Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

ΚΛΕΙΣΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ





Ένας άνθρωπος, του οποίου η πολιτική θεώρηση αποτελεί μίγμα της έσχατης, αίσχιστης, ισοπεδωτικής φιλελεύθερης άποψης για την οικονομία και σοσιαλιστικοφανούς, κολεγιακής, μπούλικης συμπεριφοράς, ο κύριος Ηλίας Μόσιαλος είπε δυστυχώς για όλους τους υπολοίπους, ότι σωστότερο έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια για την πολιτική και τους πολιτικούς. Στις 4 Δεκέμβρη λοιπόν σε συνέντευξή του στην εφημερίδα REAL NEWS δήλωσε ότι η πολιτική σήμερα ή καλύτερα το ‘επάγγελμα΄ του πολιτικού στην Ελλάδα αποτελεί το πλέον κλειστό επάγγελμα και θα πρέπει όλο το πολιτικό σύστημα, να αναθεωρηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση εάν θέλουμε να εξυγιανθεί το τοπίο.

Πράγματι λοιπόν σήμερα βιώνουμε ένα πολιτικό σύστημα τόσο άρρωστο αλλά και τόσο βαθιά ριζωμένο, που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα αυτών που ως παράσιτα απομυζούν την Ελληνική γη εδώ και δεκαετίες. Το κακό είναι ότι το σύστημα αυτό λειτουργεί άκρως προστατευτικά γι’ αυτούς που ζουν μέσα στον κύκλο αλλά και άκρως αποκλειστικά γι’ αυτούς που ζουν έξω από τον κύκλο και το τοίχωμα του κύκλου αυτού αντί να λεπταίνει, δυστυχώς διογκώνεται. Αντί να θεραπεύεται η ασθένεια την αφήνουμε να εξελιχθεί σε καρκίνωμα, με διάφορες απαρχαιωμένες μεθόδους όπως νεανικός ή φοιτητικός κομματικός προσηλυτισμός, νεποτισμός αισχίστου είδους, κομματική πειθαρχία και γραμμή, με ισοπέδωση και εξαφάνιση κάθε διαφορετικής άποψης.

Δεν είναι δυνατόν λοιπόν στην Ελλάδα, το δικαίωμα του εκλέγεσθαι να είναι μόνο θεωρητικό και στην πράξη μόνο ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας να το έχει πραγματικά. Αυτό γιατί σήμερα όπως είναι διαμορφωμένο το πολιτικό σύστημα, ένας απλός πολίτης μιας οποιασδήποτε εκλογικής περιφέρειας είναι αδύνατο να κατέλθει στις εκλογές και να εκτεθεί στο κριτήριο των συμπολιτών του, εάν δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα. Άρα μιλάμε για κλειστό επάγγελμα και μάλιστα πολύ καλά κατοχυρωμένο εξαιτίας του ασφυκτικά δρώντος, κομματικοκεντρικού πολιτικού συστήματος. Είναι προφανές λοιπόν ότι στην Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία δεν πρόκειται ποτέ να δούμε το φαινόμενο που είδαμε στη Βάδη-Βιτεμβέργη, να εκλέγεται στο κοινοβούλιο του κρατιδίου, μια γυναίκα νοικοκυρά στο επάγγελμα από την επαρχία του Εσλιγκεν με ποσοστό 94%, η οποία δεν ανήκε σε κανέναν κομματικό μηχανισμό και απλά παρουσίαζε πλούσια κοινωνική δράση στην επαρχία που την εξέλεξε.

Η τραγική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, οπωσδήποτε οφείλεται σε έναν μικρό βαθμό στη λειτουργία μας ως πολίτες, στην παιδεία μας, στο ότι δεν αγαπήσαμε τη χώρα μας όσο έπρεπε αλλά στο μεγαλύτερο βαθμό οφείλεται σ’ αυτήν την οργάνωση του πολιτικού συστήματος, την οποία δημιούργησαν και διαιωνίζουν οι ταγοί της χώρας. Αυτά που πρέπει να αλλάξουν άμεσα για να κόψουμε το καρκίνωμα, το οποίο ότι και οικονομικά μέτρα να παρθούν δεν θεραπεύεται είναι:

  • Να αναχθεί η τιμωρία συνταγματικά σε ύψιστο αγαθό της Δημοκρατίας μας και να εφαρμόζεται άμεσα, γρήγορα και σκληρά.
  • Να αλλάξει γρήγορα η διάρθρωση των εκλογικών περιφερειών στην επικράτεια και να μετατραπεί ο υπάρχων χάρτης σε 100 μονοεδρικές με κριτήριο χωρισμού πληθυσμό και έκταση, ώστε να εκλέγεται ένας βουλευτής από κάθε μια και ο συγκεκριμένος να εκπροσωπεί την περιφέρειά του σε ένα σώμα 100 εκλεγμένων και 10 επικρατείας βουλευτών. Άμεσα σπάει έτσι το κλειστό επάγγελμα των πολιτικών και έχουν ουσιαστικό δικαίωμα και απλοί πολίτες όχι ταγμένοι κομματικά και εξαφανίζεται το μαύρο χρήμα στα γρανάζια του βρώμικου συστήματος εκδότες και δημοσιογράφους.

Μόνο έτσι θα εκριζωθούν το βαθύ πολιτικό σύστημα, τα κρυφά ταμεία και οι χρηματοδοτήσεις κάτω απ’ το τραπέζι, οι πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες, οι κομματικοί παλληκαρισμοί, οι χρηματοδοτήσεις των κομμάτων από το κράτος αιτίες της καταστροφής μας και θα έχουμε κάποιες ελπίδες να δημιουργηθεί κάτι καλύτερο στο μέλλον.


Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Περί Ελευθερίας



Τόπος: Νέος Ξεριάς Καβάλας.

Χρόνος: Μόλις χάραξε το 2012.

Σε ένα μικρό χωριό λοιπόν των 504 κατοίκων, λίγες ημέρες αφότου ξεκίνησε το 2012, ένα έτος που κανείς δεν ξέρει πως θα καταλήξει για τους Έλληνες, συντελέστηκε ένα γεγονός που αποτελεί μετάβαση από μια εποχή σε μια άλλη. Έφυγε από τη ζωή, η τελευταία κάτοικος του χωριού, που ήρθε από την ‘άλλη μεριά’ δηλαδή από τη Μικρά Ασία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο παλιός Ξεριάς, ένα χωριό που πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή ονομαζόταν Κουρού Ντερέ και κατοικείτο αμιγώς από Τούρκους κατοίκους, ξεκίνησε να υπάρχει ως Ελληνικό χωριό από το 1922 και εγκαταλείφθηκε το 1980, λόγω μετεγκατάστασης των κατοίκων του σε νέο χώρο όπου και δημιουργήθηκε ο οικισμός του Νέου Ξεριά, που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Ο Ξεριάς λοιπόν δημιουργήθηκε το 1922 από πρόσφυγες Έλληνες που κατέφτασαν στον τόπο αυτό (και αυτό είναι το πρωτότυπο και το αξιοσημείωτο) από όλες τις μεριές της Μικρασίας. Έτσι το χωριό αυτό συντέθηκε από πρόσφυγες του Πόντου, της Θράκης, των παραλίων της Μικράς Ασίας (Προύσα, Κουσάντασι κλπ) και από λίγους Σαρακατσάνους οι οποίοι ζούσαν ως νομάδες στην ευρύτερη περιοχή και εγκαταστάθηκαν στο χωριό μαζί με τους πρόσφυγες. Οι άνθρωποι αυτοί ξεκίνησαν στον τραχύ αυτόν τόπο μια καινούρια ζωή, πράγμα τραγικά δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς ότι έρχονταν από διαφορετικούς εντελώς τόπους, άφησαν πίσω τους τις περιουσίες και τα κεκτημένα αιώνων και ψυχολογικά και σωματικά ράκη έβαλαν το κεφάλι κάτω, για να ξαναφτιάξουν τις οικογένειές τους και να ξαναδημιουργήσουν αξιοπρέπεια, τιμή, περιουσία, ζωή.

Το δύσκολο προφανώς της υπόθεσης ήταν η συμβίωση γιατί οι εμπειρίες, οι συνήθειες, οι οικογενειακές καταβολές και οι αρχές όλων αυτών των διαφορετικών ανθρώπων δεν ευνοούσαν την αρμονική συνύπαρξη. Παρόλα αυτά όμως μέσα σε λίγα χρόνια οι διαφορετικότητες συγκεράστηκαν και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Μέσα από τη φτώχια τους, τις δυσκολίες, τις κακουχίες, τους πολέμους, τις κατοχές, τον εμφύλιο πόλεμο οι διαφορετικών πορειών και καταβολών πρώην ξένοι μεταξύ τους και νυν Ξεριώτες δημιούργησαν ένα νέο είδος. Γλέντησαν παρέα, τραγούδησαν και ένωσαν τις παραδόσεις τους, παντρεύτηκαν μεταξύ τους όπερ αναμίχθηκαν, με συστολή στην αρχή, η οποία ξεπεράστηκε εύκολα και εν γένει έγραψαν την ιστορία του Ξεριά, γράφοντας ο καθείς την δικιά του ιστορία.

Και έρχεται η σημερινή εποχή, η αυγή του 2012, το οποίο φαίνεται να είναι κρισιμότατο για την ύπαρξή μας ως κράτος, να ρίξει την αυλαία σ’ αυτήν την υπέροχη πορεία των ανθρώπων που ήρθαν από τις χαμένες κατά άλλους αλησμόνητες πατρίδες, με το θάνατο της ‘γιαγιάς’ Ελευθερίας. Το όνομά της ίσως είναι σημαδιακό για τη μετάβαση στην άλλη εποχή, στην οποία μένουν μόνο οι απόγονοι των προσφύγων να συνεχίσουν να προσφέρουν σ’ αυτή τη γη, με την υποχρέωση να μην ξεχάσουν ούτε αυτοί ούτε οι απόγονοί τους από πού βαστάν οι ρίζες τους. Το όνομά της λοιπόν σημαδιακό (ίσως γι’ αυτό την άφησε ο χάρος τελευταία), γιατί πάντα η ελευθερία ως ιδέα περικλείει τη μετάβαση σε άλλο επίπεδο ύπαρξης. Η μορφή της, σφραγίδα στο μυαλό ημών των νεότερων που μεγαλώσαμε στη γειτονιά της και παίξαμε στην αυλή της. Γεννημένη το 1918 έλεγε η ίδια (στα χαρτιά βέβαια γραμμένη το ’22 προφανώς ψέμα γιατί θυμόταν το ταξίδι του ερχομού). Πάντα είχε έναν καλό λόγο για όλους, η χαρακτηριστική μαυροφόρα με το μαύρο τσεμπέρι, μάνα και γιαγιά, χήρα γιατί έχασε τον παππού νωρίς, πράα και γαλήνια. Αργή στις κινήσεις της άναβε το φούρνο και ζύμωνε το ψωμί, έψηνε το φαγητό και μοσχομύριζε η γειτονιά μυρωδιές αλησμόνητες για όλους μας. Ο τελευταίος λοιπόν χαιρετισμός προς τη γιαγιά Ελευθερία, η οποία επιλέχθηκε από τη μοίρα να αποτελέσει την ύστατη παρουσία ανθρώπου στο χωριό αυτό, που γεννήθηκε απέναντι, εκτός από την λύπη και την περίσκεψη που δημιουργεί, μας φέρνει αντιμέτωπους με την τεράστια ευθύνη της σκυτάλης που μας παραδίδει η εν λόγω γυναίκα. Την ευθύνη της συνέχισης της ιστορίας του τόπου αλλά και γενικότερα την ευθύνη της συνέχισης της ύπαρξης της Ελλάδας που με μεγάλη αγάπη μας μεταλαμπάδευσαν οι πρόσφυγες παππούδες μας. Η Ελλάδα που έφεραν οι πρόσφυγες παππούδες μας από την Πατρίδα τους ο καθένας, ήταν γνήσια, αμόλυντη, ιδεώδης, σαν την εικόνα της Παναγίας ή το μαντήλι της μάνας τους που έκρυψαν κατάσαρκα για να μην τους τα βρει ο Τούρκος στο δρόμο της μεγάλης επαναφοράς, στο «μόνον της ζωής τους ταξείδιον». Άσχετα αν στη γη αυτή συνάντησαν δυσκολίες, αγκάθια, ενίοτε απαξίωση και προβλήματα προσαρμογής, μολαταύτα σαν αγριόχορτο φύτρωσαν κι εδώ. Αυτή την ιδεατή Ελλάδα που είχαν στο νου τους και έφεραν μαζί τους οι αμόλυντοι πρόγονοί μας, οφείλουμε να αναδείξουμε, τιμώντας τον ιδρώτα τους. Καλό ταξίδι γιαγιά Ελευθερία