Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Το μαρκετινγκ της πολιτικής ή η πολιτική του μαρκετινγκ;


Το φαινόμενο που κατά κόρον παρατηρείται στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, είτε σε επίπεδο πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης είτε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, είναι η επισταμένη φροντίδα των πολιτικών για την εικόνα τους. Έτσι έχουν αναπτυχθεί κάποιοι νέοι όροι στη σύγχρονη πολιτική επιστήμη όπως το image και το πολιτικό προφίλ. Επίσης έχουν προκύψει και κάποια καινούρια επαγγέλματα όπως του image maker του ανθρώπου δηλαδή που είναι δίπλα στον πολιτικό σε κάθε στιγμή της ιδιωτικής ή της δημόσιας ζωής του και δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές για την παραμικρή κίνηση του πολιτικού.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο πολιτικός που δρα κατά τον τρόπο αυτό, να είναι δέσμιος των κανόνων που τίθενται από τον image maker, να μην είναι ελεύθερος σε αποφάσεις και πρωτοβουλίες που εν πάση περιπτώσει θα τον έκαναν να ξεχώριζε από τους άλλους. Έτσι η κανονιστική αυτή συμπεριφορά του, τον μετατρέπει σε σχεδόν άβουλο ον, διότι τα νήματα κινούνται από κάποιον άλλον ο οποίος συνήθως βρίσκεται στο πίσω μέρος της σκηνής και δεν είναι ορατός. Διερευνώντας τα χαρακτηριστικά των ‘ειδικών συνεργατών’ αυτών, δεν μπορεί κάποιος εύκολα να βρει διαφορές με τους αυλοκόλακες των πάλαι ποτέ κραταιών αυτοκρατοριών: Έχουν άποψη επί παντός επιστητού, αμείβονται με παχυλούς μισθούς, έχουν μεγάλη επιρροή στις αποφάσεις του εκάστοτε άρχοντα, δεν φαίνονται σχεδόν ποτέ, ασκούν αυτοί στην ουσία την πολιτική ενώ ο άρχοντας νομίζει ότι αυτός κυβερνά και τώρα τελευταία γράφουν και βιβλία που υβρίζουν και ισοπεδώνουν συλλήβδην υπουργούς και βουλευτές χωρίς να μπορεί να τους απαντήσει κανείς δύσμοιρος πολιτικός.
Η πάλαι ποτέ μάχιμη πολιτική λοιπόν, μετατρέπεται σε προϊόν προς πώληση με ότι αυτό σημαίνει: Διέπεται από όλους τους κανόνες της πώλησης και της αγοράς, όσο πιο εντυπωσιακό είναι εξωτερικά τόσο πιο ευπώλητο είναι, σε όσο καλύτερη βιτρίνα το τοποθετήσεις τόσο ευκολότερα θα βρεις αγοραστή και φυσικά αν στοκαριστεί θα το πουλήσεις με 50% έκπτωση στις πρώτες εκπτώσεις. Το φυσικό επακόλουθο της εξέλιξης αυτής είναι να γίνονται πιο δυσδιάκριτες οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ιδεολογιών, θεωριών και κομμάτων, γιατί όλοι οι πολιτικοί προσπαθούν να πουλήσουν το ίδιο προϊόν στο συγκεκριμένο αγοραστικό κοινό.
Ο ηπιότερος όρος με τον οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η κατάσταση είναι η αδικία. Αν παραδεχτούμε ότι η πολιτική ιστορικά εξαρτάται και από την ικανότητα, το ταλέντο ενός πολίτη να διοικεί, να οργανώνει, να αφουγκράζεται το κοινό αίσθημα και εν τέλει να εκφράζει και να εκπροσωπεί το λαό, όλα αυτά-σύμφωνα με όσα συμπεράναμε παραπάνω- καταργούνται. Έτσι προκρίνονται (εκλεγμένοι βέβαια από το λαό) άνθρωποι οι οποίοι πιθανότατα δεν το αξίζουν γιατί παρουσίασαν το προϊόν με φανταχτερό περιτύλιγμα ή μάλλον κάποιος ‘επιστήμονας’ τους το περιτύλιξε με τέχνη. Αυτό βέβαια εξ ορισμού μειώνει δραστικά την πιθανότητα το περιεχόμενο του κουτιού να είναι αξιόλογο, γιατί αν ήταν έτσι θα δινόταν περισσότερη σημασία σ’ αυτό. Το φαινόμενο αυτό επίσης ευνοεί την πρόκριση ανθρώπων με τα περισσότερα χρήματα ή ανθρώπων που κληρονομούν την πολιτική ιδιότητα ως κτήμα, πιστοποιώντας και μάλλον μεγεθύνοντας την υφιστάμενη αδικία.
Συμπερασματικά για να αναλύσουμε και τον τίτλο του άρθρου, όντως στις μέρες μας ανθίζει η επιστήμη του πολιτικού μάρκετινγκ και η πολιτική ασκείται με βάση την ικανοποίηση των αναγκών του ‘καταναλωτή’ πολίτη. Άρα ισχύουν και τα δύο ερωτήματα του τίτλου. Σε ‘μας τους πολίτες έγκειται το να αλλάξουμε το κριτήριο με το οποίο αποφασίζουμε για το ποιον θα ψηφίζουμε κάθε φορά. Με βάση τον λόγο, το περιεχόμενο και την ουσία και όχι με βάση το περιτύλιγμα, τις δημόσιες σχέσεις, την εξωτερική εμφάνιση και τη διαφήμιση.

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΟΥΡΚΟΛΟΓΙΕΣ



Ο Κάρολος Δαρβίνος το 1858 μετά από πολυετές ταξίδι κατά μήκος όλου του πλανήτη, εισηγήθηκε τη θεωρία της φυσικής επιλογής μέσω της οποίας πρότεινε ότι συντελείται η εξέλιξη των ειδών. Έτσι όρισε ως φυσική επιλογή τη διαδικασία εξέλιξης των ειδών, μέσω της οποίας οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, αφήνουν περισσότερους απογόνους και τελικά επικρατούν, από εκείνους οι οποίοι είναι λιγότερο προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον.
Η Φυσική επιλογή από τότε μελετήθηκε κατά κόρον, μπήκε στο μικροσκόπιο της Βιολογίας και εκτιμήθηκε ως η πιο ρηξικέλευθη έμπνευση όλων των εποχών. Αμφισβητείται έντονα στη σημερινή εποχή από κάποιους θρησκόληπτους τελευταίας κοπής, μανιακούς ‘χριστιανούς’ των Ηνωμένων Πολιτειών κυρίως, οι οποίοι την εξοβελίζουν λόγω μονοδιάστατης πίστης στη Γένεση. Παραμένει όμως η μοναδική θεωρία που εξηγεί ικανοποιητικά, σχεδόν απόλυτα, την εξέλιξη των ειδών.
Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω θεωρία, το περιβάλλον στο οποίο έζησε η ελληνική φυλή κατά τη διάρκεια των αιώνων έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των σημερινών εξωτερικών και εσωτερικών χαρακτηριστικών και της εν γένει κοινωνικής συμπεριφοράς των νεοελλήνων. Η πιο σημαντική επιρροή που έχει δεχτεί η ελληνική φυλή λόγω μικρής απόστασης από τότε αλλά και λόγω μεγάλης χρονικής διάρκειας είναι η επί τέσσερις αιώνες τούρκικη σκλαβιά.
Η παρούσα λοιπόν δημοσίευση προτείνει τη θεωρία του εκτουρκισμού των συνηθειών, του τρόπου ζωής, της κοινωνικής και επαγγελματικής συμπεριφοράς και του συνολικού τρόπου διαβίωσης των νεοελλήνων. Η βάση της παραπάνω θεωρίας είναι κοινή με αυτή της φυσικής επιλογής για την εξέλιξη των ειδών, με τη έννοια ότι κατά τη διάρκεια της σκλαβιάς των τεσσάρων αιώνων, συντελέστηκαν στο γονιδίωμα του Έλληνα μη αντιστρεπτές γονιδιακές μεταλλάξεις και το νέο είδος που προέκυψε ήταν τόσο ανθεκτικό, που επέζησε, εξελίσσεται και δρα συνεχίζοντας αναπτυσσόμενο.
Οι μεταλλάξεις βέβαια που πραγματοποιήθηκαν, αντικατέστησαν προαιώνια εκφραζόμενα γονίδια με παραδοσιακά ανατολίτικα και έτσι προέκυψε το νέο είδος.
Εις απόδειξιν του παραπάνω ισχυρισμού, η δημοσίευση αυτή παραθέτει μια σειρά τουρκικών λέξεων οι οποίες όχι μόνο αντικατέστησαν ελληνικές αλλά και σημειολογικά σηματοδοτούν τη στάση ζωής του Έλληνα –Ραγιά ακόμη και στη σύγχρονη εποχή και μάλιστα πολύ ενισχυμένες σήμερα παρά τον πολυπόθητα εξευρωπαϊσμό της χώρας μας.
Αναλυτικά:
Αγάς= Προύχων, ευγενής, φεουδάρχης
Αλισβερίσι = Συναλλαγή.
Αμανές = Μακρόσυρτος σκοπός με πάθος
Αχταρμάς = Συνονθύλευμα
Τσέπη = Θυλάκιο
Μπακάλης = Παντοπώλης
Καβγάς = Φιλονικία
Κέφι = Ευδιαθεσία
Χατίρι = Χάρη, εξυπηρέτηση
Ντέρτι = καημός
Νταβαντούρι = Σύγχυση
Τσιμπούκι = Καπνοσύριγγα
Μπαϊράκι = Σημαία
Γιακάς = Περιλαίμιο
Γινάτι = Πείσμα
Γιουρούσι = Επίθεση
Γρουσούζης = Κακότυχος
Καβούκι = Καύκαλο
Ζόρι = Δυσκολία
Κάλπικος = Κίβδηλος
Καλούπι = Μήτρα
Κελεπούρι = Ανέλπιστο εύρημα
Καραούλι = Σκοπιά
Κουβαρντάς = Γενναιόδωρος
Κουσούρι = Ελάττωμα
Λεβέντης = Ανδρείος
Μαϊντανός = Μακεδονήσι
Μασούρι = Μικρό ξύλο
Μπαγλαρώνω = Δένω φυλακίζω
Πούστης = Κίναιδος
Μπινές =Ασελγής
Μπουνταλάς = Κουτός ανόητος
Μπούχτισμα = Κορεσμός
Νταραβέρι = Συναλλαγή αγοραπωλησία
Ρουσφέτι = Χαριστική εξυπηρέτηση
Τερτίπι = Τέχνασμα
Τζάμπα = Δωρεάν
Τράμπα = Ανταλλαγή
Τεμπέλης = Οκνηρός
Χαφιές = Καταδότης
Οι λέξεις που παρατίθενται παραπάνω είναι ένα πολύ μικρό δείγμα των δανείων από την τουρκική γλώσσα και το πρώτο χαρακτηριστικό τους είναι ότι έχουν επικρατήσει κατά κράτος των αντίστοιχων ελληνικών. Το δεύτερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι η έννοιες που εκφράζουν ως επί το πλείστον αφορούν τη συμπεριφορά, την προσαρμογή και την εν γένει κοινωνική στάση του ραγιά Έλληνα απέναντι στον Τούρκο κατακτητή.
Κατά τον τρόπο αυτόν λοιπόν το είδος του Έλληνα που επιβίωσε και έγινε πιο ανθεκτικό σύμφωνα με τη θεωρία της φυσικής επιλογής του Κάρολου Δαρβίνου, είναι αυτό που εκφράζεται στη μορφή του σύγχρονου νεοέλληνα. Δυστυχώς τα γονίδια που υπέστησαν μετάλλαξη όχι μόνο δεν άρχισαν να υποστρέφονται στα υγιή προηγούμενα αλλά ήταν τόσο ισχυρά που επιβιώνουν μέχρι σήμερα χωρίς να υφίστανται φθορές ή άλλες ευεργετικές μεταλλάξεις, καθιστώντας το είδος του προ της τουρκοκρατίας Έλληνα απολίθωμα.
Έτσι ο σύγχρονος Ελληνάρας λεβέντης άλλοτε κλείνεται στο καβούκι του άλλοτε σηκώνει μπαϊράκι, βγαίνοντας ως ψείρα στο γιακά. Επιζητά νταραβέρια, μπαχτσίσια, αλισβερίσια, ρουσφέτια και τράμπες και κάνει κανένα τερτίπι για να τη βγάλει στο τζάμπα και να γεμίσει την τσέπη. Μέσα στον αχταρμά, το νταβαντούρι και τον καβγά, πιάνει το μπουζούκι του, τραβάει κανένα αμανέ, καπνίζει το τσιμπουκάκι του κάνοντας το κέφι του. Κάποτε τεμπέλης και κάποτε προκομμένος. Βάι βάι όμως άμα γρουσουζέψει. Γίνεται μπινές, πούστης και το χειρότερο χαφιές.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Το γήρας της πολιτικής


Παρατηρώντας τους πολιτικούς κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων στην καθημερινή τους κοκορομαχία στα παράθυρα των καναλιών, κατά τη διάρκεια των βραδινών ειδήσεων, σχηματίζεις την άποψη ότι τα επιχειρήματα, οι κραυγές και οι αλαλαγμοί που ανταλλάσσουν μεταξύ τους είναι φθαρμένα, δοκιμασμένα χιλιοειπωμένα και «χιλιοπιωμένα» ως πικρό ποτήριο από τον λαό τούτο. Σου δημιουργείται καθημερινά η αίσθηση ότι οι δύο στρατοί που κονταροχτυπιούνται στο πεδίο μάχης το οποίο τους έχει προσφερθεί απλόχερα από τα «μέσα», υπερασπίζονται εναγωνίως ένα κεκτημένο στο οποίο φαίνεται να έχουν επενδύσει τουλάχιστον δύο γενιές Ελλήνων και να έχουν επενδυθεί πολλά χρήματα και συμφέροντα.
Η αρχή του πράγματος έγινε το 1974 με τη μεταπολίτευση, στην οποία εναπόθεσε τις ελπίδες του ολόκληρος ο λαός για ένα καλύτερο, πιο σύγχρονο αύριο. Με πρόσχημα τον εκδημοκρατισμό της δημόσιας διοίκησης, των εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, της παιδείας και της υγείας οι δύο εναλλασσόμενοι στην εξουσία και φρεσκοδημιουργημένοι κομματικοί σχηματισμοί, δημιούργησαν περιττές θέσεις και οφίτσια, τα μοίρασαν σε ημέτερους εφαρμόζοντας μωσαϊκό νόμο «οφθαλμό αντί οφθαλμού» για τους υμετέρους. Έτσι δημιούργησαν κομματικούς στρατούς που τους ακολούθησαν ως πειθήνια όργανα σε όλες τις κομματικές εκδηλώσεις, ακόμη και σε χιτλερικού τύπου συγκεντρώσεις του ενός εκατομμυρίου. Αποτέλεσμα ήταν ο διχασμός σε μπλε και πράσινους πολίτες, μπλε και πράσινα καφενεία, μπλε και πράσινους διορισμούς, μπλε και πράσινες κομματικές κάρτες. Έμοιαζε ο λαός να ζει σε μια διαρκή παράκρουση περνώντας κάθε έκφανση της ζωής του μέσα από το μονόχρωμο πρίσμα της κομματικής του γραμμής. Το κακόγουστο θέατρο έφτασε στο αποκορύφωμά του με τον πλήρη διχασμό της περιόδου 1989-1993.
Όλη η παραπάνω διεργασία έχει οδηγήσει στην αποστροφή του λαού για την πολιτική και τους πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων και την πλήρη απόρριψη του φθαρμένου σοσιαλιστικού βλέμματος προς τα πράγματα και του γηρασμένου φιλελεύθερου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Αυτό απέδειξαν περίτρανα οι εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, στις οποίες παρόλη τη δαμόκλειο σπάθη της μη συμπλήρωσης από το πρώτο κόμμα ευρείας αυτοδυναμίας, ο πολίτης απέδειξε ότι δύσκολα από ΄δω και μετά θα μασήσει το κουτόχορτο που του έδιναν για χαβιάρι τόσα χρόνια. Με τις εξελίξεις που δρομολόγησαν οι εκλογές αυτές στο Π.Α.Σ.Ο.Κ. άρχισε να ξηλώνεται η αριστερή κάλτσα του σάπιου οικοδομήματος και σε λίγο έρχεται και η σειρά και της δεξιάς. Ως όαση στην έρημο εμφανίστηκαν οι ψήφοι που έλαβαν τα μικρότερα κόμματα (πλην του ακραιφνούς ΛΑΟΣ) για το μέλλον του πολιτικού στερεώματος. Το εκπληκτικό ποσοστό των οικολόγων, το ανέλπιστα καλό ποσοστό για τον αναμορφωτή της ελληνικής ευρωσοσιαλιστικής αριστεράς Αλέκο Αλαβάνο και η απίστευτη ανοδική πορεία των σταθερών στις απόψεις τους (σχεδόν ζηλωτών) του Κ.Κ.Ε. Όλα αυτά αν αξιοποιηθούν ως κέρδη πολιτικά θα μπορούμε να προσβλέπουμε σε μία, δύο ή τρεις μεσαίες δυνάμεις με σημαντική παρουσία στο κοινοβούλιο οι οποίες θα μπορούν να κάνουν πραγματικότητα το μότο που εμπνεύστηκε κάποτε ο Κίτσος Τεγόπουλος «στηρίζουμε την αλλαγή-ελέγχουμε την εξουσία».
Φαίνεται λοιπόν το περίπου 35 ετών μόρφωμα να πνέει τα λοίσθια και γηρασμένο να οδεύει προς το φυσικό του θάνατο. Εναπόκειται στους πολίτες οι οποίοι διαμόρφωσαν πολιτική άποψη μετά από την περίοδο που ο διχασμός βρισκόταν στο ζενίθ, να αναδείξουν τις άφθαρτες δυνάμεις, να παραγάγουν πολιτική. Οι νέοι αυτοί έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι ως επί το πλείστον μορφωμένοι, δεν κουβαλούν μέσα τους διχαστικά διλήμματα, χειρίζονται άριστα το διαδίκτυο, τους απασχολούν και τους ενώνουν τα πραγματικά προβλήματα του ζοφερού μέλλοντός τους και γενικότερα είναι καθαροί από εμφυλιακά ή μεταεμφυλιακά σύνδρομα. Είμαστε λοιπόν ακριβώς στο μεταίχμιο της στάχτης του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος και της γέννησης ενός καινούριου ή απλώς πλησιάζουμε;