Το γήρας της πολιτικής

Παρατηρώντας τους πολιτικούς κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων στην καθημερινή τους κοκορομαχία στα παράθυρα των καναλιών, κατά τη διάρκεια των βραδινών ειδήσεων, σχηματίζεις την άποψη ότι τα επιχειρήματα, οι κραυγές και οι αλαλαγμοί που ανταλλάσσουν μεταξύ τους είναι φθαρμένα, δοκιμασμένα χιλιοειπωμένα και «χιλιοπιωμένα» ως πικρό ποτήριο από τον λαό τούτο. Σου δημιουργείται καθημερινά η αίσθηση ότι οι δύο στρατοί που κονταροχτυπιούνται στο πεδίο μάχης το οποίο τους έχει προσφερθεί απλόχερα από τα «μέσα», υπερασπίζονται εναγωνίως ένα κεκτημένο στο οποίο φαίνεται να έχουν επενδύσει τουλάχιστον δύο γενιές Ελλήνων και να έχουν επενδυθεί πολλά χρήματα και συμφέροντα.
Η αρχή του πράγματος έγινε το 1974 με τη μεταπολίτευση, στην οποία εναπόθεσε τις ελπίδες του ολόκληρος ο λαός για ένα καλύτερο, πιο σύγχρονο αύριο. Με πρόσχημα τον εκδημοκρατισμό της δημόσιας διοίκησης, των εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, της παιδείας και της υγείας οι δύο εναλλασσόμενοι στην εξουσία και φρεσκοδημιουργημένοι κομματικοί σχηματισμοί, δημιούργησαν περιττές θέσεις και οφίτσια, τα μοίρασαν σε ημέτερους εφαρμόζοντας μωσαϊκό νόμο «οφθαλμό αντί οφθαλμού» για τους υμετέρους. Έτσι δημιούργησαν κομματικούς στρατούς που τους ακολούθησαν ως πειθήνια όργανα σε όλες τις κομματικές εκδηλώσεις, ακόμη και σε χιτλερικού τύπου συγκεντρώσεις του ενός εκατομμυρίου. Αποτέλεσμα ήταν ο διχασμός σε μπλε και πράσινους πολίτες, μπλε και πράσινα καφενεία, μπλε και πράσινους διορισμούς, μπλε και πράσινες κομματικές κάρτες. Έμοιαζε ο λαός να ζει σε μια διαρκή παράκρουση περνώντας κάθε έκφανση της ζωής του μέσα από το μονόχρωμο πρίσμα της κομματικής του γραμμής. Το κακόγουστο θέατρο έφτασε στο αποκορύφωμά του με τον πλήρη διχασμό της περιόδου 1989-1993.
Όλη η παραπάνω διεργασία έχει οδηγήσει στην αποστροφή του λαού για την πολιτική και τους πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων και την πλήρη απόρριψη του φθαρμένου σοσιαλιστικού βλέμματος προς τα πράγματα και του γηρασμένου φιλελεύθερου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Αυτό απέδειξαν περίτρανα οι εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, στις οποίες παρόλη τη δαμόκλειο σπάθη της μη συμπλήρωσης από το πρώτο κόμμα ευρείας αυτοδυναμίας, ο πολίτης απέδειξε ότι δύσκολα από ΄δω και μετά θα μασήσει το κουτόχορτο που του έδιναν για χαβιάρι τόσα χρόνια. Με τις εξελίξεις που δρομολόγησαν οι εκλογές αυτές στο Π.Α.Σ.Ο.Κ. άρχισε να ξηλώνεται η αριστερή κάλτσα του σάπιου οικοδομήματος και σε λίγο έρχεται και η σειρά και της δεξιάς. Ως όαση στην έρημο εμφανίστηκαν οι ψήφοι που έλαβαν τα μικρότερα κόμματα (πλην του ακραιφνούς ΛΑΟΣ) για το μέλλον του πολιτικού στερεώματος. Το εκπληκτικό ποσοστό των οικολόγων, το ανέλπιστα καλό ποσοστό για τον αναμορφωτή της ελληνικής ευρωσοσιαλιστικής αριστεράς Αλέκο Αλαβάνο και η απίστευτη ανοδική πορεία των σταθερών στις απόψεις τους (σχεδόν ζηλωτών) του Κ.Κ.Ε. Όλα αυτά αν αξιοποιηθούν ως κέρδη πολιτικά θα μπορούμε να προσβλέπουμε σε μία, δύο ή τρεις μεσαίες δυνάμεις με σημαντική παρουσία στο κοινοβούλιο οι οποίες θα μπορούν να κάνουν πραγματικότητα το μότο που εμπνεύστηκε κάποτε ο Κίτσος Τεγόπουλος «στηρίζουμε την αλλαγή-ελέγχουμε την εξουσία».
Φαίνεται λοιπόν το περίπου 35 ετών μόρφωμα να πνέει τα λοίσθια και γηρασμένο να οδεύει προς το φυσικό του θάνατο. Εναπόκειται στους πολίτες οι οποίοι διαμόρφωσαν πολιτική άποψη μετά από την περίοδο που ο διχασμός βρισκόταν στο ζενίθ, να αναδείξουν τις άφθαρτες δυνάμεις, να παραγάγουν πολιτική. Οι νέοι αυτοί έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι ως επί το πλείστον μορφωμένοι, δεν κουβαλούν μέσα τους διχαστικά διλήμματα, χειρίζονται άριστα το διαδίκτυο, τους απασχολούν και τους ενώνουν τα πραγματικά προβλήματα του ζοφερού μέλλοντός τους και γενικότερα είναι καθαροί από εμφυλιακά ή μεταεμφυλιακά σύνδρομα. Είμαστε λοιπόν ακριβώς στο μεταίχμιο της στάχτης του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος και της γέννησης ενός καινούριου ή απλώς πλησιάζουμε;