είναι παντελώς λανθασμένος. Η κυβέρνηση που ως αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι επιβάλλει μόνο έμμεσους φόρους, το πιο άδικο πράγμα που έχει εφεύρει ο καπιταλισμός, με πρόσχημα τις διαταγές των ευρωπαίων κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Επιβάλλει εκ νέου έμμεσους φόρους και μάλιστα σφοδρότερους, μειώνει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (το εύκολο), κόβει ολόκληρα δώρα. Όλα αυτά αφαιρούν από την μεγάλη πλειονότητα του λαού περίπου το 30% του εισοδήματός του. Έτσι η κυβέρνηση κοντόφθαλμα κερδίζει 4 δισεκατομμύρια ευρώ τώρα και χάνει τα τριπλάσια σε ένα χρόνο. Και εξηγούμαι: Αφαιρώντας ζωτικό εισόδημα από τον λαό που είναι ο κύριος καταναλωτής σήμερα μειώνεις την αγοραστική του δύναμη με αποτέλεσμα να σπάζεις το κυριότερο γρανάζι της μηχανής της λειτουργίας της αγοράς. Μειώνεις με τον τρόπο αυτό τα έσοδά σου από τον φόρo προστιθέμενης αξίας, από τον φόρο εισοδήματος εργατών, υπαλλήλων και επαγγελματιών, κλείνεις επιχειρήσεις, αυξάνεις ραγδαία την ανεργία και τον κοινωνικό αναβρασμό, αυξάνεις την υπερσυγκέντρωση πλούτου σε πολύ λίγους, ευνοείς τα μονοπώλια, επιτείνεις την ύφεση, δίνεις το δικαίωμα στον Βγενόπουλο να ονομάζει την πολιτική σου σοσιαλιστικό καπιταλισμό και όλα αυτά γιατί οι Ευρωπαίοι στων οποίων το άρμα σέρνεσαι αναγκαστικά θέλουν να διατηρούν σκληρό νόμισμα απέναντι σε δολάριο και νομίσματα ανατολής για λόγους πρεστίζ. Η μόνη παρέμβαση η οποία διάβασα τον τελευταίο καιρό που προτείνει λύσεις σοβαρές, ρεαλιστικές αλλά και ρηξικέλευθες έξω από το δεδομένο που ζούμε τώρα είναι του Κου Τάκη Φωτόπουλου στη Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 27/2/2010 και παραθέτω αυτούσιο το συγκεκριμένο χωρίο:
Ας κάνουμε όμως μια γενική θεώρηση του πράγματος και της κατάστασης που βρισκόμαστε. Κατ΄ αρχάς πρέπει να ομολογήσουμε όλοι ότι πληρώνουμε παλιές αμαρτίες που ξεκινούν από την αρχή της μεταπολίτευσης και κορυφώνονται ραγδαία την τελευταία πενταετία. Η Ευρώπη στην οποία μας έμπασε ο ‘εθνοσωτήρας’ Καραμανλής ο γεροντότερος και μας ένωσε νομισματικά ο ‘μεταρρυθμιστής’
Σημίτης τόσα χρόνια μας ενίσχυε οικονομικά και εμείς όχι μόνο δεν εκμεταλλευτήκαμε την πριμοδότηση για να εκσυγχρονιστούμε και να εξομοιωθούμε μ΄ αυτούς αλλά συνεχίσαμε τις Τουρκολογίες μας, τη διαφθορά, τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, τις κοινωνικές αδικίες, τον εύκολο πλουτισμό κάποιων εις βάρος των πολλών. Η συμπεριφορά αυτή εκτραχύνθηκε την πενταετία που μας πέρασε και το αποτέλεσμα ήταν πολλαπλά κακό: Απογράψαμε και εμφανίσαμε στην Ευρώπη, με εκδικητική διάθεση για τους προηγούμενους, τις λοβιτούρες που κάναμε για να ενωθούμε νομισματικά με την Ευρώπη και το σημαντικότερο που μας ώθησε κοντά στον γκρεμνό, εμφανίσαμε μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα κατά 25% αυξάνοντας τον εθνικό πλούτο με άτυχο σκοπό την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αυτό επισημοποίησε αυτό που όλοι μας παρατηρούσαμε ότι ζούσαμε με δανεικά και η ευμάρεια την οποία βιώναμε ήταν εικονική, ήταν μια πελώρια φούσκα. Ξαφνικά από χώρα πρωτογενούς παραγωγής μέσα σε δέκα χρόνια γίναμε χώρα παροχής υπηρεσιών και χώρα επιστημόνων χωρίς παραγωγή. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και αφού εθελοτυφλώντας αφήσαμε τη φούσκα να μεγαλώνει, ήρθε η ώρα να τα διορθώσουμε αλλά μάλλον ο τρόπος που έχει επιλεγεί είναι παντελώς λανθασμένος. Η κυβέρνηση που ως αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι επιβάλλει μόνο έμμεσους φόρους, το πιο άδικο πράγμα που έχει εφεύρει ο καπιταλισμός, με πρόσχημα τις διαταγές των ευρωπαίων κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Επιβάλλει εκ νέου έμμεσους φόρους και μάλιστα σφοδρότερους, μειώνει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (το εύκολο), κόβει ολόκληρα δώρα. Όλα αυτά αφαιρούν από την μεγάλη πλειονότητα του λαού περίπου το 30% του εισοδήματός του. Έτσι η κυβέρνηση κοντόφθαλμα κερδίζει 4 δισεκατομμύρια ευρώ τώρα και χάνει τα τριπλάσια σε ένα χρόνο. Και εξηγούμαι: Αφαιρώντας ζωτικό εισόδημα από τον λαό που είναι ο κύριος καταναλωτής σήμερα μειώνεις την αγοραστική του δύναμη με αποτέλεσμα να σπάζεις το κυριότερο γρανάζι της μηχανής της λειτουργίας της αγοράς. Μειώνεις με τον τρόπο αυτό τα έσοδά σου από τον φόρo προστιθέμενης αξίας, από τον φόρο εισοδήματος εργατών, υπαλλήλων και επαγγελματιών, κλείνεις επιχειρήσεις, αυξάνεις ραγδαία την ανεργία και τον κοινωνικό αναβρασμό, αυξάνεις την υπερσυγκέντρωση πλούτου σε πολύ λίγους, ευνοείς τα μονοπώλια, επιτείνεις την ύφεση, δίνεις το δικαίωμα στον Βγενόπουλο να ονομάζει την πολιτική σου σοσιαλιστικό καπιταλισμό και όλα αυτά γιατί οι Ευρωπαίοι στων οποίων το άρμα σέρνεσαι αναγκαστικά θέλουν να διατηρούν σκληρό νόμισμα απέναντι σε δολάριο και νομίσματα ανατολής για λόγους πρεστίζ. Η μόνη παρέμβαση η οποία διάβασα τον τελευταίο καιρό που προτείνει λύσεις σοβαρές, ρεαλιστικές αλλά και ρηξικέλευθες έξω από το δεδομένο που ζούμε τώρα είναι του Κου Τάκη Φωτόπουλου στη Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 27/2/2010 και παραθέτω αυτούσιο το συγκεκριμένο χωρίο:
Από την άλλη μεριά όμως, θα μπορούσε να προταθεί ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων σαν το παρακάτω που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα μπορούσε να εξασφαλίσει:
την έξοδο από τη σημερινή δημοσιονομική κρίση (όχι βέβαια από τη χρόνια οικονομική κρίση που είναι συνάρτηση μακροπρόθεσμων ριζικών αλλαγών στην παραγωγική και καταναλωτική δομή χώρας), χωρίς το σημερινό πετσόκομμα κοινωνικών κατακτήσεων, τη μαζική ανεργία και τη φτώχεια για δεκαετίες,
πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη (όχι αυτή που επικαλείται η κυβέρνηση!) για την έξοδο από την κρίση, επιβάλλοντας σε αυτούς που κυρίως ωφελήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από τον υπέρογκο δανεισμό, να πληρώσουν το χρέος από τις πελώριες περιουσίες που συγκέντρωσαν με την φοροδιαφυγή, αισχροκέρδεια κ.λπ.,
τη δημιουργία των προϋποθέσεων για οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) και υπέρβαση του άσκοπου καταναλωτισμού στο μέλλον.
Η θεμελιακή προϋπόθεση για ένα παρόμοιο πακέτο μέτρων είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στο οικονομικό επίπεδο που σήμερα έχει καταλυθεί. Αυτό συνεπάγεται την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη ―λύση που προτείνουν ακόμη και ορθόδοξοι οικονομολόγοι του Χαρβαρντ (με άλλο βέβαια σκεπτικό και σαν προσωρινό μέτρο) σε αντίθεση με τους δικούς μας φωστήρες «αριστερούς» διανοούμενους που προβλέπουν τη συντέλεια του κόσμου από παρόμοια ενέργεια! Για να μην είναι όμως οδυνηρή η διαδικασία αυτή, θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα συμπληρωματικό «πακέτο» μέτρων όπως τα παρακάτω, που θα γίνουν εφικτά μετά την έξοδο από την ΟΝΕ και τη συνακόλουθη αποδέσμευση μας από το Σύμφωνο Σταθερότητας:
1) λογική υποτίμηση της «νέας δραχμής» που θα εισαγόταν στη θέση του Ευρώ ―πράγμα που θα έκανε φτηνότερο τον τουρισμό και τα εξαγωγικά προϊόντα μας που τώρα υποφέρουν από το ακριβό Ευρώ που επιβάλλει το Διευθυντήριο, ενώ συγχρόνως θα έκανε ακριβότερα τα εισαγόμενα προϊόντα ―πράγμα που θα έδινε σημαντική προστασία στην ντόπια αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή. Τα εισαγόμενα είδη πρώτης ανάγκης θα μπορούσαν να επιχορηγούνται (για να μην κτυπηθούν τα λαϊκά στρώματα), με χρήματα από τα έσοδα που θα προέκυπταν από ένα βαρύ επιπρόσθετο φόρο στα εισαγόμενα είδη πολυτελείας, ενώ έλεγχοι στις τιμές θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν τις μη απαραίτητες ανατιμήσεις
2) Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους (με την απειλή κήρυξης άμεσης χρεοκοπίας, δηλαδή στάσης των πληρωμών τοκοχρεωλυσίων σε περίπτωση μη αποδοχής της), με στόχο τη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την αντιστάθμιση των συνεπειών της υποτίμησης στο υπάρχον χρέος
3) Σταδιακή αποπληρωμή του Χρέους με έσοδα που θα προέλθουν βασικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας (π.χ. για περιουσίες πάνω από 1 εκ. Ευρώ, που βρίσκονται είτε στην Ελλάδα είτε σε καταθέσεις του εξωτερικού), με παράλληλη εισαγωγή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου, ώστε να σταματήσει η συνεχής εκροή κεφαλαίων των ελίτ που μόνο τους τελευταίους μήνες ξεπερνά τα 10 δις Ευρώ, και να ελεγχθεί η κερδοσκοπία.
Ο συνδυασμός των μέτρων αυτών θα σήμαινε περισσότερες δουλειές και εισοδήματα, καθώς και μείωση της πελώριας ανισοκατανομής εισοδήματος, αντί για την ανεργία, τη φτώχεια και τη μεγαλύτερη ανισότητα που μας καταδικάζουν οι Ευρωπαϊκές και ντόπιες ελίτ. Εάν λοιπόν η πολιτική ελίτ ενδιαφέρεται έστω για τα προσχήματα «δημοκρατικότητας», ας προχωρήσει σε άμεσο δημοψήφισμα για την έγκριση ή απόρριψη των ληστρικών μέτρων, ώστε να συζητηθούν δημόσια οι εναλλακτικές προτάσεις, εφόσον βέβαια εξασφαλιστούν οι όροι απόλυτης ισηγορίας στα ΜΜΕ. Εάν, αντίθετα, η κυβέρνηση επιλέξει τη «νομιμοποίηση» των μέτρων με βάση τις δημοσκοπήσεις, δικαιολογημένα, θα χαρακτηριστεί ―ιδιαίτερα αν αρχίσει να καταφεύγει στη βία για να καταπνίξει τη λαϊκή αντίδραση (όπως ήδη άρχισε να κάνει)― «κοινοβουλευτική χούντα» και θ’ αντιμετωπιστεί ανάλογα...
