καπιταλισμός

Ο καπιταλισμός είναι το οικονομικό σύστημα στο οποίο τα μέσα παραγωγής διαχειρίζονται και κατέχουν κυρίως ιδιώτες και το κεφάλαιο που ελέγχουν αυτοί επενδύεται στην παραγωγή, την κατανομή, το εμπόριο και την κατανάλωση με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος. Το οικονομικό σύστημα αυτό άρχισε να εμφανίζεται τον 17ο αιώνα αλλά πήρε μεγάλες διαστάσεις από τη Βιομηχανική Επανάσταση και μετά, ξεκινώντας από τη Μ. Βρετανία και την Βόρεια Ευρώπη γενικότερα και εξαπλώθηκε σε όλον τον κόσμο.
Ο Καρλ Μαρξ είχε προτείνει την υπόθεση ότι ο καπιταλισμός μαθηματικά θα καταλήξει σε ένα σύστημα οικονομικής διαχείρισης το οποίο θα φτάσει να χαρακτηρίζεται από αστάθεια , αντινομίες και κοινωνική αδικία όπως και επιθυμία των λίγων για άκρατο πλουτισμό. Αυτό ο Μαρξ το αποδείκνυε με μια διαδοχή επιχειρημάτων που είχε ως εξής: Το εργατικό δυναμικό αποτελεί ένα προϊόν το οποίο όπως κάθε προϊόν πληρώνεται στην αξία του. Η διαφορά όμως του εργατικού δυναμικού από τα υπόλοιπα προϊόντα είναι ότι έχει την ιδιότητα να παράγει υπεραξία. Άρα η αξία της είναι το κόστος της αναπαραγωγής του, δηλαδή το κόστος των αγαθών και των υπηρεσιών που χρειάζεται ένας εργάτης για να μπορέσει να εργαστεί. Το κόστος βέβαια αυτό διαφέρει από χώρα σε χώρα όπως και από εποχή σε εποχή. Ο Μαρξ λοιπόν προέβλεψε ότι μια μέρα θα αυξηθούν τόσο πολύ οι ανάγκες του εργατικού δυναμικού (και δικαίως), ώστε δεν θα τους φτάνουν οι αποδοχές τους και σε συνδυασμό με την αδηφάγα επιθυμία των εχόντων τον πλούτο στα χέρια τους για περαιτέρω πλουτισμό, το σύστημα θα κινδυνεύσει με κατάρρευση. Ωστόσο πάντα έλεγε και αυτό εν τέλει αποδείχτηκε σωστό εμπειρικά, ότι το σύστημα θα καταφέρει να αναγεννάται και να εκπλήττει με την ευρηματικότητά και την προσαρμοστικότητά του.
Φτάνοντας λοιπόν σήμερα στην εποχή του ώριμου καπιταλισμού και της επικράτησης της τεχνολογίας, η αξία του εργατικού δυναμικού ενσωμάτωσε τη συμμετοχή της εργατικής τάξης στην καταναλωτική κοινωνία και ως φυσικό επακόλουθο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Έτσι το ένα κομμάτι ψωμί των αρχών του προηγούμενου αιώνα, έγινε καταρχήν αποταμίευση σε τραπεζικό λογαριασμό και μετέπειτα κατανάλωση, πιστωτικές κάρτες, ενυπόθηκα δάνεια και ίσως και λίγες μετοχές της εταιρίας στην οποία εργάζεται. Τα τραπεζικά ιδρύματα λοιπόν μοίρασαν δάνεια για αγορά κατοικίας αφειδώς, σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων παγκοσμίως. Έτσι η τράπεζα σου έδινε στεγαστικό δάνειο (μέχρι πρότινος), έχοντας ως μοναδική εγγύηση την αξία του σπιτιού, το οποίο θα ανήκει στην τράπεζα μέχρι εσύ να το αποπληρώσεις. Κανείς ούτε κράτος ούτε τράπεζα δεν έλεγχε αν εσύ έχεις υπολογίσει σωστά ούτε και αν άπλωσες τα πόδια έξω από το πάπλωμα. Αυτό βέβαια βόλευε όλους γιατί με την τερατώδη αύξηση του αριθμού των δανείων αυξήθηκε αναλογικά και η ανοικοδόμηση, ο πλουτισμός των μεγαλοεργολάβων και όλων των επαγγελματιών που απασχολούνταν στην οικοδομή.
Στην Αμερική, την Μέκκα του καπιταλισμού, τα τελευταία χρόνια δόθηκαν δάνεια σε παράνομους μετανάστες, ακόμη και σε ανέργους τα γνωστά subprimes, τα οποία μοιάζουν με τα δάνεια των Ελληνικών τραπεζών σ’ αυτούς που συγκεντρώνουν τα χρέη των πιστωτικών καρτών σε ένα δάνειο και έχουν ενσωματωμένα τα πανωτόκια. Όσο η αξία της γης ανέβαινε όλα κυλούσαν ομαλά. Οι τράπεζες πουλούσαν τα κατασχεθέντα κοψοχρονιά για την τρέχουσα αξία αλλά σε νορμάλ τιμές για την κανονική αξία. Όταν όμως ο αριθμός των κατασχεθέντων αυξήθηκε υπερβολικά, αναγκάστηκαν οι τράπεζες να πουλήσουν σε εξευτελιστική αξία και βέβαια στο τέλος να μην μπορούν να πουλήσουν την υποτιθέμενη περιουσία τους σε γη. Φτάσαμε δε στο εξωφρενικό σημείο ο φτωχός αμερικανός να έχει δανειστεί για την αγορά ενός σπιτιού 100.000 δολάρια, αυτό να κοστίζει μετά από δυο χρόνια 60.000 με προοπτική να γίνουν 50.000, αυτός να έχει δώσει τα 10.000 δηλαδή να χρωστάει 90.000 για ένα σπίτι που κοστίζει 30-40.000 λιγότερο. Το αποτέλεσμα ήταν να μην πληρώνουν τις δόσεις τους προτιμώντας να τους κατασχέσουν το σπίτι παρά να το αποπληρώσουν. Αυτό ήταν το ξεκίνημα του γκρεμίσματος του συστήματος υπερτίμησης των πάντων και όντας μέσα στη δίνη της εξέλιξης αυτής δεν γνωρίζουμε πως θα καταλήξει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως είχε προβλέψει ο Καρλ Μαρξ, ο καπιταλισμός εξαιτίας της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου σε λίγους οι οποίοι ελέγχουν πια τα πάντα και εξαιτίας της συρρίκνωσης της δυνατότητας κατανάλωσης από την πλευρά του εργατικού δυναμικού, θα κλονιστεί και η συνέχεια είναι απρόβλεπτη.

ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Επιστημονικά στην Ψυχιατρική ως παράνοια ορίζεται η συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από σοβαρά, χρόνια αισθήματα καταδίωξης, φιλυποψίας και υπερβολικής σημασίας που έχει το άτομο για τον εαυτό του. Παρατηρείται σε πολλές ψυχιατρικές παθήσεις και σπάνια υπάρχει ως ξεχωριστή παθολογική οντότητα. Όμως είναι παρά πολύ συνηθισμένη σε όλα τα επίπεδα της ψυχολογικής ζωής, επομένως "φυσιολογική" από στατιστική άποψη, παρουσιάζεται υπερβολική σε ψυχιατρικές συνθήκες.
Η δυσκολία του ατόμου που υποφέρει από παράνοια να εμπιστευθεί τους άλλους συχνά το οδηγεί σε απομόνωση. Το άτομο μπορεί να βρίσκεται συνεχώς σε αναμονή κάποιας πολύ αρνητικής εξέλιξης και να προσπαθεί να «μαντέψει» τις σκέψεις αυτών που θέλουν το κακό του. Κυριαρχούν συναισθήματα θυμού, φόβου, καχυποψίας και σε ορισμένες περιπτώσεις οργής ή μελαγχολίας. Είναι δυνατόν μία συγκεκριμένη παρανοϊκή ιδέα να κυριαρχήσει στην ψυχική ζωή του ατόμου, ενώ στις βαρύτερες περιπτώσεις το άτομο μπορεί να ακούει φωνές που σχολιάζουν τη συμπεριφορά του, επαναλαμβάνουν τις σκέψεις του ή του δίνουν διαταγές.
Όπως αναφέρει το Associated Press, έρευνες που έγιναν σε χιλιάδες ανθρώπους στη Βρετανία, τις ΗΠΑ και άλλες χώρες κατέδειξαν ότι τα κρούσματα παράνοια αυξάνονται τα τελευταία χρόνια. Οι επιστήμονες, ωστόσο, δεν είναι σε θέση να δώσουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό παρανοϊκών (το ποσοστό κυμαίνεται από 5-50%), λόγω κυρίως του ευρέως φάσματος ορισμού της ασθένειας.
Έρευνα του ειδικού του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο King’s College, Ντάνιελ Φρίμαν, κατέδειξε ότι σχεδόν ένας στους τέσσερις Λονδρέζους κάνει συχνά παρανοϊκές σκέψεις. Όπως εξηγεί ο ίδιος, πρόκειται για ένα φαινόμενο που οφείλεται μεταξύ άλλων στον σύγχρονο τρόπο ζωής: καλούμαστε να βγάλουμε γρήγορα συμπεράσματα έχοντας στη διάθεσή μας ελάχιστες πληροφορίες, ενώ πολλά διφορούμενα γεγονότα οδηγούν σε παρανοϊκές σκέψεις.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι υπάρχει ένα ευρύ φάσμα στην παράνοια, από επικίνδυνες ψευδαισθήσεις που οδηγούν σχιζοφρενείς στην βία μέχρι παράλογες φοβίες που εμφανίζουν καθημερινά οι άνθρωποι. «Τώρα αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε ότι η τρέλα είναι ανθρώπινη και ότι χρειάζεται να μελετήσουμε τους φυσιολογικούς ανθρώπους για να την καταλάβουμε», υποστηρίζει ο Τζιμ Βαν Ός, καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Μάαστριχτ στην Ολλανδία.
Έρευνες με χιλιάδες ανθρώπους από την Βρετανία, τις ΗΠΑ και άλλα μέρη συμπεραίνουν ότι οι ρυθμοί της παράνοιας μειώνονται, αν και οι εκτιμήσεις των ερευνητών σχετικά με το πόσοι από εμάς έχουν παρανοϊκές σκέψεις ποικίλει, από 5 μέχρι 50 %.
Μια βρετανική έρευνα, με δείγμα 8.500 ενηλίκων, υποστηρίζει ότι το 21% των ανθρώπων σκέφτονταν πως υπήρχαν φορές που άλλα άτομα ενεργούσαν εναντίον τους. Μια άλλη έρευνα 1.000 περίπου ατόμων στη Νέα Υόρκη βρίσκει ότι το 11% θεωρούσαν ότι παρακολουθούνταν ή κατασκοπεύονταν.
Ο Ντένις Κομπς, βοηθός καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, μελετά την παράνοια σχεδόν μια δεκαετία. Όταν πρωτοξεκίνησε σχετικές έρευνες - κυρίως σε φοιτητές - ανακάλυψε ότι ένα 5% αυτών έκανε παρανοϊκές σκέψεις. Από πιο πρόσφατες μελέτες προκύπτει ότι το ποσοστό αυτό τριπλασιάστηκε στο 15%.
Σε ένα μικρό πείραμα στο Λονδίνο, ο Φρήμαν κατέληξε στο ότι το ένα τέταρτο των επιβατών του Μετρό πιθανώς κάνουν σκέψεις που προσδιορίζουν την έννοια της παράνοιας. Επιπλέον, 200 τυχαία άτομα πραγματοποίησαν μια -εικονικής πραγματικότητας- διαδρομή με τρένο. Πάνω από το 40% των συμμετεχόντων είχαν τουλάχιστον παρανοϊκές σκέψεις. Κάποιοι αισθάνθηκαν εκφοβισμένοι από τους «εικονικούς» συνεπιβάτες γιατί - όπως υποστήριξαν - ήταν επιθετικοί, έκαναν άσεμνες χειρονομίες ή επεδίωκαν να αρχίσουν καβγά. Ο Φρήμαν υποστηρίζει ότι στις μεγάλες πόλεις, πολλά αόριστα και διφορούμενα περιστατικά μπορούν να οδηγήσουν παρανοϊκές σκέψεις και αυτό γιατί συνεχώς πραγματοποιούμε βιαστικές κρίσεις από περιορισμένες πληροφορίες, όπως ποιο δρόμο να επιλέξουμε ή αν ένας άγνωστος είναι ή όχι επικίνδυνος.
Ο σημαντικότερος παράγοντας κατά τα συμπεράσματα της έρευνας του κυρίου Φρήμαν για την εποχή της παραληρηματικής καχυποψίας είναι ο αυξανόμενος αριθμός των ανθρώπων που ζουν στις πόλεις. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας οι αστικοί πληθυσμοί του πλανήτη ξεπερνούν τον αγροτικό. Το δε 2030 αναμένεται οι αστικοί πληθυσμοί να αποτελέσουν το 65% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα ποσοστά της παράνοιας είναι διπλάσια στις αστικές περιοχές από ότι στις αγροτικές σύμφωνα με τον Δρ Φρήμαν. Οι κοινωνικοί δεσμοί είναι χαλαρότερη στις πόλεις από ότι στις αγροτικές περιοχές και η κοινωνική απομόνωση πολύ αυξημένη στις αστικές περιοχές πράγμα το οποίο συνδέεται άρρηκτα με την εμφάνιση παρανοϊκών σκέψεων.
Επίσης ρόλο στην εμφάνιση παρανοϊκών σκέψεων έχει και η άνιση διανομή του πλούτου καθώς αποδείχτηκε ότι σε περιοχές με ευρείες ανισότητες στην κατανομή του πλούτου μειώνεται δραματικά το επίπεδο αλληλοεμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων.
Ορισμένα βίαια γεγονότα όπως η 11η Σεπτεμβρίου στην Αμερική ευνοούν την ανάπτυξη καχυποψίας. Το κλίμα τρομοκρατίας και τρομολαγνείας που ακολούθησε αύξησε δραματικά τα περιστατικά παρανοϊκής συμπεριφοράς των πολιτών της χώρας.
Τέλος στην σύγχρονη Ελλάδα τα περιστατικά παράνοιας αυξάνονται δραματικά γιατί όλη η ζωή του σύγχρονου Έλληνα εξαρτάται πια από την τηλεόραση η οποία καλλιεργεί την καχυποψία συστηματικά, γιατί αυτό πουλάει πάρα πολύ. Η τρομοκρατία των ατελείωτων δελτίων ειδήσεων που περνάει εξαιτίας της πολύωρης έκθεσης στα δελτία, βιωματικά στη συμπεριφορά του Έλληνα κάνει το σύγχρονο πολίτη επιφυλακτικό, καχύποπτο, ημιμαθή-πολύξερο και επιτείνει τη συμπεριφορά που συνάδει με τους ορισμούς της παράνοιας.
Ευτυχώς σύμφωνα με τους παραπάνω επιστήμονες η πλειονότητα των περιστατικών παρανοϊκής συμπεριφοράς δεν χρήζει ιατρικής παρακολούθησης. Δημιουργεί όμως έναν κοινωνικό ιστό πολύ ευάλωτο, σαθρό του οποίου οι προοπτικές για το μέλλον εμφανίζονται δυσοίωνες.

Σύνθημα στον τοίχο

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά. Ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία κι έπειτα είπαν πως τον έγραψαν παιδιά.
Εξαιρετικά επίκαιρος ο στίχος του Μάνου Λοίζου, λόγω του εορτασμού της 17ης Νοέμβρη σε λίγες ημέρες από σήμερα. Εορτασμός μιας επετείου που στη δική μου γενιά (ετών 34) θυμίζει μόνο τις φλογερές σχολικές και φοιτητικές εορτές, διότι στις μέρες μας έχει εκφυλιστεί η επέτειος και η θυσία των νέων ανθρώπων για την ελευθερία του λαού και την κατοχύρωση του δικαιώματος της εκπαίδευσης για όλους τους πολίτες. Έχει εκφυλιστεί η έννοια της επετείου και γι’ αυτό φρόντισε η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία αναλαμβάνοντας τις τύχες της χώρας στα χέρια της, την καταβαράθρωσε και ισοπεδώνοντας τα πάντα ισοπέδωσε και τη μνήμη της γιορτής της επετείου.
Μένει να μας θυμίζει την ημέρα σταθμό στην εξέλιξη της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας, η ανάμνηση των φοιτητικών γιορτών μας και οι φωτογραφίες από το σύνθημα στον τοίχο ‘Κάτω η Χούντα’.
Αυτό το σύνθημα είναι από τα πιο σημαδιακά ενός είδους τέχνης την οποία εξετάζει σήμερα η δημοσίευση αυτή. Η επιθυμία του ανθρώπου να δημοσιεύει ιδέες, απόψεις, αγγελίες, ανακοινώσεις και γενικά ό,τι κατά καιρούς ήθελε να γνωστοποιήσει στους πολλούς, υπάρχει από τότε που υφίστανται οι τοίχοι σε μεγάλες εκτάσεις σε αστικό περιβάλλον δηλαδή από το τέλος του προπροηγούμενου αιώνα ή τις αρχές του προηγούμενου. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα του ‘αστού’ Ροΐδη από μία δημοσίευσή του σε περιοδικό στις αρχές του αιώνα: «Oι τοίχοι των Aθηνών διά των παντοίων επ' αυτών αγγελιών, προγραμμάτων και άλλων τοιχοκολλήσεων, κατήντησαν από τινός καιρού τόσον φλύαροι ώστε πας τις αναλογίζεται μετά λύπης τον καλό εκείνον καιρόν ότε οι τοίχοι κατηγορούντο ότι «είχον μόνον ώτα»».
Άρα το φαινόμενο εμφανίζεται από πολύ παλιά και πιθανόν ενοχλεί την κοινωνία διότι λερώνει το λευκό των τοίχων και διαταράσσει την οπτική κανονικότητα των πολιτών της εποχής εκείνης.
Σε μεταγενέστερες όμως εποχές ο τοίχος αποτελεί τον χώρο έκφρασης των απόψεων ανθρώπων που βρίσκονται στην παρανομία για διάφορους λόγους, τον χώρο έκφρασης ιδεολογιών, μηνυμάτων και συνθηματικών, συγκινητικών στίχων όπως βέβαια και τελείως άχρηστων αναφορών. Το σύνθημα στον τοίχο έχει το χαρακτηριστικό ότι αποτελεί ένα μήνυμα το οποίο δεν έχει δεδομένη χρονική διάρκεια γιατί μπορεί ο καθείς να το σβήσει σε απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Έτσι ένα κείμενο στον τοίχο πρέπει σε σύντομο χώρο να αναπτύξει μια συγκεκριμένη ολοκληρωμένη άποψη και να φέρει μέσα του μια δύναμη ώστε όχι μόνο να προσελκύσει το βλέμμα του περαστικού αλλά να το μαγνητίσει και να σταματήσει να το διαβάσει ώστε να περάσει το μήνυμα στο συνειδητό ή στο υποσυνείδητο του αναγνώστη.
Tο σύνθημα λοιπόν, ουδέποτε είχε αγαθές σχέσεις με ομαλούς και ήρεμους καιρούς. Σε δύσκολα και αβέβαια χρόνια βρίσκεται σε ανιούσα ένταση, ενώ αντίθετα, σε ομαλά και σίγουρα μπαίνει σε φθίνουσα πορεία. Tο ότι δηλαδή περνάει περίοδο οξύτητας και περίοδο άμβλυνσης κάτι ομολογεί. Έτσι άνθισε κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα σε τρεις κυρίως περιόδους. Στην κατοχή και τον εμφύλιο, στην μεταπολεμική περίοδο, μια περίοδο αναβρασμού και κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων και τέλος πέρασε την χρυσή περίοδό του κατά την επταετή δικτατορία. Στα μεταπολιτευτικά χρόνια τροποποιείται εκφραστικά, αποκτώντας αμιγώς πολιτική μορφή, ενώ μέσα στα τελευταία χρόνια περνάει, τόσο ως μορφή όσο και ως έκφραση, στα κοινωνικά κινήματα, μικρά ή μεγάλα, ως κύριο μέσο επικοινωνίας.
Υπάρχει σίγουρα κάτι κοινό στο μυαλό του νεαρού που έγραφε στον τοίχο ζήτω το ΕΑΜ, του άλλου νέου που έγραφε ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ και του νέου που έγραψε στην τουαλέτα της Φαρμακευτικής το1994 ‘ Μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός είναι η επανάσταση και ο κομμουνισμός’.
O δημοσιογράφος Γιάννης Δημαράς, έμμονος κυνηγός συνθημάτων στη μεταπολιτευτική περίοδο, τα έχει συνάξει σε δύο βιβλία - λευκώματα: «Eμπρός στον Eτσι που Xάραξε ο Tέτοιος», (Kάκτος, 1981) και «Xίτλερ Zεις την AEK Oδηγείς», (Kάκτος, 1984), ενώ σε ένα τρίτο, «Tα Aκυρα» (Kάκτος, 1992), παρουσιάζει «γραφές» από άκυρα ψηφοδέλτια που ρίχτηκαν σε κάλπες της B΄ εκλογικής περιφέρειας Aθηνών, στις εκλογές του '92. Tαξινομημένα και αυτά κατά θεματικές κατηγορίες, όπως και τα συνθήματα δρόμου, εμφανίζουν στενή συγγένεια ως έκφραση, ασχέτως εάν συγκριτικά ελευθεριάζουν περισσότερο. Bιβλιογραφικά είναι ίσως η μόνη έως σήμερα συστηματική αποτύπωση και συνιστούν ένα «οδοιπορικό», κάτι σαν «ξενάγηση» στους «στολισμένους» με εφήμερα μηνύματα δρόμους, σε περίοδο μάλιστα ιδιαίτερης άνθησης και συγχρόνως μεταβατικής ως προς τη «γλώσσα». Tο ανάλογό του, αλλά σε πιο μικρή χρονικά κλίμακα, κάνει ο Δημήτρης Kαραδήμος στη Θεσσαλονίκη. Φοιτητής στη Σχολή Aρχιτεκτονικής, αποτυπώνει φωτογραφικά τα επιτοίχια σχόλια που συναντά στους δημόσιους χώρους της πόλης κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο. Tα παρουσίασε σε δύο σχετικές φωτογραφικές εκθέσεις σε αίθουσες της πόλης.
Τέλος παρουσιάζουμε κάποια χαρακτηριστικά συνθήματα τα οποία παρεμβαίνουν στην εποχή τους και αφήνουν σε πολλούς από ‘μας το στίγμα τους δικαιώνοντας τον κόπο και την σπαταληθείσα φαιά ουσία αυτών που τα έγραψαν:
· ΤΟ LIFE STYLE ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΜΗΔΕΝΙΚΑ ΣΕ ΝΟΥΜΕΡΑ
· ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΧΟΝΤΡΩΝ ΔΙΑΙΤΟΛΟΓΟΙ
· ΜΗΝ ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ...ΑΛΛΟΙ ΣΑΣ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ
· Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση
· Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους
· Συμμετέχω, Συμμετέχεις, Συμμετέχει, Συμμετέχουμε Συμμετέχετε, Αποφασίζουν
· Κάποτε καίγανε τα βιβλία, τώρα καίνε τα μυαλά
· Κουφάλα αφεντικό, κι αν μας χαμογελάς, εμείς θα κάνουμε λουφα-σαμποτάζ
· Κολόμβε, γαμώ την περιέργειά σου
· Του οχταώρου οι πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες
· Έξω οι βάσεις από τα μαθήματα
· Λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές
· Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητούμε το αδύνατο
· ή Seamos realistas, exijamos lo imposible
· Απαγορεύεται το απαγορεύειν
· Η φαντασία στην εξουσία
· Φωνάξτε, δημιουργείστε ή ψοφήσετε.

ΑΥΛΟΚΟΛΑΚΕΣ

Αυλοκόλακας = αυλή + κόλακας. Ο κόλακας ηγεμόνα, βασιλιά ή άλλου ισχυρού πολιτικά προσώπου. Από το λεξικό της κοινής νεοελληνικής του Τριανταφυλλίδη.
Η έννοια του αυλοκόλακα άρχισε να υπάρχει από την αρχαία εποχή, τον καιρό που οι ηγεμόνες, βασιλείς , τύραννοι αποζητούσαν την παρουσία στο περιβάλλον τους τέτοιων ανθρώπων, οι οποίοι τους ήταν απαραίτητοι για την άσκηση των καθημερινών τους πρακτικών. Οι ίδιοι οι κόλακες βεβαίως αποτελούσαν τάξη ανθρώπων με συγκεκριμένο χαρακτήρα και ιδεολογία και ήταν προφανές ότι μόνο αυτό μπορούσαν να κάνουν στη ζωή τους και τίποτε άλλο.
Στο πέρασμα των αιώνων η τάξη των αυλοκολάκων εξελισσόταν και έπαιρνε τη θέση της στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, προσαρμοζόμενη κάθε φορά στην ανάλογη εποχή. Άνθισε στη ρωμαϊκή εποχή, δεν έλειψε απ’ το Βυζάντιο, έπαιξε το σημαντικό ρόλο της κατά το Μεσαίωνα και έφτασε μέχρι και τους προηγούμενους αιώνες.
Φτάσαμε λοιπόν στη σημερινή εποχή, κατά την οποία και σύμφωνα με τα λεγόμενα των σύγχρονων πολιτικών διάγουμε τη φάση του θριάμβου της δημοκρατίας και της πιο μεγαλειώδους εφαρμογής της. Αυτό κατά αυτούς συμβαίνει κυρίως από τα χρόνια της αποκατάστασης της δημοκρατίας και μετά, δηλαδή κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Στη σημερινή εποχή λοιπόν και ενώ θα περίμενε κανείς να μην υφίσταται καν η έννοια του αυλοκόλακα, διότι δεν υπάρχει ολιγαρχικό καθεστώς, τύραννοι και βασιλείς στη χώρα μας, εντούτοις έχει αναπτυχθεί μία περίεργη τάξη αυλοκολάκων γύρω από τους εκλεγμένους του πολιτεύματός μας, η οποία έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Είναι συνήθως άνθρωποι χασομέρηδες, με όλα τα χαρακτηριστικά του κηφήνα, δηλαδή του τύπου που προσπαθεί να επωφελείται χωρίς να δουλεύει, κατώτατα κομματικά στελέχη τα οποία νομίζουν ότι διακρίνονται στον κύκλο τους όντας προσκολλημένοι και εμφανιζόμενοι δίπλα σε κάποιον πολιτικό ή άνθρωποι που προσβλέπουν στην εκπλήρωση των επιθυμιών και των στόχων τους με πλάγιους τρόπους.
Δυστυχώς η τάξη αυτή είναι πολυπληθής και αυξάνεται συνεχώς εξαιτίας της απόγνωσης του λαού και των τεράστιων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων του. Η υποσχεσιολόγία και οι φρούδες ελπίδες που καλλιεργούν με επιστημονικό τρόπο οι πολιτικοί και οι πολιτευόμενοι στο λαό, αυξάνει τους προσκολλημένους δίπλα τους ακόμη και σε εποχές έντονης απαξίωσής τους, όπως η σημερινή. Με τον τρόπο αυτό οι πολιτικοί εξυπηρετούν την επικοινωνία τους, γιατί οι επικοινωνιολόγοι ισχυρίζονται ότι ένας πολιτικός φαίνεται καλύτερος στα μάτια του κόσμου εκτός των άλλων, όταν συνοδεύεται από πολλούς.
Η φυλή των αυλοκολάκων συσπειρώνεται κυρίως σε προεκλογικές περιόδους γύρω από τους άρρωστους με το μικρόβιο της πολιτικής και θλιμμένος παρακολουθείς τον αξιοθρήνητο και αξιολύπητο θίασό τους, να επαναλαμβάνει το άθλιο έργο του, εμφανιζόμενος σε ποταπά καφενεία μπρος στο ταλαιπωρημένο και τυραννισμένο κοινό του.