Σε
συνέντευξή του στο reuters, ο Μάρτιν Σούλτς πρόεδρος του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου δήλωσε με περισσό θάρρος: ‘Σώσαμε
τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μία γενιά. Μία από τις μεγαλύτερες
απειλές για την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ότι άνθρωποι χάνουν τελείως την
εμπιστοσύνη τους στην ικανότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιλύσει τα προβλήματά
τους. Και αν η νεότερη γενιά χάνει την εμπιστοσύνη της, τότε στα μάτια μου η
Ευρωπαϊκή Ένωση διατρέχει πραγματικό κίνδυνο’.
Ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος
δήλωσε ότι βρέθηκε πρόσφατα σε συζήτηση κατά την οποία ήλθε αντιμέτωπος με μία
Ισπανίδα ως προς το θέμα της εγκατάλειψης των νέων στην τύχη τους για να δοθεί
προτεραιότητα στην διάσωση των τραπεζών. «Διατύπωσε
την εξής ερώτηση: Δώσατε 700 δισεκατομμύρια ευρώ για το τραπεζικό σύστημα, πόσα
χρήματα έχετε για μένα; Και ποια είναι η απάντησή μου;», είπε. «Αν έχουμε 700 δισεκατομμύρια ευρώ για να
σταθεροποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα, πρέπει να έχουμε το λιγότερο άλλα τόσα
χρήματα για να σταθεροποιήσουμε τη νέα γενιά σε τέτοιες χώρες. Είμαστε
παγκόσμιοι πρωταθλητές στις περικοπές, αλλά είμαστε λιγότερο εφευρετικοί όταν
πρόκειται για την τόνωση της ανάπτυξης», είπε.
"Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία διαθέτουν ίσως τις καλύτερα
εκπαιδευμένες γενιές που υπήρξαν ποτέ στις χώρες τους, οι γονείς τους επένδυσαν
πολλά χρήματα στην εκπαίδευση των παιδιών τους, έκαναν το σωστό. Και τώρα που
είναι έτοιμοι να εργασθούν, η κοινωνία λέει: 'Δεν υπάρχει θέση για εσάς'.
Δημιουργούμε μία χαμένη γενιά», προειδοποίησε ο Μάρτιν Σούλτς.
Τα λόγια βέβαια αυτά προέρχονται από τα χείλη ενός
ανθρώπου, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος και
αν μη τι άλλο έχει δείξει μια στάση, στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης
που βιώνουμε, τελείως διαφορετική από τους υπόλοιπους νοσηρούς εγκεφάλους που
διαχειρίζονται τα πράγματα και κατέχουν τα υψηλά οφίτσια της ευρωπαϊκής ένωσης.
Την άποψή του αυτή, ότι δηλαδή είναι άδικο να διασώζουμε
τις τράπεζες και να αφήνουμε ανθρώπους να χάνονται, επιβεβαιώνει η βίαιη
προσομοίωση που έλαβε χώρα στην Ισλανδία, η οποία γνώρισε την κρίση χρονικά
λίγο νωρίτερα από όλους τους υπόλοιπους και την διαχειρίστηκε εντελώς αντίθετα
από τους ευρωπαϊκούς νοσηρούς εγκεφάλους, γι’ αυτό παρουσιάζει και τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης κάτι που εμείς δεν θα
δούμε γρήγορα και ίσως να μη δούμε ποτέ.
"Αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν"
λέει στην DW o πρόεδρος Ολ. Γκρίμσον. Ένα από τα πρώτα θύματα της
χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 ήταν η Ισλανδία. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η
κατάσταση της τότε ήταν χειρότερη και από εκείνη της Ελλάδας. Σήμερα, όμως, η
χώρα μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Η οικονομία αναπτύσσεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς και η ανεργία
μειώνεται.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ισλανδίας Όλαφουρ
Γκρίμσον, η ανάκαμψη οφείλεται στο γεγονός ότι οι Ισλανδοί αντιμετώπισαν με
εντελώς διαφορετικό τρόπο την κρίση σε σχέση με τις χώρες της ευρωζώνης. Και
όπως επισήμανε στην Deutsche Welle ο πρόεδρος Όλαφουρ Γκρίμσον: "Κατ' αρχήν διαπιστώσαμε νωρίς πως δεν
πρόκειται μόνο για μια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, αλλά για μια
βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση. Και αυτό μας οδήγησε σε μεταρρυθμίσεις στα
εν λόγω πεδία". "Αφήσαμε
τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν, επιδιώξαμε να αποδώσουμε δικαιοσύνη και παράλληλα
να αλλάξουμε τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων. Ο δεύτερος λόγος της επιτυχίας
είναι ότι δεν τηρήσαμε τις δυτικές συνταγές για την αντιμετώπιση της κρίσης".
Με λίγα λόγια η Ισλανδία δεν
έκανε τίποτε για να διασώσεις τις τράπεζες της, όπως τονίζει ο Όλαφουρ
Γκρίμσον, εξηγώντας τους λόγους. "Αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν.
Διερωτήθηκα πολλές φορές
γιατί να αντιμετωπίζουμε τις τράπεζες σαν να είναι οι Άγιοι Τόποι της
οικονομίας. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τις τράπεζες από άλλες επιχειρήσεις; Οι
τράπεζες είναι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και όταν διαπράττουν μεγάλα λάθη
θα πρέπει να χρεοκοπούν, να υπόκεινται δηλαδή στους ίδιους κανόνες αγοράς που
υπόκεινται και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις με ότι αυτό θα συνεπάγεται για την
οικονομία της εκάστοτε χώρας. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε διασώσει τις τράπεζες 4
φορές τα τελευταία 5 χρόνια, δαπανώντας περίπου 200 δισεκατομμύρια ευρώ,
αφήνοντας ταυτοχρόνως εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν χωρίς τα απαραίτητα, χωρίς
θέρμανση, χωρίς ελπίδα για το μέλλον.
"Στηρίξαμε το
σύστημα πρόνοιας": Ο Όλαφουρ Γκρίμσον δεν κρύβει ότι επικρίθηκε έντονα
η ισλανδική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης. Οι περισσότεροι
ευρωπαϊκοί θεσμοί εξέφρασαν την αντίθεσή τους στον ισλανδικό δρόμο. Ακόμη και
σήμερα πολλοί υποστηρίζουν ότι η Ισλανδία τα κατάφερε επειδή απλά είχε το δικό
της νόμισμα και δεν ήταν μέλος της ευρωζώνης. "Φυσικά και βοήθησε πολύ το γεγονός ότι είχαμε το δικό μας νόμισμα.
Προχωρήσαμε στην υποτίμηση της κορώνας και αυτό ήταν σημαντικό. Ωστόσο, όλες οι
άλλες κινήσεις που κάναμε δεν είχαν σχέση με την υποτίμηση. Στηρίξαμε το
σύστημα πρόνοιας. Δώσαμε τη δυνατότητα στους πολίτες να συμμετάσχουν στις
πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν
και φτιάξαμε άλλες. Αυτά θα τα κάναμε ακόμη και εάν ήμασταν μέλος της ευρωζώνης",
διευκρινίζει ο Ισλανδός πρόεδρος.
Η ισλανδική εμπειρία μπορεί να λειτουργήσει ως "παράδειγμα
προς μίμηση" για τους άλλους. Να τους κάνει να επανεξετάσουν τις
καθεστηκυίες στρατηγικές των τελευταίων 30 ετών. Η αντίδραση του ΔΝΤ στην
ισλανδική περίπτωση ήταν ενδιαφέρουσα. Το πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης του
ΔΝΤ ολοκληρώθηκε πριν από ενάμισι χρόνο. «Στην
αποχαιρετιστήρια σύσκεψη, οι υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι του ΔΝΤ παραδέχθηκαν ότι
διδάχθηκαν πολλά από την ισλανδική εμπειρία», καταλήγει ο Όλαφουρ Γκρίμσον.
Στην μικρή μας Ελλάδα αυτό που τώρα 3,5 χρόνια κάνουμε
είναι να μαστιγώνουμε τους πολίτες, να ξεζουμίζουμε το λαό από όλες τις
απόψεις, να κλείνουμε τις επιχειρήσεις στραγγαλίζοντας την αγορά, να χρωστάμε
δισεκατομμύρια σε ιδιώτες και ταυτόχρονα να απαιτούμε απ’ αυτούς και το
τελευταίο ευρώ των φόρων στην ημερομηνία τους και σε άλλη περίπτωση να τους
απειλούμε με φυλακή. Δεν υπήρξε και δεν υπάρχει η πολιτική τόλμη να υψώσουμε
αντίθετη φωνή σ’ αυτή τη διαχείριση-λαίλαπα, να υπερασπιστούμε τον ΑΝΘΡΩΠΟ και
όχι τους αριθμούς . Αλίμονο στη χαμένη ή στις χαμένες γενιές, αλίμονο στην
πατρίδα μας.
