Τρεις γενιές δωσίλογοι

δωσίλογος ο [δosíloγos] O20α : αυτός που συνεργάστηκε με τον κατακτητή, κυρίως με τις γερμανικές αρχές κατοχής, κατά τη διάρκεια του β' παγκόσμιου πολέμου στην Eλλάδα. [λόγ. δωσι- (θ. του αρχ. ρ. δίδωμι, πρβ. δωσίδικος) + -λογος κατά το υπόλογος με βάση τη λαϊκή φρ. δίνω λόγο `λογοδοτώ΄].
Ο ακριβής ορισμός της λέξης που θα κυριαρχήσει στην παρούσα ανάρτηση, θεωρείται απαραίτητος για την κατανόηση των συνδυαστικών ισχυρισμών του γράφοντος.
Ο γέρος λοιπόν της ‘δημοκρατίας’ Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ο σημαντικότερος εκφραστής του αστικού φιλελευθερισμού του 20ου αιώνα και από νωρίς έδειξε τις διαθέσεις του, οι οποίες προδιέγραψαν ένα λαμπρό πολιτικό μέλλον. Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως Νομάρχης Λέσβου το 1915 με τη βενιζελική παράταξη, μεταπήδησε στο στρατόπεδο Πλαστήρα το 1922 και μέχρι να συλληφθεί το 1942 για τρεις μήνες από τους Ιταλούς, άλλαξε πολλά πολιτικά πόστα και διάφορες παρατάξεις. Σε όλο το διάστημα αυτό με αποκορύφωμα το τέλος του 1944 κατάφερε να εξυπηρετήσει με άπταιστο τρόπο τα συμφέροντα της αγγλοκρατίας και της αμερικανοκρατίας.
Τον Απρίλιο του 1944 σχηματίζεται η κυβέρνηση του Καΐρου, στην οποίαν ο γέρος της ‘αγγλοκρατίας’ ήταν εκτός από πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Οικονομικών, Στρατιωτικών, Δικαιοσύνης και Άμυνας. Ακολουθεί η συμφωνία του Λιβάνου, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας και η συμφωνία της Καζέρτας και μετά από όλα αυτά ο γέρος σηκώνει το λάβαρο του αντικομουνιστικού αγώνα και της πλήρους παράδοσης στους Εγγλέζους.
Παραθέτουμε δύο χαρακτηριστικές κινήσεις του:
Στις 02-05-1944 σε ομιλία του προς τους αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού στην Αλεξάνδρεια, κάνει λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ» και ύστερα από τρεις μέρες ο Τσόρτσιλ δηλώνει ότι «αυτή είναι μία πραγματικά περίφημη δήλωση κατά του Ε.Α.Μ. Φυσικά, προς το παρόν, πρέπει να επόμεθα του Παπανδρέου αλλά πρέπει επίσης και να τον σπρώχνουμε στην επίθεση».
Σε τηλεγράφημά του προς την ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο στις 14 Σεπτέμβρη έγραφε:"Κυβέρνησις μεταβαίνουσα Αθήνας και στερουμένη και ιδίας και Συμμαχικής δυνάμεως θα είναι ουσιαστικώς αιχμάλωτος του ΕΑΜ". Σε καινούργιο τηλεγράφημά του στις 18 Σεπτέμβρη έγραφε ότι "η κατάστασις επιδεινούται ραγδαίως", εννοώντας την απελευθέρωση της χώρας από τον ΕΛΑΣ και κατέληγε: "Μόνη μου ελπίς έχει απομείνει το Λονδίνο. Μόνο Βρετανική κυβέρνησις και ιδίως πρωθυπουργός Τσώρτσιλ μεταβάλει κατάστασιν εξευρίσκων και διατάσσων άλλοθεν δυνάμεις ενεργήσουν αμέσως Ελλάδα". Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 22 Σεπτέμβρη, ο Γ. Παπανδρέου τηλεγραφούσε στον Τσώρτσιλ: "Αι υπό των Γερμανών εκκενούμεναι περιφέρειαι καταλαμβάνονται υπό του ΕΑΜ εν ονόματι δήθεν της ελληνικής κυβερνήσεως... ενώπιον της διαμορφωθείσης κρισίμου καταστάσεως τα πολιτικά μέσα προς αντιμετώπισίν της δεν είναι πλέον επαρκή. Μόνον η άμεσος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών ημπορεί να μεταβάλει την κατάστασιν".
Το σκηνικό ολοκληρώνεται στις 18 Οκτώβρη 1944, ο Παπανδρέου μαζί με τον Σκόμπυ φτάνουν στην Αθήνα. Είναι δύσκολο, όσο και να προσπαθεί κάποιος να καταλάβει ποιος συνόδευε ποιον και ποιος κυβερνούσε τη χώρα………
Στο δεύτερο επίπεδο της ανάλυσης παραθέτουμε κάποιες κινήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου του νεότερου γνωστού και ως ‘Γιωργάκη’ περήφανο μέλος της οικογένειας:
· Τέλη Σεπτεμβρίου 2009 λίγο πριν τις εκλογές και εν μέσω προεκλογικής περιόδου, πραγματοποιούνται οι εργασίες της 64ης συνόδου της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, πραγματοποιείται και το ετήσιο συνέδριο του οργανισμού του Μπιλ Κλίντον (Clinton Global Initiative -CGI) στο οποίο ο κ. Παπανδρέου είχε δηλώσει την συμμετοχή του εδώ και πολύ καιρό, μαζί με άλλες... προσωπικότητες που έχουν αφήσει (ιστορικά πλέον χωρίς να επιδέχεται καμία αμφιβολία) το αιματηρό στίγμα τους στον πλανήτη μας , όπως η κ. Μαντλίν Ολμπράιτ, Μάρτι Αχτισάαρι , Μιχαήλ Σαακασβίλι κλπ. Στο ινστιτούτο του Μπιλ Κλίντον θα συναντήσει και τα μέλη του, όπως Τζωρτζ Σόρος, Τζωρτζ Μπούς, Κόφι Ανάν, Τόνυ Μπλερ, Χαβιέ Σολάνα, Ταγίπ Ερντογάν κλπ. Ο κ. Παπανδρέου λοιπόν, πήγε ΚΑΙ στο ετήσιο συνέδριο του οργανισμού του Μπιλ Κλίντον, όπου παρευρίσκονταν και... δύο πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα. Ο πρόεδρος των Σκοπίων κ.Gjorgje Ivanov και ο πρώην πρόεδρος της γείτονος κ.Branko Crvenkovski.
· Αρχές Μαρτίου του 2010 ο κ. Παπανδρέου μετέβη με τον άλλον δωσίλογο του Ελληνικού Έθνους κ. Παπακωνσταντίνου και είχαν σειρά συναντήσεων με τους αμερικανούς αξιωματούχους αλλά και άλλους πιθανόν και του ΔΝΤ πράγμα που δεν μάθαμε ποτέ, προετοιμάζοντας την είσοδο της χώρας στον μηχανισμό που είχαν ήδη στήσει Ευρώπη και Αμερική για μας, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτε εμείς. Μάλλον φυσιολογικό ήταν αυτό γιατί οι Εφιάλτες που πήγαν τάχα να γιορτάσουν την 25η Μαρτίου με την ομογένεια, μας διαβεβαίωναν ότι δεν θα παρθούν μέτρα, ότι υπάρχουν λεφτά, ότι δεν θα χρειαστεί επ’ ουδενί το καταστροφικό ΔΝΤ να επέμβει για την περίπτωσή μας.
· Σεπτέμβριος 2010 ταξίδι του πρωθυπουργού της Ελλάδος στην Αμερική। Αυτούσια παράθεση από ιντερνετική εφημερίδα: Τα εύσημα για τον τρόπο που αντιμετωπίζει την κρίση της ελληνικής οικονομίας απέδωσε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στον Έλληνας πρωθυπουργό, υποδεχόμενος τον κ। Παπανδρέου στο Λευκό Οίκο «Συγχαίρω τον πρωθυπουργό για την εξαιρετική δουλειά που κάνει στο χειρισμό της οικονομικής κρίσης και Θεού θέλοντος θα βάλει τη χώρα του πάλι στο σωστό δρόμο», δήλωσε ο κ। Μπάιντεν, με τον κ। Παπανδρέου να παρεμβαίνει επισημαίνοντας ότι «είμαστε ήδη στο σωστό δρόμο»। Ο Αμερικανός αντιπρόεδρος συμφώνησε, λέγοντας «είσαστε στο σωστό δρόμο, είσαστε στο σωστό δρόμο και είμαστε εντυπωσιασμένοι από τη σκληρή δουλειά που κάνετε। Συγχαρητήρια».

Ομοιότητες που διαπιστώνετε, αναγνώστες της ανάρτησης αυτής ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις των δυο ανθρώπων που φέρουν το ίδιο ακριβώς όνομα και κυβέρνησαν τη χώρα με 65 χρόνια διαφορά μάλλον οφείλονται στο κακόβουλο μυαλό σας, στην κακεντρέχεια και την καχυποψία που σας διακατέχει, στην πονηρή σκέψη σας και την καταστροφολογία που καλλιεργείτε γενικά στη χώρα σας.

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ-ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ

Οι δημοτικές εκλογές ετελείωσαν, ζήτω οι δημοτικές εκλογές σε παράφραση του "ο βασιλεύς απέθανε ζήτω ο βασιλεύς". Έτσι όπως το δεύτερο ηρωοποιεί τον νεκρό βασιλιά, το πρώτο καθιστά τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός τους, πεδίο για εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων για πρόσωπα, χαρακτήρες, συμπεριφορές, ιδεολογίες, στάσεις ζωής και γενικότερα γεμίζει τη φαρέτρα σου με εμπειρίες, που στην ουσία αποτελούν ιστορικά στοιχεία που πρέπει να θυμάσαι και να θυμίζεις σε νεότερους στο μέλλον.
Η λυδία λίθος που είχε ανακαλυφθεί κατά τους αρχαίους χρόνους στη Λυδία της Μικράς Ασίας, ήταν μια μαύρη, σκληρή, πυριτική πέτρα, πάνω στην οποία χάρασσαν μια γραμμή ενός προς εξέταση μετάλλου (κυρίως χρυσού και αργύρου) και από τον χρωματισμό της γραμμής που προέκυπτε, έβγαινε συμπέρασμα για τη γνησιότητα ή μη του μετάλλου. Η ομοιότητα των εκλογών με τη λυδία λίθο είναι πασιφανής. Οι εκλογές αποτελούν τη λυδία λίθο για το χαρακτήρα και τη στάση ζωής συμμετεχόντων σε αυτές αλλά και των διαφόρων δορυφόρων τους.
Είναι τρομακτικό το ίχνος που αφήνει ως οδοστρωτήρας στα πρόσωπα των ανθρώπων, το αποτέλεσμα των εκλογών αλλά κυρίως της σταυροδοσίας την Κυριακή το βράδυ και ακόμη περισσότερο τη Δευτέρα το πρωί. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να κυκλοφορήσεις στην έρημη μικρή πόλη σου τη Δευτέρα το πρωί και να συναντήσεις φίλο σου, ο οποίος θα σου καταλογίσει με κακία ευθύνη γιατί στο χωριό που ψηφίζεις πήρε μόνο δέκα ψήφους ή στο τμήμα Α έως Μ που ψηφίζει η γιαγιά σου πήρε μόνο δύο, άρα δεν τον στήριξες και να φεύγει τρέχοντας και βρίζοντας. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο την ίδια μέρα να συναντήσεις γνωστό σου, που μέχρι χθες έλεγες καλημέρα (πες την κι ας πέσει χάμω) και να σου γυρίσει με μίσος την πλάτη επειδή ο ξάδελφος, ο αδελφός ή ο γαμπρός του που έβαζε υποψηφιότητα, δεν εξελέγη ή χειρότερα εξελέγη δυσκολότερα από ότι ήλπιζε. Άσχετα αν εσύ έχεις μια ιδεολογία, μια συγκεκριμένη στάση ζωής και δεν έχεις δώσει σε κανέναν το δικαίωμα να στηρίζεται στην ψήφο σου. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να κυκλοφορήσεις στη μικρή σου πόλη τη Δευτέρα το πρωί και να δεις πρόσωπα αλλαγμένα, πρόσωπα στα οποία είναι ζωγραφισμένη η μήνη και η έπαρση, πρόσωπα με παραπάνω σηκωμένο φρύδι και μεγαλύτερο άσπρο στο μάτι απ’ το κανονικό τους. Υπάρχει όμως και ενδεχόμενο να δεις ανθρώπους τη Δευτέρα το πρωί χαλαρούς, κανονικούς, ακριβώς όπως τους άφησες την Παρασκευή, σαν οι εκλογές γι’ αυτούς να ήταν μια απλή συμμετοχική διαδικασία όπως δηλαδή σαφώς ορίζει η Δημοκρατία και όχι το τέρμα της ζωής τους. Αυτοί οι πλήρως συνειδητοποιημένοι βεβαίως πολίτες είναι πιο λίγοι. Τι να κάνουμε όμως που και τα προς εξέτασιν μέταλλα στη λυδία λίθο συνήθως έβγαιναν πλαστά και λιγότερο συχνά γνήσια.
Όλο το παραπάνω αναλυθέν φαινόμενο, οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα στην παιδεία μας ως λαός, στον τρόπο με τον οποίον ψηφίζουμε, στο κριτήριο της επιλογής των καλύτερων εκπροσώπων μας, στην τιτλοποίηση των εκλογών από την πλευρά των συμμετεχόντων ως το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή τους. Οφείλεται επίσης στο ότι συνήθως οι δύο συνδυασμοί που καταλήγουν να μονομαχήσουν, χρησιμοποιούν το κομματικό μαντρί και τους μηχανισμούς του, που είναι η αλήθεια προσοδοφόροι σταυροδοτικά αλλά στις εκλογές αυτές, στα δύο μεγαλύτερα αστικά κέντρα κατέρρευσαν ως χάρτινοι πύργοι. Χρειάζεται όμως λίγη παραπάνω λεπτότητα στους χειρισμούς γιατί πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι οποιαδήποτε πράξη, επιλογή ή συμπεριφορά του παρόντος αυτόματα αποτελεί ιστορία για το μέλλον την οποία κάποτε θα βρεις μπροστά σου.

Αμπεριάδης Παναγιώτης
Ένας πολίτης της πόλεως Χρυσούπολη.
http://sapientiavivendi.blogspot.com/

ΛΟΙΔΟΡΙΑ ΥΒΡΙΣ ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ

Αντιγράφω κατ’ ευθείαν από το γραφείο τύπου του πρωθυπουργού, http://www.primeminister.gr/ , το μήνυμα με αφορμή τον εορτασμού του ηρωικού ΟΧΙ του 1940: «ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥΑθήνα, 28 Οκτωβρίου 2010
Πριν από ακριβώς 70 χρόνια, την 28η Οκτωβρίου του 1940, ο λαός μας, λέγοντας ένα ηχηρό «όχι» στην υποταγή στις δυνάμεις του Άξονα, ξεκίνησε έναν πόλεμο, που αποτέλεσε τη ζωντανή απόδειξη της αγάπης για την πατρίδα μας. Η απόκρουση της Ιταλικής εισβολής αποτέλεσε την πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Είναι βέβαιο ότι, όταν ξεκινάς μια δύσκολη μάχη οι συνέπειες μπορεί να είναι πολλές φορές βαριές και οδυνηρές. Αυτό συνέβη και τότε. Όμως, ο σκοπός ήταν ιερός. Ήταν η υπεράσπιση της ελευθερίας μας. Και η ιστορία απέδειξε τελικά ότι, όσο μεγάλο και αν ήταν το τίμημα που κληθήκαμε τότε να πληρώσουμε, δημιουργήσαμε ένα ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο. Την δυνατότητά μας να πορευόμαστε στην ιστορία ελεύθεροι και περήφανοι, έχοντας αποδείξει ότι το μέγεθος της πίστης και της ικανότητας μιας μικρής γεωγραφικά και πληθυσμιακά χώρας, της Ελλάδας, να ξεπερνά τον εαυτό της όταν διακυβεύεται η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους της. Οι συγκρίσεις με το σήμερα είναι αναπόφευκτες. Βρισκόμαστε στο πλέον κρίσιμο σημείο της πρόσφατης ιστορίας μας, έχοντας ξεκινήσει και πάλι να δίνουμε μια δύσκολη μάχη .Μια μάχη, από την οποία δεν προσπαθήσαμε να δραπετεύσουμε. Την δίνουμε με ευθύνη, κάθε μέρα, κάθε στιγμή μαζί με τον Ελληνικό λαό. Γιατί και πάλι σήμερα, όπως τότε, το διακύβευμα είναι πολύτιμο. Είναι η ανεξαρτησία της χώρας μας από δάνειες δυνάμεις και επιτηρητές, η αξιοπρέπεια των Ελλήνων και των Ελληνίδων, είναι η δυνατότητά μας να ορίζουμε τη μοίρα μας και να δημιουργούμε το μέλλον μας με τις δικές μας δυνάμεις. Ήδη αυτή τη μάχη έχουμε αρχίσει να την κερδίζουμε. Με κόπο, θυσίες και μεγάλες δυσκολίες. Όμως, η Ελλάδα ήδη αποτελεί διεθνώς το παράδειγμα μιας χώρα που καταφέρνει χάρη στις δυνάμεις και τη βούληση του λαού της να κάνει αυτό που πριν από μερικούς μήνες θεωρούνταν απ’ όλους αναπόφευκτο. Να αποφύγει τη χρεοκοπία και να δίνει με αξιοπρέπεια τη μάχη για να σταθεί γερά στα πόδια της. Έχοντας απόλυτη πίστη στις δυνάμεις μας και στη θέληση του λαού μας, είμαι βέβαιος ότι αυτή τη μάχη θα τη δώσουμε όλοι μαζί μέχρι τέλους. Είμαι βέβαιος ότι, όπως σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ιστορίας μας, έτσι και σήμερα, θα τα καταφέρουμε».
Το πρώτο μέρος της δήλωσης πράγματι περικλείει μια σειρά από αλήθειες, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ήταν απαράμιλλος ο ηρωισμός των Ελλήνων, ότι θαυμάστηκε σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι κλόνισε τις δυνάμεις κατοχής της Ευρώπης, ότι άλλαξε τα σχέδια της πορείας τους, ότι ήταν αγώνας με πολλές απώλειες αλλά και σπουδαίο κέρδος τη χαμένη μας μέσα σε πολιτικές παλινωδίες εθνική αξιοπρέπεια. Από το σημείο όμως των αναπόφευκτων συγκρίσεων και μετά αρχίζει η παλινωδία, η ύβρις προς τους λαμπρούς αυτούς πολεμιστές και το αίμα τους, οι ατυχείς έως σκόπιμοι παραλληλισμοί, η επιβεβαίωση ότι ο άνθρωπος που κρατά τα ηνία της χώρας δεν γνωρίζει που βρίσκεται εκτός κι αν φυτεμένος με ακρίβεια εκτελεί καλοστημένη αποστολή υποδούλωσης της χώρας για ακόμη 400 χρόνια σε αλλότριους.
Αρχίζουμε λοιπόν την αξιολόγηση των σημείων της συγκρίσεως ένα προς ένα:
1. Στην πιο μεγάλη μάχη της πρόσφατης ιστορίας μας όπως την ονομάζει δεν προσπάθησε να παραβιάσει την εθνική μας ενότητα κανένας εχθρός, παρά το ίδιο πολιτικό σύστημα που ο ίδιος και η οικογένειά του πρεσβεύει καθώς και μια άλλη οικογένεια από την άλλη πλευρά.
2. Μας καλεί να πολεμήσουμε με αυταπάρνηση και ηρωισμό απέναντι σε έναν ανίκητο εχθρό, τις δάνειες δυνάμεις και επιτηρητές που όμως ο ίδιος έφερε στη χώρα, σκύβοντας το κεφάλι και τρώγοντας καρπαζιές, δεχόμενος ότι του επέβαλλε η παγκόσμια ελίτ. Ήταν τόση μεγάλη η ακρίβεια της εφαρμογής των αποφάσεων κάποιων κύκλων, που ορισμένοι τα είχαν προβλέψει στο χιλιοστό (βλ. συνέντευξη Καρατζαφέρη αρχές της δεκαετίας). Με τη μεγαλοπρέπεια του μεγαλύτερου καρπαζοεισπράκτορα όλων των εποχών αλλά και την τρομακτική προπαγάνδα του φίλα προσκείμενου τύπου που αποτελεί την πλειοψηφία των ΜΜΕ επέβαλλε πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδύνατο να επιβληθούν και γκρέμισε κατακτήσεις δεκαετιών.
3. Την αξιοπρέπεια που θέλει να ξανακερδίσουμε την έτρωσε το σάπιο πολιτικό σύστημα που έστησαν οι πρόγονοί του και έκαναν και τους Έλληνες πιόνια αλλά και ωφελιμιστές.
4. Τη μάχη αυτήν αρχίζουμε να την κερδίζουμε ισχυρίζεται είτε μπλοφάροντας είτε αγνοώντας την πραγματικότητα. Τη μάχη την χάνουμε κι αυτό φαίνεται από την κατάπτυστη συνέντευξη ηρωικής εξόδου που έδωσε μια εβδομάδα πριν τις εκλογές απειλώντας το λαό. Κάθε μέρα που περνάει βυθιζόμαστε και πιο πολύ, γινόμαστε όλο και περισσότερο έρμαια των αντιπροσώπων της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ.
5. Λέει ότι η Ελλάδα αποτελεί παγκόσμιο παράδειγμα μιας χώρας που τα καταφέρνει χάρη στη βούληση του λαού. Είναι τεράστιο ψέμα γιατί και ο ίδιος ξέρει ότι φυλλοροούμε ως χώρα, υπάρχει κύμα μετανάστευσης ανθρώπων και χρημάτων. Είμαστε παγκόσμια αιδώς, παράδειγμα προς αποφυγήν, μας λοιδορούν με παραποιημένη την Αφροδίτη της Μήλου και ο Personal training πρωθυπουργός μας πάει να μας τονώσει το εθνικό μας φρόνημα.
Τραγικός λοιπόν ο τύπος όχι βέβαια με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου αλλά με την αμερικάνικη μάλλον υβρίζει κάνοντας ανίερες συγκρίσεις και είναι σίγουρο ότι σε λίγο καιρό πριν καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος θα ταυτιστεί με κανέναν μεγάλο στρατηγό πολέμου ή ακόμα χειρότερα με τον Άρη Βελουχιώτη τον μεγαλύτερο πατριώτη και πολεμιστή της σύγχρονης ιστορίας। Ο Άρης βέβαια έλεγε: "Εμείς οι ιδιόρρυθμοι έχουμε πάντα απότομο τέλος με το οποίο εξυπηρετούμε στο τέλος το σύστημα που πολεμάμε". Το τέλος του George Jeffrey βέβαια θα σημάνει μάλλον αρχή ακαδημαϊκής καριέρας σε κάποιο κολέγιο στην αγαπημένη του USA και όχι κρέμασμα της κεφαλής του στο φανό της πλατείας των Τρικάλων.

ΕΧΕΤΕ ΓΕΙΑ ΒΡΥΣΟΥΛΕΣ

Ήταν μόλις 23 ημέρες μετά την πρωταπριλιά του 2010 και μόλις ένα εξάμηνο από τότε που κέρδισε τις εκλογές, που από το Καστελόριζο ο πρωθυπουργός της χώρας εξήγγειλε (σαν φάρσα) την είσοδό μας στο μηχανισμό στήριξης. Ένας πρωθυπουργός που εξελέγη θριαμβευτικά σε μια εύκολη μάχη, γιατί είχε να αντιμετωπίσει μια καθ’ όλα αποτυχημένη κυβέρνηση, παραπαίουσα και κλυδωνιζόμενη από δεκάδες σκάνδαλα. Ένας πρωθυπουργός που πήρε μια ισχυρότατη λαϊκή εντολή, ισχυριζόμενος στην προεκλογική του εκστρατεία ότι υπάρχουν κάπου τα λεφτά που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο.
Για να φτάσουμε στην 23η Απριλίου (δύο μόλις μέρες πριν την επέτειο της εγκαθίδρυσης της χούντας) όμως, υπήρξε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία καταστροφολογίας, μηδενισμού και ισοπέδωσης από τα φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση ΜΜΕ, που αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό του τύπου άρα και διαμορφώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινής γνώμης.
Καλλιεργήθηκε τόσο πολύ και με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο αυτή η ένταξή μας στο «μηχανισμό στήριξης», που ούτε που καταλάβαμε τι συνέβη, πιστέψαμε ότι είναι μονόδρομος και κάποιες φωνές που φώναζαν για δεύτερους και τρίτους δρόμους σχεδόν συλλήβδην τις απορρίπταμε ως φαιδρές.
Στις 14 του Απρίλη εννέα δηλαδή μέρες πριν την οριστική απόφαση ΤΑ ΝΕΑ μια φίλα προσκείμενη εφημερίδα στην κυβέρνηση δημοσιεύει τις απόψεις τριών ομογενών από την Ουγγαρία, χώρα που εισήχθη σε μηχανισμό στήριξης από το ΔΝΤ το 2008, άρα είχε και διετή εμπειρία από τη λειτουργία του κράτους στα πλαίσια του μηχανισμού αυτού. Κάθε ομοιότητα με την σημερινή μας κατάσταση, έξι μήνες μετά το σύρσιμό μας στην δικτατορία που ζούμε και στη διακυβέρνηση του τόπου από θεσμούς ή πρόσωπα που δεν εκλέξαμε εμείς ας θεωρηθεί τυχαία.
Λαοκράτης Κοράνης, πρόεδρος της Αυτοδιοίκησης Ελλήνων Ουγγαρίας:
«Να βάλει τα δυνατά της η Ελλάδα ώστε να αποφευχθεί η εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου। Πριν από λίγο καιρό η γυναίκα μου βγήκε στη σύνταξη έπειτα από 30 χρόνια εργασίας. Είναι γιατρός και μάλιστα πολύ καλή. Δεν πήρε εφάπαξ, ενώ πριν θα έπαιρνε, και το ποσό που θα λαμβάνει κάθε μήνα φτάνει τα 400 ευρώ (σ.σ.: 107.000 φιορίνια με τη σημερινή ισοτιμία) ενώ πριν από τα μέτρα για το ΔΝΤ θα ήταν αρκετά πάνω από τα 600 ευρώ. Η κατάσταση είναι πολύ κακή, η ανεργία έχει διπλασιαστεί τα τελευταία δύο χρόνια, το κόστος ζωής έχει ανέβει κατά 20% την ώρα που οι μισθοί έχουν παγώσει και ο κόσμος έχει αγανακτήσει εξαιτίας των κακών οικονομικών συνθηκών. Για να καταλάβετε, από τον στενό μου κύκλο μόνο το τελευταίο εξάμηνο έχουν αυτοκτονήσει τρεις άνθρωποι. Από τα τέλη του 2008 έως σήμερα οι άστεγοι στην Ουγγαρία έχουν σχεδόν διπλασιαστεί: από 31.000 ξεπερνούν πλέον τους 50.000. Όταν επισκεφθήκαμε πριν από καιρό τα αρμόδια υπουργεία και υποβάλαμε ερωτήσεις για τις απολύσεις, την ανεργία, ακόμη και για τις αυτοκτονίες, λάβαμε πολύ καθησυχαστικές απαντήσεις. Είπαν τότε ότι οι απολυμένοι θα απορροφηθούν σε άλλα σχήματα όπως είναι οι συμπράξεις του Δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα, καθώς και σε κάποιες υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το ΔΝΤ δεσμεύθηκε ότι θα απολυθούν το 30% των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι το 2008 έφταναν τους 700.000, και ότι θα καταργηθεί ο 13ος μισθός- εδώ δεν υπήρχε 14ος. Μπήκαμε σε ένα τούνελ στο οποίο δεν βλέπουμε φως».
Σπύρος Αγκάρντι, πρόεδρο της Αυτοδιοίκησης Ελλήνων Βουδαπέστης:
«Πολλοί έχασαν τις δουλειές τους στα νοσοκομεία, το ίδιο συνέβη και σε άλλους τομείς του Δημοσίου. Αποτέλεσμα της αυξημένης ανεργίας είναι αρκετοί να μην μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων. Μέχρι τις αρχές Απριλίου οι εξώσεις κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις απαγορεύονταν- οι αρχές προστάτευαν κάπως αυτούς που είχαν πρόβλημα, όμως τώρα πάλι τις επιτρέπουν. Απ΄ όσο γνωρίζω υπάρχουν κάποιοι έλληνες ομογενείς που δεν μπορούν να πληρώνουν τα ενοίκια για τα καταστήματά τους που λειτουργούν σε μεγάλα εμπορικά κέντρα»
κ. Στρίκας από το Ελληνοουγγρικό Επιμελητήριο
«Κάποιες νέες επενδύσεις που είχαν προγραμματιστεί να γίνουν εδώ από Έλληνες πάγωσαν. Γεγονός πάντως είναι πως δεν υπάρχει ελληνική τράπεζα στην Ουγγαρία. Αυτό οφείλεται κατά τη γνώμη μου στο μέγεθος της μαύρης οικονομίας, το οποίο έχει αυξηθεί κατά 10%- 20% την τελευταία περίοδο- από 20% υπολογίζεται ότι φτάνει σήμερα το 30%- 40% του ΑΕΠ. Μάλιστα λέγεται πως μεγάλος αριθμός εταιρειών δηλώνουν ότι το προσωπικό παίρνει τον βασικό μισθό ώστε να πληρώνουν μικρές εισφορές, και τα υπόλοιπα τα δίνουν μαύρα, στο χέρι. Βέβαια για να υπάρχουν μαύρα έξοδα στις επιχειρήσεις θα πρέπει να υπάρχουν και μαύρα έσοδα».

Ήταν Νοέμβριος του 2008 όταν το ΔΝΤ ανήγγειλε ότι εγκρίνεται βοήθεια προς την Ουγγαρία ύψους 20 δισεκατομμυρίων ευρώ στο σύνολο- τα 12,5 δισ. προέρχονταν από το Ταμείο ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συμμετείχε κατά 6,5 δισ. και η Παγκόσμια Τράπεζα κατά 1 δισ. Τον ίδιο μήνα η μέση τιμή των spreads των δεκαετών ομολόγων της ουγγρικής κυβέρνησης κυμαινόταν στις 580 μονάδες βάσης σε σχέση με τα γερμανικά.Τέσσερις μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2009, τα spreads εκτινάχθηκαν στις 925 μονάδες βάσης, ενώ στα επίπεδα προ ΔΝΤ έφτασαν ξανά τον Ιούλιο. Μόλις Μάρτιο του 2010 η μέση τιμή υποχώρησε στις 386 μονάδες βάσης. Και μόλις τον Απρίλιο του 2010 η τιμή του φυσικού αερίου στη Βουδαπέστη αυξήθηκε κατά 12% και συνολικά τα κοινόχρηστα κατά 15%. Τον τελευταίο χρόνο τα είδη πρώτης ανάγκης, όπως το ψωμί, φορολογούνται με 25%, από 9% που ήταν πριν τα μέτρα- το ίδιο και τα ποτά των οποίων η φορολόγηση ανερχόταν στο 12%. Αν τώρα εσείς διαπιστώνετε κάποια ομοιότητα στην εξέλιξη των οικονομιών των δύο χωρών μάλλον είστε κακόβουλοι και δεν θέλετε το καλό της χώρας που καμαρώνει πρόεδρο κυβέρνησης πραγματικά αυτόβουλο και χωρίς επιρροές και παραινέσεις αλλά κυρίως αντιπρόεδρο που με δυσκολία χωράει την κοιλάρα του στην Μερσεντές, την οποία ψάχνει ώρα να την παρκάρει γύρω απ’ το Ζάλογγο, για να χορέψει μαζί με όλους που θα απομείνουμε στη χώρα, το χορό του θανάτου στον οποίο μας έχει παρασύρει η κυβέρνησή του. Μάλλον όμως δεν θα απολαύσουμε τις χορευτικές του ικανότητες, γιατί την ώρα του χορού, ο ίδιος θα την έχει κοπανήσει όπως κάτι Τριανταφυλλίδηδες στο παρελθόν. Προφανώς εκτός από τα χιλιάδες στρέμματα βοσκοτόπια που δηλώνει, θα έχει κανονίσει και κανένα αποκούμπι σε καμία Ελβετική ή Κυπριακή Τράπεζα.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται αυτούσιο στην Καβαλιώτικη εφημερίδα "Η Ελευθερία του λόγου" το Σάββατο 16 Οκτωβριου 2010
Η προεκλογική περίοδος που διανύουμε εφέτος, συμπίπτει με μια περίοδο παρατεταμένης βροχόπτωσης και υγρασίας που δεν λέει να καταλαγιάσει με τίποτα। Η σημειολογία των δυο συμπιπτόντων φαινομένων και ο συμβολισμός που προκύπτει από τη σύμπτωση αυτή είναι προφανής। Ως γνωστόν η βροχή δϊυγραίνει το χώμα και ανεβαίνουν στην επιφάνειά του ερπετά όπως σκουλήκια, γυμνοσάλιαγκες, σαλιγκάρια, τα οποία στον καιρό της ξηρασίας ζουν κάτω από το χώμα.
Πόσο μοιάζουν οι προεκλογικές περίοδοι με την περίοδο των μεγάλων βροχών!!!!! Τα καφενεία, τα καταστήματα, οι δρόμοι των πόλεων στις λαϊκές, τα χωριά, γεμίζουν με πισωχτυποπλατάκηδες εκκολαπτόμενους πολιτικούς, οι οποίοι επειδή κατέλαβαν μια θέση σε ψηφοδέλτιο, φουσκωμένοι ως παγώνια κάνουν τον ‘έντιμο’ αγώνα τους. Η παραπάνω διαπίστωση έχει σαφώς και εξαιρέσεις, μακριά από μένα η τακτική της γενίκευσης.
Η πόλη στην οποία κατοικώ, η ‘μητρόπολη’ της επαρχίας Νέστου όχι μόνο δεν ξεφεύγει από το παραπάνω φαινόμενο αλλά το επιβεβαιώνει και μάλιστα περίτρανα. Λόγω του σύντομου της προεκλογικής περιόδου έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε διάστημα λίγων ημερών μην πω ωρών ‘νέοι’, ‘άφθαρτοι’, ‘με πελώρια διάθεση για ανιδιοτελή προσφορά’, ‘με διάθεση να γυρίσουν την έρμη αυτή σελίδα’. Ακόμη πιο κυνικά όμως εμφανίζονται ‘πολιτικοί’ που εξασφαλίζουν δουλειά σε ανθρώπους, κυρίως σε αναξιοπαθούντες (απάνθρωπο για την εποχή που ζούμε), που διεκπεραιώνουν υποθέσεις πολιτών και ποιούν κάθε είδους εκδουλεύσεις από πολύ σοβαρές μέχρι και πολύ φαιδρές. Η εσχατιά των πρακτικών αυτών είναι οι απειλές και οι εκβιασμοί κοινωνικοί, επαγγελματικοί και συναισθηματικοί που λαμβάνουν χώρα κατά την περίοδο αυτή.
Το κορυφαίο χαρακτηριστικό των πρώτων Καλλικρατικών εκλογών στον Δήμο Νέστου όμως είναι άλλο. Ο Δήμος δυστυχώς έχει έναν μικρό πληθυσμό (περίπου 27.500 χιλιάδες), για τον αριθμό των υποψηφίων που απαιτούνται σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων και το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτού είναι να συμμετέχουν σε αντίθετα στρατόπεδα αδέλφια, ξαδέλφια, κουμπάροι, συμπέθεροι και φίλοι μέχρι πρότινος αχώριστοι που οι εκλογές αυτές τους χωρίζουν και δημιουργούν αναχώματα ανάμεσα σε σχέσεις κανονικά απροσπέλαστες.
Το εκρηκτικό μίγμα γελοιότητας που περιγράφεται παραπάνω σου φέρνει στο νου τα δυο μπαλκόνια με τη Γεωργία Βασιλειάδου στο ένα και τον ‘Ανάργυρο’ Βασίλη Αυλωνίτη στο άλλο στην εκπληκτική κωμωδία, να ανταλλάσσουν ατάκες και να πεθαίνεις στο γέλιο. Κάναμε λοιπόν γελοίο το πιο σοβαρό ζήτημα της εκπροσώπησης μας σε τοπικό επίπεδο, μόνο που δεν είναι καθόλου αστεία τα πράγματα, γιατί αντί να πλησιάζουμε προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μάλλον με όχημα Ευρωπαϊκά θέσφατα κατρακυλάμε προς εκτουρκισμό.
Κλείνοντας παρατίθεται ένας στίχος του Νικόλα Άσιμου αυτούσιος. Γράφτηκε τη δεκαετία του 70 αλλά σήμερα σημαίνει περισσότερα από τότε:
Κι άλλο ένα ξέρω παραμύθι Τα μαύρα χρόνια ο δύσμοιρος Ρωμιός
Πως εγελάστη αμέτρητες φορές Κι ωσότου να του λείψει το φαΐ
Εκοιμάτω
Από τη μια το θάρρος θαυμάζω της γυναίκας του Λωτ
Και του Ρωμιού, κιούπι γιομάτο με λαρδί του τάζω
Πωπωπωπωπωπωπώ αχ τι κακό τι κακό
Ο δικός μου ο χορός στο πανηγύρι αυτό
Στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτό
Για τον κάθε χάρτινο Ρωμιό

Παναγιώτης Αμπεριάδης
Ένας πολίτης της Χρυσούπολης
http://sapientiavivendi.blogspot.com/

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η παρουσίαση του βιβλίου εκ μέρους του Πολιτιστικού Συλλόγου του Ν. Ξεριά, έγινε από τον γράφοντα σ' αυτό το ιστολόγιο, την Κυριακή 3/10/2010.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΟΥ ΞΕΡΙΑ
Στην εποχή που δυστυχώς θριαμβεύει το discount και υφίσταται έκπτωση αξιών, ηθών, αρχών και φαντασίας αλλά και τάση ισοπέδωσης των πάντων, ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Νέου Ξεριά αντιστέκεται και συνεχίζει να δημιουργεί. Δημιουργεί εκδίδοντας το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του, το οποίο φέρει τον τίτλο ‘Τα καπνά η διαδικασία παραγωγής τους στην παλιά εποχή’.
Συγγραφέας του έργου αυτού όπως και των άλλων δύο που έχει εκδώσει ο Σύλλογος είναι ο συγχωριανός μας και μέλος αυτού, ο κος Βασίλης Μυλωνάς, ένας ακούραστος εργάτης της ζωής που ως εκ θαύματος μετά την συνταξιοδότησή του και την έλευσή του στην Ελλάδα για μόνιμη διαβίωση από τη Γερμανία, μετατράπηκε σε έναν ακούραστο εργάτη των γραμμάτων και της κοινωνικής προσφοράς. Αυτό καταδεικνύεται περίτρανα από το πλούσιο συγγραφικό του έργο όσο και από τον καθημερινό ακάματο αγώνα για τον πολιτισμό, την τρίτη ηλικία, την τοπική ιστορία, την παθιασμένη εφήμερη αρθρογραφία.
Η προσφορά του κου Μυλωνά προς το Σύλλογο είναι ανεκτίμητη, γιατί εκτός από τα σημαντικά έργα που θέτει στην εκδοτική φαρέτρα του άρα και την οικονομική του ενίσχυση, καταγράφει την ιστορία του χωριού, γεγονός που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον, κάνει οικεία πρόσωπα και γεγονότα σε νεότερους και θυμίζει στους παλαιότερους τον πρότερό τους βίο. Με ύφος γλαφυρό αλλά και ταυτόχρονη επιστημονική τεκμηρίωση, με παραθέσεις και στατιστικά στοιχεία, από τη μια κάνει τα έργα του προσιτά στο ευρύ κοινό και από την άλλη καταγράφει την ιστορία του τόπου του με ακρίβεια, προσφέροντας σημαντικές πληροφορίες στον ερευνητή.
Το βιβλίο λοιπόν που παρουσιάζουμε σήμερα, είναι η πρώτη έκδοση του Συλλόγου, η οποία ξεφεύγει από τα στενά όρια του χωριού Ξεριάς και αναφέρεται στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και της Θράκης, ακριβώς γιατί εστιάζει και ασχολείται πολύ αναλυτικά με τον καπνό, του οποίου η καλλιέργεια κυριάρχησε στην περιοχή για περίπου έναν αιώνα. Ο καπνός άρχισε να καλλιεργείται στα μέρη μας από το 1913 και έφτασε μέχρι το 2008 τότε που είδαμε και τον τελευταίο καπνοκαλλιεργητή να εγκαταλείπει την καλλιέργεια.
Το έργο αυτό του κου Μυλωνά αποτελεί σημαντική παρέμβαση για την ιστορία του τόπου μας για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι ο καπνός ως καλλιέργεια, συνδέεται άμεσα με την ομαλή προσαρμογή των εκριζωμένων προγόνων μας στο ετερόκλητο χωριό μας ( ετερόκλητο γιατί συμβιώνουν αρμονικά για έναν σχεδόν αιώνα άνθρωποι από τον Πόντο, τη Μικρασία, τη Θράκη και Σαρακατσάνοι πρώην νομάδες). Οι εκριζωμένοι πρόσφυγες γνώριζαν πολύ καλά την καλλιέργεια του ανατολικού καπνού και δεν χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να πιάσουν άριστη ποιότητα και ποσότητα καπνού στην περιοχή μας βοηθούμενοι βέβαια και από το ιδανικό κλίμα. Μερικοί μάλιστα ήρθαν επί τούτου εδώ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την αφήγηση του παππού μου του Περικλή που μου έλεγε ότι ενώ το καράβι από τη Τραπεζούντα τους έβγαλε στην Καλαμαριά και η επιτροπή τους έστειλε να εγκατασταθούν κάπου στο Κιλκίς, μετά από έξι μήνες περίπου, ο θείος του ο νάνος τους μήνυσε μέσω ενός κοινού γνωστού, ότι έχουν εγκατασταθεί σε έναν τόπο το Κουρού Ντερέ Καβάλας, που βγάζει καταπληκτικά καπνά, δουλειά που γνώριζαν από το χωριό τους το Αγρίδι Τραπεζούντας και αυτό στάθηκε αφορμή να μετεγκατασταθούν και να ζήσουν μόνιμα εδώ.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το έργο αυτό είναι πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι η καλλιέργεια έχει χαθεί μάλλον ανεπιστρεπτί από τον τόπο μας. Έτσι η μελέτη του Μυλωνά με την παρουσίαση αναλυτικά όλων των σταδίων παραγωγής, την παρουσίαση στατιστικών στοιχείων, φωτογραφιών, ορολογίας του καπνού αυτόματα γίνεται πολύτιμη γιατί διατηρεί ζωντανή στα μάτια του ανθρώπου που θα γεννηθεί αύριο και δεν θα έχει αντικρίσει ούτε καπνόφυλλο, την έννοια καπνός.
Για τη γενιά στην οποία ανήκω, αυτή δηλαδή που βρίσκεται στην αρχή προς το μέσο της παραγωγικής διαδικασίας, άνθρωποι της οποίας ίδρυσαν το Σύλλογο το 2003, το καπνό*** σημαίνει πολλά. Τα παιδικά μας χρόνια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με όλη την παραγωγική διαδικασία του καπνού. Όταν το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων ήταν καπνοκαλλιεργητές στο παλιό χωριό αλλά και στα πρώτα χρόνια του νέου όλος ο βίος μας εξαρτάτο από το καπνό. Ο κρεμασμένος σπόρος από τα περσινά φυτά στα σπίτια, η σπορά, τα φυντάνια, η φυτεία, οι γκιόλες που τραβούσαν νερό κατά τη φυτεία, το σπάσιμο, οι κόφες πάνω στα κάρα και μετέπειτα στα αγροτικά και στα τρακτέρ, τα σιρίκια, οι κρεμανταλάδες μέσα στο χωριό, οι κιουντέδες, τα δέματα, ο έμπορας, το ζύγισμα, η καπνοπούληση είναι εικόνες που δεν θα φύγουν ποτέ από τα μάτια μας όσο ζούμε. Για μας ο καπνός ήταν τρόπος ζωής. Το καλοκαίρι σήμαινε βελόνιασμα με παρέες, πρωινή κουβέντα, ανάλυση της χτεσινής ημέρας αλλά και γενικότερα των τεκταινόμένων στο χωριό. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε χωρίς τη μυρωδιά του φρέσκου καπνού, γνωρίζαμε τις καλές βελόνες και ο καθένας διάλεγε τις δικές του, για όποιους δεν καλλιεργούσαν οι γονείς τους εκ περιτροπής πήγαιναν κάθε μέρα και σε διαφορετικό σπίτι για να βοηθήσουν στο βελόνιασμα.
Ο καπνός για μας αποτελούσε την αφορμή να ενώνονται τα γειτονικά σπίτια, να έρχονται σε επαφή οι άνθρωποι, να μοιράζονται όλοι μαζί τις χαρές και τις λύπες του χωριού, να γνωρίζονται, να ερωτεύονται, να παντρεύονται μεταξύ τους. Η καλλιέργεια του καπνού δημιουργούσε κοινά ενδιαφέροντα στους κατοίκους του χωριού και κοινές ανησυχίες. Όλοι μαζί περίμεναν τις βροχές του Ιούνη για να ποτιστούν τα φρεσκοφυτεμένα, όλοι μαζί ανησυχούσαν για το ενδεχόμενο χαλάζι, όλοι μαζί αντιμετώπιζαν τις αρρώστιές του και γενικότερα η καλλιέργεια αυτή αποτελούσε τον ενωτικό κρίκο της διαβίωσης στο Κουρου Ντερε.
Είμαστε υπερήφανοι ως Σύλλογος, γιατί το λιθάρι που βάζουμε στην καταγραφή της τοπικής ιστορίας, πάντα μέσω του ακούραστου συγγραφέα Βασίλη Μυλωνά περιλαμβάνει ένα πλουσιότατο λεξιλόγιο, λέξεων που σήμερα ξεχάστηκαν. Σε κάποιους από σας μπορεί να μην λένε τίποτε αλλά για εμάς σημαίνουν πολλά και μας δημιουργούν ρίγη συγκίνησης οι λέξεις: κουμσάλια, σιρίκια, κίρντισμα, βεργαλάκι, κιουντές, πρώτες, δεύτερες, τρίτες, ούτσια, ούτσαλτια, σαι, τσεμπέλια, οτζάκια. Η μελέτη του βιβλίου, αποτελεί ευκαιρία για επαφή με τις έννοιες τούτες ακόμη και για αυτούς που δεν είδαν ποτέ καπνό.
Το έργο αυτό του κυρίου Μυλωνά το αφιερώνουμε στην μνήμη όλων των καπνοκαλλιεργητών του Ξεριά που δεν υπάρχουν πια, οι οποίοι με την καλλιέργεια του καπνού, κατάφεραν να ριζώσουν, όντας ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους, στον άγονο τούτο τόπο, κατάφεραν να δαμάσουν τη γη, κατάφεραν να ζήσουν τις οικογένειές τους σε πολύ δύσκολες εγγενείς συνθήκες, οραματίστηκαν μέσω του βιοπορισμού από την καλλιέργεια αυτή ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους και μάλλον τα κατάφεραν. Μακάρι τα βιβλία του Μυλωνά να τους κρατήσουν ζωντανούς για αιώνες στις μνήμες όλων των απογόνων μας, γιατί όπως έλεγαν οι δικοί μου πρόγονοι
Οψεσ’νοί είμες οσημερ’νοί κι 'μες.
Χθεσινοί είμαστε, δεν είμαστε σημερινοί.
Αέναη η ζωή.

Γυμνοσάλιαγκες

Για μας που ζούμε στην επαρχία και είμαστε σε άμεση επαφή με την καταπληκτική ελληνική φύση, είναι οικεία πολλά φαινόμενα τα οποία στο αστικό περιβάλλον είναι σπάνια ίσως και ανύπαρκτα। Για παράδειγμα υπάρχει εξοικείωση με τους ήχους της φύσης (του ανέμου, των ζώων, των πουλιών), με τα χρώματα, με τις μυρωδιές, με τις εναλλαγές των εποχών.

Το φαινόμενο που θα αναλυθεί σήμερα είναι η βροχή, οι διαφορές και οι ομοιότητές της σε αστικό και αγροτικό περιβάλλον καθώς και τα συμπαρομαρτούντα επακόλουθά της.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η βροχή είναι ένα φυσικό φαινόμενο που συνίσταται στην πτώση από τον ουρανό ποσότητας νερού με τη μορφή σταγόνων, λόγω της υγροποίησης των υδρατμών σε ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Όσο ενοχλητική για την ομαλή διαβίωσή μας και για την ψυχολογία μας είναι άλλο τόσο ευεργετική είναι για τη φύση. Προσφέρει το απροσμέτρητης σημασίας ύδωρ στο χώμα, ποτίζει τα φυτά, γεμίζει τις αποθήκες νερού και γενικότερα αποτελεί το ένα από τα δύο βασικά συστατικά (μαζί με τον ήλιο) του θαύματος της χλωρίδας.
Η μυρωδιά που αποπνέει η φύση μετά τη βροχή είναι πολύ χαρακτηριστική και σου δίνει το αίσθημα της καθαριότητας, του ξεπλύματος των πάντων, του νέου ξεκινήματος. Αντίθετα στο αστικό περιβάλλον η μυρωδιά είναι μάλλον δυσάρεστη, λόγω της εξάτμισης των υδρατμών πάνω στο τσιμέντο που ζέχνει, λόγω των λερών ποταμών που σχηματίζονται από την αστική σκόνη.
Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς η βροχή και τα επακόλουθά της σου θυμίζουν απόλυτα την περίοδο που βρισκόμαστε τώρα ακριβώς. Αρχές Οκτωβρίου του 2010 και ζούμε ακόμη μία καταπληκτική προεκλογική περίοδο και μάλιστα αρκετά ιδιάζουσα γιατί για πρώτη φορά εφαρμόζεται το σχέδιο Καλλικράτης με μεγάλη διεύρυνση των δήμων και γιατί κυλά εν μέσω μιας τρομακτικής οικονομικής κρίσης και της διακυβέρνησης της χώρας στην ουσία από ξένες δυνάμεις τις οποίες εμείς δεν ψηφίσαμε να μας κυβερνήσουν.
Η προεκλογική αυτή περίοδος ομοιάζει με τη βροχή από πολλές πλευρές. Καταρχήν γνωρίζουμε όλοι ότι μετά τη βροχή κάνουν την εμφάνισή τους στοιχεία του ζωικού βασιλείου όπως γυμνοσάλιαγκες, σαλιγκάρια, σκουλήκια και ερπετά που έχουν απόλυτα τον ίδιο τρόπο συμπεριφοράς και τις ίδιες συνήθειες με τους πολιτικούς που διεκδικούν την ψήφο μας. Οι τελευταίοι εμφανίζονται στα καφενεία και στη αγορά μόνο αυτήν την περίοδο με μεγάλη συχνότητα, έχοντας χαοτική συμπεριφορά και ιδεολογία, σε μεγάλες παρέες-κονκλάβια και συμπεριφέρονται γλοιωδώς ακριβώς όπως οι σαλίγκαροι και τα σκουλήκια. Το πολύ κακό βέβαια είναι ότι μέχρι τώρα δυστυχώς δεν τιμωρούμε όλοι αυτή τη συμπεριφορά και αφήνουμε τους γυμνοσάλιαγκες να μας πλησιάζουν και να μας μιαίνουν με την επαφή. Η προηγούμενη γενιά (εξηντάρηδες ή γυμνοσάλιαγκες) μας κατέστρεψε. Η δικιά μου γενιά (τριαντάρηδες ή αγχωμένοι, άβουλοι, πραγματιστές) δεν τιμώρησε και μάλλον πάει στράφι. Ας ελπίζουμε στους επόμενους.

DISCOUNT

Είναι πασιφανές και αδιαμφισβήτητο ότι ζούμε στην εποχή που θριαμβεύει το discount, δηλαδή η έκπτωση όχι μόνο σε καταναλωτικά είδη αλλά και σε ιδέες, απόψεις, πολιτική κρίση, κοινωνική ευθύνη, άσκηση της εξουσίας και γενικότερα πολιτισμό।

Το discount παγκοσμίως, εδώ και πολλά χρόνια είναι μια από τις τεχνικές πωλήσεων καταναλωτικών αγαθών. Πρόκειται συνήθως για χαμηλότερης ποιότητας ή μη γνωστής μάρκας αγαθά τα οποία πωλούνται σε μικρότερη τιμή από όμοιά τους και αναφέρονται είτε σε καταναλωτές που δεν έχουν δυνατότητα να αγοράσουν άλλα πιο ακριβά προϊόντα είτε σε άλλους που θεωρούν ότι μπορούν να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες ανάγκες με φτηνότερα προϊόντα. Έτσι τα discount καταστήματα υπάρχουν εδώ και δεκαετίες στον ανεπτυγμένο κόσμο και συνυπάρχουν αρμονικά με τα υπόλοιπα.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν κάνει την εμφάνισή τους και μάλιστα πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια τέτοιου είδους καταστήματα. Ο αριθμός τους αυξάνεται ραγδαία γιατί θριαμβεύουν και επικρατούν των ομοίων τους επειδή οι Έλληνες συρρέουν για να αγοράσουν αγαθά, τα οποία είναι χαμηλής ποιότητας και τις περισσότερες φορές άχρηστα, γιατί είναι πάμφθηνα. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στον εξυπνακισμό, τη ματαιοδοξία, το καταφερτζιλίκι και τη μωροφιλοδοξία του νεοέλληνα στοιχεία του χαρακτήρα του που οφείλονται στην γονιδιακή αλλοίωση που υπέστη υπό τον τούρκικο ζυγό. Την επόμενη μέρα ο νεοέλλην του καφενείου θα επαίρεται στους γνωστούς του ότι ψώνισε πάμφθηνα αγαθά, άσχετα αν αυτά είναι άχρηστα ή ακόμη και επικίνδυνα και θα καταλήξουν γρήγορα στις διογκωμένες χωματερές μας.
Όμως αυτή η discount ιδεολογία επικρατεί και στην υπόλοιπη ζωή μας εκτός από τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Καταρχάς το discount στυλ ζωής και αντίληψης των πραγμάτων καλλιεργεί σε άκρατο βαθμό η τηλεόραση προβάλλοντας φτηνά και ευτελή προϊόντα σε όλο της το φάσμα από το γελοίο ειδησεογραφικό και ψυχαγωγικό πρωινό, στο κατάπτυστο life style σχεδόν πορνό μεσημεριανό και τέλος στο αιμοσταγές, πολύωρο, εισαγγελικό βραδινό. Και επειδή πια δεν είμαστε ό, τι και όσο διαβάζουμε αλλά είμαστε ό, τι βλέπουμε με μανία στο κουτί, αποκτούμε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, τα κάνουμε κτήμα μας και τρόπο ζωής και έκφρασης την επομένη.
Καθ΄ εικόνα και κατ΄ομοίωσίν μας πλασμένοι όμως είναι και οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ύπνωσή μας και όλος τους ο αγώνας πια δεν είναι η άσκηση της πολιτικής, η επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, το κράτος πρόνοιας, η πρόοδος του λαού, παρά η προσωπική τους προβολή και image making τους. Δεν είναι τυχαίο που και αυτή η κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη δίνει τεράστιο βάρος, σχεδόν αποκλειστικά στην επικοινωνία. Δηλαδή το πώς θα περάσει ένα πράγμα επικοινωνιακά, ασχέτως αν είναι επικίνδυνο ή ακόμη και καταστροφικό για το μέλλον μας. Οι φτηνοί λοιπόν πολιτικοί, χρησιμοποιούν το ισχυρότερο μέσο χειραγώγησης στην παγκόσμια ιστορία, την επίσης φτηνή τηλεόραση για την επιβολή των θέλω τους και των πιστεύω των μεγάλων δυνάμεων που στην ουσία μας κυβερνούν, στους discount νεοέλληνες. Και από ότι φαίνεται τα καταφέρνουν άνετα, αν λάβει κανείς υπόψη του την κατάρρευση σε μερικές νύχτες εργατικών δικαιωμάτων, αποτέλεσμα πολυετών αγώνων που συνέβη με διαταγή ξένων δυνάμεων και επεβλήθη στον λαό με λυσσαλέα επικοινωνία και πλύση εγκεφάλου.
Το τραγικότερο όλων όμως και αυτό που θα αφαιρέσει τα θεμέλιά μας και θα μας οδηγήσει στην καταστροφή, είναι η εφαρμογή της discount ιδεολογίας και στον πολιτισμό. Στο όνομα της περικοπής και της οικονομίας στα πάντα η οποία λανσάρεται άριστα και πείθει - ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ μην ευτελίσουμε και περικόψουμε τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική, τις επιχορηγήσεις σε φορείς που πραγματικά παράγουν πολιτισμό, τη λειτουργία των χώρων που αναπαράγουν πολιτισμό.
Γκρεμίζεται το δικαίωμά μας για δωρεάν παιδεία, για δωρεάν υγεία, για πρόνοια, για εργασία, για ελεύθερη έκφραση, ας μην αφήσουμε να γκρεμιστεί ή να πουληθεί σε κανένα discount market το οικοδόμημα που έχτισε η μεγαλύτερη μεταρρυθμίστρια της μεταπολίτευσης η Μελίνα Μερκούρη και αποτέλεσε μέχρι τώρα τη βάση για τη διαφορετικότητά μας.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ

Ένα φαινόμενο που συναντάται σε ορισμένους καλλιτέχνες και κατά την προσωπική μου εκτίμηση, τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, είναι η εξύμνηση σε κάποια σημεία του έργου τους, της πατρίδας τους, του τόπου που γεννήθηκαν ή και συνεχίζουν να ζουν. Οι καλλιτέχνες αυτοί, δείχνουν με τις δημιουργικές αναφορές στον τόπο τους, ότι τα παιδικά, εφηβικά αλλά και τα ύστερα χρόνια τους σημαδεύτηκαν από αυτόν, ότι έζησαν πραγματικά και σε όλες της τις διαστάσεις τη ζωή τους εκεί, απέκτησαν ειλικρινείς σχέσεις με τους ανθρώπους και εμπνεύστηκαν από αυτόν μακρινά ταξίδια πριν καν φύγουν μακριά.
Στη σημερινή ανάρτηση θα γίνει μια αντιπαραβολή τοπικιστικών αναφορών στο έργο ενός μεγάλου Έλληνα ποιητή που έχει φύγει απ’ τη ζωή του Γιάννη Σκαρίμπα για τη μούσα του την Χαλκίδα και δυο σύγχρονων τραγουδοποιών και ερμηνευτών ταυτόχρονα που ίσως δυο γενιές μετά τους κατατάσσουν και αυτούς στην κατηγορία των μεγάλων ποιητών, του Αργύρη Μπακιρτζή για τη μούσα του την Καβάλα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου για την πολυαγαπημένη του Λάρισα.
Ο κυρ Γιάννης ο Σκαρίμπας λοιπόν εκτός από τη συλλογή διηγημάτων του 1973 ‘Τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα’, τις αποστροφές του λόγου του όπως η αναφορά του στο ρεύμα του σουρεαλισμού ότι ‘κυλάει μέσα του σαν την παλίρροια του Ευρίππου’ και το εκπληκτικό σπασμένο καράβι που εμπνεύστηκε από τον Ευβοϊκό, σε δυο κατακπληκτικά ποιήματα υμνεί όπως κανείς άλλος την πόλη στην οποία έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.

ΧΑΛΚΙΔΑ(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)
Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότοςκι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–ένας λυπημένος πιερότος!
Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτοςήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…
Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποιπάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάριατά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.
Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σουκι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνακαί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότοκαί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδαέναν μου ακόμη πιερότο! . . .

Στάδιον δόξης(συλλογή Εαυτούληδες 1950)
Ως ανύποπτος καθόμαν, ήρθαν όλα μι' αντάραοι ήρωές-μου κι οι στίχοι-μου — φιόρα-μου όλα πλατύφυλλα —,κάθε μια της ζωής-μου ήταν — κει — στραβομάρα,κάθε γκάφα-μου ή τύφ-λα...
Κι ως αρπώντας με μ' έβγαλαν σηκωτόν απ' την πόλη(με καμπούρες κι αλλήθωροι — με στραβή άλλα αρίδα).όλα εκεί με τριγύρισαν και με δείξαν — χαχόλοι —κει βαθιά, τη Χαλκίδα:
... Βλέπεις μαιτρ —μου φωνάξανε— τη Χαλκίδα την είδεςόπου συ μες στα φάλτσα-σου μόνον, ήξερες ν' άρχεις;Νά τα έργα-σου, οι πόθοι-σου — όλοι εμείς — φασουλήδες,νά και συ θιασάρχης!...
Τι ντεκόρ ανισόρροπο που με μύτη γελοίαμαιτρ μπεκρής το σκεδίαζε στό 'να πόδι να στέκει.ήταν κει, λες και χτίστηκε με γλαρή κιμωλία,όρθιο η πόλη λελέκι...
Κι ω Θεέ-μου, τι θίασος, τι λερή συνοδείαεαυτούληδων (τούτοι-μου), να μοιράσουν σαν λύκοιμεταξύ-τους — για ρόλους-των — κάθε μια-μου αηδία,κάθε τι ρεζιλίκι..
Κι είμαι γω θιασάρχης-τους; Αλς κουρσούμ τώρα εξώληςκαι προώλης-τους (τέλειος να μαθαίνω τους ρούμπες),νά μ' αυτούς τους παλιάτσους-μου θα κινήσω στις πόλειςμε κραυγές και με τούμπες!...
Κι ως στα πάλκα η φάτσα-μου γελαστή θα προβαίνει(αχ, κι η πρόγκα — τι δόξα-μου!.,. — σ' ουρανούς θα με σύρει)η Χαλκίδα εκεί πισω-μου θα φαντάζει χτισμένησαν από —τεμπεσίρι...

Ο δεύτερος στη σειρά Αργύρης Μπακιρτζής ύμνησε την Καβάλα μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του:

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΣΤΗ ΜΥΡΟΒΟΛΟ
Από το πάρκο στη Μυροβόλο το μηχανάκι αστράφτει στον ήλιο
το μηχανάκι αστράφτει στον ήλιο από το πάρκο στη Μυροβόλο
Αντανακλά το χαμόγελό σου και με διαλύει στο φως

Τ’ αχτένιστα μαλλιά σου καλέ μου, χθες ήταν καλοχτενισμένα
χθες ήταν καλοχτενισμένα, τ’ αχτένιστα μαλλιά σου καλέ μου
Δείχναν πως θα παχύνεις
Κι οι μπότες, που δε φοράς ποτές σου, είχανε γίνει σύμβολο

Ένα φιλάκι, δεν είναι δράμα μην το παιδεύεις με τόσες ιδέες
Έτσι από δράμα σε δράμα ξεπέφτεις και επανάσταση πάλι ζητάς

Πες του μπαμπά σου όταν σε φιλάει να μη φοράει τα μαύρα γυαλιά
Γιατί σκιάζουν τα ωραία σου μάτια
Και μες στη σκιά τους τους άλλους κοιτάς

Από το πάρκο στη Μυροβόλο το μηχανάκι αστράφτει στον ήλιο
το μηχανάκι αστράφτει στον ήλιο από το πάρκο στη Μυροβόλο
Αντανακλά το χαμόγελό σου και μ’ εκτινάσσει στο φως

ΤΟ ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΣΟΥ ΕΙΔΩΛΟ
Συχνάζεις στο μικρό καφέ, κι εγώ στη Μυροβόλο
Έτσι που όσο κι αν θέλουμε, ποτές δεν θα ιδωθούμε

Εγώ ξυπνώ απ’ τις εφτά, κι εσύ το μεσημέρι
κι όταν τινάζω τα χαλιά, στο βόλεϊ πάντα τρέχεις

Στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά, εγώ έντεκα με μία
Έτσι που όσο κι αν θέλουμε, ποτές δεν θα ιδωθούμε

Μα πού θα πάει ο καιρός, κι οι βουλισμένοι χρόνοι
Θε να ’ρθει κάποιο σούρουπο ξανά ν’ ανταμωθούμε

Αντιστοίχως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου

ΠΑΣΤΑ ΜΕ ΚΕΡΑΣΑΚΙ
Μια πάστα η ζωή
κι η ΑΕΛ το κερασάκι
Κι όλα όσα θέλω για να πω
τα τρώει το ποταμάκι

Μονάχα ο δόκτωρ Ιπποκράτης
το 'χει πάρει είδηση
κι αφήνοντας το βάθρο πού και πού
στις όχθες πάει να ψαρέψει το μυστικό

Βεγγέρα, Μούσες, Μονοπώλιο, Μπραζίλ και Λάμπα
της πόλης οι μοιραίοι εξασκούνται στο μπλαζέ
Στη σκοτεινή πλευρά τελώνια λευτερώνονται
και τατουάζ γεμάτα αχ και βαχ
στου Πηνειού τις λεύκες χαράζουνε

Σκυφτός στης ΔΕΥΑΛ τα χαρακώματα μετράω
τις Κυριακές που ακόμα η πλάτη μου θα φορτωθεί
Πίσω απ' τους δύστροπους φακούς μου
της μυωπίας την κοιτώ
Μια παντρόνα να μ' ορέγεται
και να με περιπαίζει η Λάρισα

ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Μες την κοιλά- -όπως τα λέω-
μες την κοιλάδα των Τεμπών
φόβος των μη-χανοδηγών


Είναι ένας γέ -όπως τα λέω-
είναι ένας γέρο-πλάτανος
μαγκούφης και παράφορος

Που πίνει απ' το - πως τα λέω-
που πίνει απ' το θολό νερό
του ποταμού το ιερό

Πίνει κι απλώ- -όπως τα λέω-
πίνει κι απλώνει ρίζωμα
βαθιά μέσα στα ανείπωτα

Κι όποτε παί- -όπως σας λέω-
κι όποτε παίρνει ανάποδες
γέρνει και πέφτει στις γραμμές

Πιάνει το τρέ- -όπως τα λέω-
πιάνει το τρένο από τ' αυτί:
Μην τη περνάς τη Γευγελή

Μένα μου το -όπως τα λέω-
μένα μου το 'πε ο Πηνειός
το μυστικό ο φλύαρος

Πως ήταν ά- -όπως τα λέω-
πως ήταν άνθρωπος παλιά
κι είχε παιδιά στην ξενιτιά


Μεγάλη παρακαταθήκη λοιπόν για τους ανθρώπους ενός τόπου, η εξύμνησή του από έναν καλλιτέχνη και μεγάλη τιμή για την ίδια τη γη, αυτή που γέννησε αυτούς τους ανθρώπους γιατί τούτο δείχνει πως έχει μπόλικο υλικό και αύρα για να τους εμπνέει.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Χωρίς ιδιαίτερα σχόλια από μέρους μου, στη σημερινή ανάρτηση θα παραθέσω λίγα χωρία που γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν και δείχνουν την προσπάθεια επέμβασης των μεγάλων δυνάμεων στην Ελλάδα, τον αέναο αγώνα τους να ελέγξουν ομάδες του λαού μας, να μας κρατάν διχασμένους μέχρι ροής αδελφικού αίματος και να μας διατηρούν για πάντα υποδουλωμένους και παρηκμασμένους. Κι εμείς αντί να τους δώσουμε μια κλωτσιά πανηγυρίζουμε που έχουμε κοινό νόμισμα και είμαστε ‘Ευρωπαίγοι’.


· "Τους κατατρέξανε οι Ευρωοπαίγοι τους δυστυχείς Ελληνες. Εις τις πρώτες χρονιές εφόδιαζαν τα κάστρα των Τούρκων, τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα διά να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμη Αγγλους με την δικαιοσύνην την αγγλική καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσοι Ρούσους κι ο Μέτερνικ της Αουστρίας Αουστριακούς - κι όποιος τους φάγη από τους τέσσερους. Και τους λευτερώνουν χερότερα κι από τους Τούρκους".
Ι. Μακρυγιάννης 6 του Ιούλη 1827

· Οι ξυπόλητοι και γυμνοί αυτήνοι ολίγοι Έλληνες πήραν τα σπαθιά και τα ντουφέκια των Τούρκων και τους ζαιρέδες και ούλα τα αναγκαία του πολέμου. Οι ανθρωποφάγοι (=Ευρωπαίοι) φτόνησαν αυτό και μας έσπειραν την αρετή τους δηλαδή διχόνοια, φατρία κατασκοπεία δηλαδή τις ακαθαρσίες τους κι έφτασαν την πατρίδα μας ‘παλιοψάθα’ κι αφού μας γύμνωσαν από αρετή και πατριωτισμό να θέλουν άλλος την Αγγλία άλλος τη Γαλλία και άλλος την Μπαυαρία και να κάνουν συχνούς εμφυλίους πολέμους .…και χάθη όλο το άνθος των Ελλήνων στους εμφυλίους πολέμους….
Ι. Μακρυγιάννης

· Προς τους Έλληνας
EΛΛHNEΣ ! !Προσκεκλημένος από την εμπιστοσύνην των ενδόξων και μεγαλοψύχων μεσιτών, δια της κραταιάς βοηθείας των οποίων απεπερατώσατε ενδόξως τον της καταστροφής πόλεμον τον υπέρ το δέον παρεκταθέντα, προσκεκλημένος προσέτι και από την ιδίαν σας ελευθέραν εκλογήν, αναβαίνω εις τον θρόνον της Ελλάδος δια να εκπληρώσω όσας υποχρεώσεις ανέλαβα δεχθείς το προσφερθέν μοι βασιλικόν στέμμα, τόσον προς εσάς, όσον και προς τας μεσιτευούσας μεγάλας Δυνάμεις. (...)
OΘΩN O A΄EΛEΩ ΘEOY BAΣIΛEYΣ THΣ EΛΛΑΔΟΣ

· Τέτοιοι είστε εσείς, τέτοιοι είναι κ’ οι οπαδοί σας. Φανήκετε όλοι τι αξίζετε και τι κάμετε εις την πατρίδα αρχή και τέλος. Σας θεωρούσαν οι μέσα και οι έξω πως κάτι ήσασταν· κ’ είστε ό,τι είστε. Ήσασταν ό,τι θεωρούσαν οι Ευρωπαίοι τον Σουλτάνο και δεν τολμούσαν να του αφαιρέσουν τον τίτλο του «Γκρανσινιόρη». Όσο έλεπαν το τζαμί εις την Βγιέννα σκιάζονταν κ’ έτρεμαν να μην πάγη και παραμέσα και φκειάση κι’ άλλα τζαμιά. Κι’ από αυτόν τον φόβον κάποτε του πλέρωναν και φόρον. Κι’ όταν βήκαν μια χούφτα άνθρωποι και τους απόδειξαν ότι δεν έχει πλέον ο Γκρανσινιόρης μαστόρους να χτίση τζαμιά, ότι θα πέσουν κι’ αυτά οπού έχει, από τότε τον λένε «ο Τούρκος». Και δι’ αυτό οι ευεργέτες μας βάνουν τα φώτα τους να μας προκόψουν. Όμως και χωρίς κανένας από αυτούς να μας πειράξη μ’ έργα, ας είστε καλά εσείς οπού δεν αφήσετε κανένα κουσούρι και μας καταντήσετε τέτοιους οπού ειμαστε.
Ι. Μακρυγιάννης

· Στον ευρωπαϊκό Τύπο η Ελλάδα αναφερόταν ως "φωλέα ληστών και πειρατών", "χώρα ημιβαρβάρων", "εντροπή δια τον πολιτισμόν". Σε επίσημα κείμενα διατυπωνόταν η άποψη ότι η Ελλάδα "τίθεται εκτός του κύκλου των εξευγενισμένων κρατών" και ότι "αι ληστείαι συμφωνούνται εν Αθήναις, ένθα και διανέμονται τα χρήματα". Η Αγγλία εκμεταλλεύθηκε το γεγονός και η αγγλική κυβέρνηση στη Βουλή χαρακτήριζε την ελληνική κοινωνία ανάξια για οποιαδήποτε υποστήριξη.
Μετά τη σφαγή στο Δήλεσι αρχές Απριλίου 1870 (WIKIPEDIA).

Καμία σχέση των προαναφερθέντων με πραγματικά (σημερινά) πρόσωπα και πράγματα και κανένας παραλληλισμός εποχών και επαναληψιμότητα της ιστορίας μην περνάει από το πονηρό και φτονερό μυαλό σας.
Ουδέν περαιτέρω σχόλιον.

Αντεπίθεση στα ληστρικά μέτρα

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε γύρω μας μια παράσταση βγαλμένη κατευθείαν από το μυαλό του Ιονέσκο. Τους κυβερνώντες της χώρας να κινδυνολογούν εκθέτοντας κάθε μέρα τη χώρα μας στο εξωτερικό, με σκοπό να κερδίσουν πόντους στο επικοινωνιακό παιχνίδι και να περάσουν τα μέτρα που μας επιβάλλει η σκληρή ευρωπαϊκή ελίτ, με όσο το δυνατόν μικρότερες αντιδράσεις από την κοινωνία. Σ’ αυτό συνεπικουρούν δυο πολύ σημαντικοί παράγοντες: Ο πρώτος είναι το γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν ανέκαθεν και είναι στον κομματικό μηχανισμό του κόμματος που κυβερνά τώρα τον τόπο και ο δεύτερος είναι ότι η πλειονότητα των μέσων ενημερώσεως που καταστρατηγούν σε ποσοστό 80% την άποψη του λαού είναι καταφανέστατα με το ΠΑΣΟΚ. Εξ’ ου και οι πληρωμένες δημοσκοπήσεις που τάχα θέλουν το συντριπτικό ποσοστό του λαού να συμφωνεί με τα μέτρα που μας αναγκάζουν να πάρουμε οι Γαλλογερμανοί.
Ας κάνουμε όμως μια γενική θεώρηση του πράγματος και της κατάστασης που βρισκόμαστε. Κατ΄ αρχάς πρέπει να ομολογήσουμε όλοι ότι πληρώνουμε παλιές αμαρτίες που ξεκινούν από την αρχή της μεταπολίτευσης και κορυφώνονται ραγδαία την τελευταία πενταετία. Η Ευρώπη στην οποία μας έμπασε ο ‘εθνοσωτήρας’ Καραμανλής ο γεροντότερος και μας ένωσε νομισματικά ο ‘μεταρρυθμιστής’
Σημίτης τόσα χρόνια μας ενίσχυε οικονομικά και εμείς όχι μόνο δεν εκμεταλλευτήκαμε την πριμοδότηση για να εκσυγχρονιστούμε και να εξομοιωθούμε μ΄ αυτούς αλλά συνεχίσαμε τις Τουρκολογίες μας, τη διαφθορά, τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, τις κοινωνικές αδικίες, τον εύκολο πλουτισμό κάποιων εις βάρος των πολλών. Η συμπεριφορά αυτή εκτραχύνθηκε την πενταετία που μας πέρασε και το αποτέλεσμα ήταν πολλαπλά κακό: Απογράψαμε και εμφανίσαμε στην Ευρώπη, με εκδικητική διάθεση για τους προηγούμενους, τις λοβιτούρες που κάναμε για να ενωθούμε νομισματικά με την Ευρώπη και το σημαντικότερο που μας ώθησε κοντά στον γκρεμνό, εμφανίσαμε μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα κατά 25% αυξάνοντας τον εθνικό πλούτο με άτυχο σκοπό την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αυτό επισημοποίησε αυτό που όλοι μας παρατηρούσαμε ότι ζούσαμε με δανεικά και η ευμάρεια την οποία βιώναμε ήταν εικονική, ήταν μια πελώρια φούσκα. Ξαφνικά από χώρα πρωτογενούς παραγωγής μέσα σε δέκα χρόνια γίναμε χώρα παροχής υπηρεσιών και χώρα επιστημόνων χωρίς παραγωγή. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και αφού εθελοτυφλώντας αφήσαμε τη φούσκα να μεγαλώνει, ήρθε η ώρα να τα διορθώσουμε αλλά μάλλον ο τρόπος που έχει επιλεγεί είναι παντελώς λανθασμένος. Η κυβέρνηση που ως αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι επιβάλλει μόνο έμμεσους φόρους, το πιο άδικο πράγμα που έχει εφεύρει ο καπιταλισμός, με πρόσχημα τις διαταγές των ευρωπαίων κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Επιβάλλει εκ νέου έμμεσους φόρους και μάλιστα σφοδρότερους, μειώνει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (το εύκολο), κόβει ολόκληρα δώρα. Όλα αυτά αφαιρούν από την μεγάλη πλειονότητα του λαού περίπου το 30% του εισοδήματός του. Έτσι η κυβέρνηση κοντόφθαλμα κερδίζει 4 δισεκατομμύρια ευρώ τώρα και χάνει τα τριπλάσια σε ένα χρόνο. Και εξηγούμαι: Αφαιρώντας ζωτικό εισόδημα από τον λαό που είναι ο κύριος καταναλωτής σήμερα μειώνεις την αγοραστική του δύναμη με αποτέλεσμα να σπάζεις το κυριότερο γρανάζι της μηχανής της λειτουργίας της αγοράς. Μειώνεις με τον τρόπο αυτό τα έσοδά σου από τον φόρo προστιθέμενης αξίας, από τον φόρο εισοδήματος εργατών, υπαλλήλων και επαγγελματιών, κλείνεις επιχειρήσεις, αυξάνεις ραγδαία την ανεργία και τον κοινωνικό αναβρασμό, αυξάνεις την υπερσυγκέντρωση πλούτου σε πολύ λίγους, ευνοείς τα μονοπώλια, επιτείνεις την ύφεση, δίνεις το δικαίωμα στον Βγενόπουλο να ονομάζει την πολιτική σου σοσιαλιστικό καπιταλισμό και όλα αυτά γιατί οι Ευρωπαίοι στων οποίων το άρμα σέρνεσαι αναγκαστικά θέλουν να διατηρούν σκληρό νόμισμα απέναντι σε δολάριο και νομίσματα ανατολής για λόγους πρεστίζ. Η μόνη παρέμβαση η οποία διάβασα τον τελευταίο καιρό που προτείνει λύσεις σοβαρές, ρεαλιστικές αλλά και ρηξικέλευθες έξω από το δεδομένο που ζούμε τώρα είναι του Κου Τάκη Φωτόπουλου στη Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 27/2/2010 και παραθέτω αυτούσιο το συγκεκριμένο χωρίο:

Από την άλλη μεριά όμως, θα μπορούσε να προταθεί ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων σαν το παρακάτω που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα μπορούσε να εξασφαλίσει:
την έξοδο από τη σημερινή δημοσιονομική κρίση (όχι βέβαια από τη χρόνια οικονομική κρίση που είναι συνάρτηση μακροπρόθεσμων ριζικών αλλαγών στην παραγωγική και καταναλωτική δομή χώρας), χωρίς το σημερινό πετσόκομμα κοινωνικών κατακτήσεων, τη μαζική ανεργία και τη φτώχεια για δεκαετίες,
πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη (όχι αυτή που επικαλείται η κυβέρνηση!) για την έξοδο από την κρίση, επιβάλλοντας σε αυτούς που κυρίως ωφελήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από τον υπέρογκο δανεισμό, να πληρώσουν το χρέος από τις πελώριες περιουσίες που συγκέντρωσαν με την φοροδιαφυγή, αισχροκέρδεια κ.λπ.,
τη δημιουργία των προϋποθέσεων για οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) και υπέρβαση του άσκοπου καταναλωτισμού στο μέλλον.
Η θεμελιακή προϋπόθεση για ένα παρόμοιο πακέτο μέτρων είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στο οικονομικό επίπεδο που σήμερα έχει καταλυθεί. Αυτό συνεπάγεται την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη ―λύση που προτείνουν ακόμη και ορθόδοξοι οικονομολόγοι του Χαρβαρντ (με άλλο βέβαια σκεπτικό και σαν προσωρινό μέτρο) σε αντίθεση με τους δικούς μας φωστήρες «αριστερούς» διανοούμενους που προβλέπουν τη συντέλεια του κόσμου από παρόμοια ενέργεια! Για να μην είναι όμως οδυνηρή η διαδικασία αυτή, θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα συμπληρωματικό «πακέτο» μέτρων όπως τα παρακάτω, που θα γίνουν εφικτά μετά την έξοδο από την ΟΝΕ και τη συνακόλουθη αποδέσμευση μας από το Σύμφωνο Σταθερότητας:
1) λογική υποτίμηση της «νέας δραχμής» που θα εισαγόταν στη θέση του Ευρώ ―πράγμα που θα έκανε φτηνότερο τον τουρισμό και τα εξαγωγικά προϊόντα μας που τώρα υποφέρουν από το ακριβό Ευρώ που επιβάλλει το Διευθυντήριο, ενώ συγχρόνως θα έκανε ακριβότερα τα εισαγόμενα προϊόντα ―πράγμα που θα έδινε σημαντική προστασία στην ντόπια αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή. Τα εισαγόμενα είδη πρώτης ανάγκης θα μπορούσαν να επιχορηγούνται (για να μην κτυπηθούν τα λαϊκά στρώματα), με χρήματα από τα έσοδα που θα προέκυπταν από ένα βαρύ επιπρόσθετο φόρο στα εισαγόμενα είδη πολυτελείας, ενώ έλεγχοι στις τιμές θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν τις μη απαραίτητες ανατιμήσεις

2) Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους (με την απειλή κήρυξης άμεσης χρεοκοπίας, δηλαδή στάσης των πληρωμών τοκοχρεωλυσίων σε περίπτωση μη αποδοχής της), με στόχο τη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την αντιστάθμιση των συνεπειών της υποτίμησης στο υπάρχον χρέος

3) Σταδιακή αποπληρωμή του Χρέους με έσοδα που θα προέλθουν βασικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας (π.χ. για περιουσίες πάνω από 1 εκ. Ευρώ, που βρίσκονται είτε στην Ελλάδα είτε σε καταθέσεις του εξωτερικού), με παράλληλη εισαγωγή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου, ώστε να σταματήσει η συνεχής εκροή κεφαλαίων των ελίτ που μόνο τους τελευταίους μήνες ξεπερνά τα 10 δις Ευρώ, και να ελεγχθεί η κερδοσκοπία.
Ο συνδυασμός των μέτρων αυτών θα σήμαινε περισσότερες δουλειές και εισοδήματα, καθώς και μείωση της πελώριας ανισοκατανομής εισοδήματος, αντί για την ανεργία, τη φτώχεια και τη μεγαλύτερη ανισότητα που μας καταδικάζουν οι Ευρωπαϊκές και ντόπιες ελίτ. Εάν λοιπόν η πολιτική ελίτ ενδιαφέρεται έστω για τα προσχήματα «δημοκρατικότητας», ας προχωρήσει σε άμεσο δημοψήφισμα για την έγκριση ή απόρριψη των ληστρικών μέτρων, ώστε να συζητηθούν δημόσια οι εναλλακτικές προτάσεις, εφόσον βέβαια εξασφαλιστούν οι όροι απόλυτης ισηγορίας στα ΜΜΕ. Εάν, αντίθετα, η κυβέρνηση επιλέξει τη «νομιμοποίηση» των μέτρων με βάση τις δημοσκοπήσεις, δικαιολογημένα, θα χαρακτηριστεί ―ιδιαίτερα αν αρχίσει να καταφεύγει στη βία για να καταπνίξει τη λαϊκή αντίδραση (όπως ήδη άρχισε να κάνει)― «κοινοβουλευτική χούντα» και θ’ αντιμετωπιστεί ανάλογα...

Τοπικιστικός ρατσισμός

Είναι γενικότερα συχνό φαινόμενο να βρίσκουμε μπροστά μας ανθρώπους που ασχολούνται με την τοπική αυτοδιοίκηση (δήμαρχοι, νομάρχες, σύμβουλοι κλπ), οι οποίοι στο όνομα μικροπολιτικών συμφερόντων, σκοπιμοτήτων και γνωριμιών δρουν και συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν συνάδει με τη θέση τους, με τον πολιτισμό του λαού μας, με τις εν γένει ευθύνες τους.
Ως ένα σημείο αυτό μας έχει γίνει συνήθεια και φτάσαμε στο σημείο η τοπική πολιτική σε μεγάλο ποσοστό να ασκείται από ανθρώπους καιροσκόπους, επικοινωνιακούς τύπους, κομματάρχες, άτομα με πολλές γνωριμίες και κρίσιμες θέσεις ανεξάρτητα από την αξιοσύνη τους, τη μόρφωσή τους, τη δύναμη της διεκδίκησης, την επιρροή τους στην κεντρική πολιτική σκηνή, τον ρεαλισμό, το όραμα για τον τόπο τους και τη δυνατότητα πραγματοποίησής του. Συμπεράναμε ως λαός ότι με τον τρόπο και το κριτήριο που ψηφίζουμε, αυτό μας αξίζει και επαναπαυτήκαμε σ’ αυτό.
Καλά ως εδώ και ως ένα σημείο μας έγιναν τρόπος ζωής αλλά όταν ορισμένες συμπεριφορές υπερβαίνουν τα εσκαμμένα τότε πραγματικά βγαίνεις απ’ τα ρούχα σου και αξίζει να τα αναφέρεις για να τα κάνεις γνωστά στους διπλανούς σου, και να προστατεύεις ανθρώπους που εκτίθενται σε επικίνδυνες απόψεις κατά τη γνώμη σου.
Το Σάββατο λοιπόν 31/1/2010 στο κλειστό γυμναστήριο Φίλιππος Αμοιρίδης της Ξάνθης άνοιξαν οι εκδηλώσεις για το πανελλήνιας εμβέλειας καρναβάλι της πόλης, με μια καταπληκτική συναυλία της Emma Shapplin μιας παγκόσμιας φήμης τραγουδίστριας. Πράγματι μια μεγάλη πολιτισμική παρέμβαση σε πολύ δύσκολους καιρούς για μια πόλη η οποία διακρίνεται για τον πλούτο των εκδηλώσεών της και των πολιτιστικών παρεμβάσεών της. Στη συναυλία αυτή όπως είναι φυσιολογικό παρίστατο κόσμος από διπλανούς νομούς και κοντινές πόλεις που ήρθε να την παρακολουθήσει. Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί άσχετοι με τα υπόλοιπα τεκταινόμενα της πόλης αυτής έγιναν μάρτυρες και θεατές του εναρκτήριου λόγου των εκδηλώσεων του δημάρχου της πόλης αυτής, ο οποίος περιείχε μπόλικη από μικροπολιτική, σκοπιμότητα, διάθεση αυτοπροβολής και διδαχή της έννοιας τοπικισμός.
Παραθέτουμε ορισμένα κρίσιμα χωρία αυτούσια και επεξηγούμε παρακάτω:

‘Η Ξάνθη έχει συνδέσει το όνομά της με κορυφαίες διοργανώσεις γιατί πολύ απλά θα έλεγα πως είναι γονιδιακό μας στοιχείο ο πολιτισμός, ως έκφραση δημιουργίας. Μια ερωτική ατμόσφαιρα που διαπερνά τα πάντα και που σε συνδυασμό με τη διονυσιακή επιρροή που έχει το καρναβάλι καταλήγει σε μια πληρότητα έκφρασης και διασκέδασης, πέρα από στερεότυπα. …Η Ξάνθη γιορτάζει παρότι απέχουν οι βουλευτές της…και το σύνολο της πολιτειακής της ηγεσίας. Η Ξάνθη είναι και θα είναι πρότυπο πολιτισμού για όλη την περιοχής μας! Το Ξανθιώτικο Καρναβάλι ένα πάντρεμα πολιτιστικής έκφρασης αλλά συγχρόνως και διασκέδασης. Η παράδοση συνδυάζεται με το καινούργιο… Δημιουργούμε συνεχώς καινούργια πράγματα διδάσκοντας τι σημαίνει πολιτική για τον πολιτισμό και επικοινωνία για τον άνθρωπο’.
Πολλοί από τους θεατές μεταξύ των οποίων και ο γράφων, βλέπαμε για πρώτη φορά τον άνθρωπο αυτό και τον παρακολουθούσαμε να εκφωνεί πανηγυρικό πριν από μια συναυλία αλλά το σημαντικότερο να προωθεί με τα λεγόμενά του τον άκρατο τοπικισμό σε ρατσιστικό έδαφος, αναφερόμενος σε γονίδια πολιτισμού!!!!!! και πρότυπο λαό θυμίζοντας παλαιότερους λόγους άλλων ανθρώπων περί εκλεκτών λαών και φυλών. Αν αυτό δεν είναι προώθηση ρατσιστικών προτύπων τότε τι είναι; Αυτά όλα εμπλουτισμένα με μπόλικα εκφραστικά λάθη, άγχος και σαρδαμ λέξη παρά λέξη έβγαζαν προς τα έξω ένα εκρηκτικό μίγμα άτυχου προεκλογικού λόγου και κακέκτυπου πολιτιστικής παρέμβασης.
Προσοχή κύριε δήμαρχε γιατί ως πρώτος πολίτης της πόλεώς σας αποτελείτε πρότυπο για νέους ανθρώπους και είναι κρίμα να τους γαλουχείτε με αυτόν τον τρόπο. Επίσης πείτε και ένα ευχαριστώ στην ιστορία και στην εύνοια της τύχης σας να θεωρείστε παραμεθόριος νομός ενώ διπλανοί σας δεν ήταν και εξαιτίας τούτου αναπτυχθήκατε υπερβολικά σε σχέση με διπλανούς σας ή σε βάρος αυτών και μην πετάτε κορώνες του τύπου ‘αποτελούμε πρότυπο πολιτισμού για όλη την περιοχή’ γιατί δίπλα σας υπάρχουν homo sapiens sapiens και όχι homo sapiens neaderthalensis.

ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Στη σημερινή Ελλάδα με δεδομένη την κακού τύπου αστικοποίηση που επικρατεί στις δυο μεγαλουπόλεις, όπου ζουν οι μισοί κάτοικοι της χώρας, αποτελεί πραγματικά πρόκληση για έναν νέο άνθρωπο, ίσως ζευγάρι, να ζήσει στην επαρχία. Νέοι άνθρωποι με όρεξη για δουλειά, με διάθεση για ζωή και δημιουργία, με προσόντα εξαργυρωμένα με μια αξιοπρεπή θέση εργασίας έχουν όλες τις προοπτικές για μια διαβίωση με πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο από τις αστικές συνθήκες και γενικότερα για μια πολυπαραγοντική ποιότητα ζωής.
Η ποιότητα της ζωής στην ελληνική επαρχία είναι συνάρτηση του περισσότερου όπως προαναφέρθηκε ελεύθερου χρόνου, των σχεδόν μηδενικών- εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- κυκλοφοριακών προβλημάτων, της μειωμένης χρήσης αυτοκινήτου, του εύκολου παρκαρίσματος, του φτηνότερου κόστους ζωής (δεν τιμολογούνται όλα τα αγαθά γιατί είναι κοντά οι πηγές παραγωγής), της σχεδόν μηδενικής ρύπανσης του περιβάλλοντος, της ευκολότερης προσέγγισης της φύσης πράγμα που διευκολύνει την πνευματική και σωματική ισορροπία.
Σήμερα αξιόλογοι άνθρωποι ζουν μόνιμα στην επαρχία και απολαμβάνουν όλα τα παραπάνω, ενώ ταυτόχρονα διακρίνονται στους τομείς της δραστηριότητάς τους ορισμένες φορές και σε πανελλαδικό επίπεδο. Έτσι λοιπόν δεν ισχύει ο κανόνας ότι θάβεται όποιος ζει στην επαρχία και ότι για να διακριθείς στον τομέα σου θα πρέπει να ζεις κοντά στα ‘κέντρα των αποφάσεων’.
Ο νέος άνθρωπος με ανοιχτούς ορίζοντες, εμπειρίες και παραστάσεις που γυρνάει να ζήσει στην επαρχία αντιμετωπίζει όμως και κάποια φαινόμενα τα οποία τον ξενίζουν. Κι εκτός από τις περίεργες αντιλήψεις του κόσμου για τα πράγματα, από τις ‘κλειστές’ κοινωνίες των ανθρώπων, από τον ‘κοινωνικό σχολιασμό’ των πάντων αντιμετωπίζει ένα φαινόμενο με το οποίο θα ασχοληθεί σήμερα το άρθρο, το φαινόμενο των τριών γενεών μέσα στο ίδιο σπίτι. Συμβαίνει πιο συχνά στα χωριά αλλά παρατηρείται και στις μικρές κωμοπόλεις. Είναι φαινόμενο που έχει τις ρίζες του στα βάθη της δημιουργίας της ελληνικής οικογένειας, στην οποία εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας των δυο προηγούμενων αιώνων αλλά και της τήρησης με ευλάβεια της πατρογονικής εστίας τα παιδιά έμεναν στο ίδιο σπίτι με τους γονείς τους και εκεί δημιουργούσαν την οικογένειά τους, γεννούσαν τα παιδιά τους και διαβιούσαν. Το φαινόμενο σε καμία περίπτωση δεν συνέβαινε στην Ευρώπη του μεσαίωνα και ύστερα.
Χρησιμοποιήθηκε παρελθοντικός χρόνος για να περιγραφεί το όλο ζήτημα, όμως αυτό συνεχίζει να υφίσταται στην ελληνική επαρχία. Την εποχή που το φαινόμενο στην Ελλάδα υποχωρούσε ήρθε η χειραφέτηση της γυναίκας και η έξοδός της από το σπίτι για εργασία ακόμη και στην επαρχία οπότε η συγκατοίκηση με τους παππούδες βόλεψε τους νέους.
Η πραγματικότητα αυτή αυξάνει την παθογένεια της κοινωνίας στα χωριά και τις μικρές πόλεις της χώρας μας και αποτελεί τροχοπέδη για την κοινωνικότητα, την ελευθερία κινήσεων και σκέψεων των νεότερων γενεών λόγω της παρουσίας των παλαιότερων στον ίδιο χώρο. Δημιουργεί στεγανά στον τρόπο αντιμετώπισης της έννοιας ιδιοκτησία και φτάνουμε στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που κανονικά ορίζει η συγκατοίκηση των τριών γενεών. Δηλαδή από την επιδιωκόμενη ομόνοια φτάνουμε στη διχόνοια, τη μικροψυχία, τη διάλυση της οικογένειας. Η μικροψυχία όμως γίνεται κύριο γνώρισμα του χαρακτήρα και εξαιτίας της πλήρους αναγνωρισιμότητας προσώπων και πραγμάτων της μικρής κοινωνίας ο ‘κοινωνικός’ σχολιασμός και τα στραβά βλέμματα γίνονται καθημερινότητα.
Αυτή η πλευρά του χαρακτήρα των τοπικών κοινωνιών της ελληνικής επαρχίας, την βυθίζει ιστορικά στα βάθη των αιώνων της σκλαβιάς και γεωγραφικά στα βάθη της ανατολίας. Η απεμπλοκή από την κατάσταση αυτή φαντάζει πάρα πολύ δύσκολη γιατί είναι βολική αλλά και απαραίτητη για να σπάσουν στεγανά στην αντιμετώπιση των πραγμάτων και να εκσυγχρονιστεί η κατά τα άλλα ειδυλλιακή ελληνική επαρχία.

Οι νεοπασόκοι

Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ σε πρώτη, με τεράστια διαφορά από την δεύτερη, πολιτική δύναμη της χώρας. Ένα ΠΑΣΟΚ μετεξελιγμένο σε σχέση με το ιδεολογικό παρελθόν του, το οποίο αποτέλεσαν οι εξής δύο πυλώνες:
1ον Την περίοδο 1974-1990 το κόμμα δρούσε με τον φυσικό του ηγέτη να κινεί τα νήματα ως ένα νέο σοσιαλιστικό κίνημα, με σκοπό την αποκατάσταση των έως τότε υπαρχόντων αδικιών και αποκλεισμών, τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, την δωρεάν παιδεία και υγεία. Μετά τις πραγματικά πρωτοποριακές τομές η κατάληξη ήταν καταχρήσεις, παλινωδίες, ρεμούλες, διορισμένοι στρατοί και παγκόσμιος εξευτελισμός.
2ον Την περίοδο 1996-2004 το κόμμα έδρασε πάντα υπό τη σκιά του φυσικού του ηγέτη με διαχειριστή τον κατά τα άλλα συμπαθητικό Κ. Σημίτη με άξονα τη δημοσιονομική εξυγίανση, τον εκσυγχρονισμό, την είσοδο σε πλήρη ευρωπαϊκή τροχιά, την μεταρρύθμιση σε επίπεδο Δήμων και Κοινοτήτων. Εκτός από ορισμένες δίκαιες παρεμβάσεις η κατάληξη ήταν το εχθρικό κλίμα μεταξύ λαού και κυβερνώντων, τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος από ανώτερα στελέχη εκείνης της εκσυγχρονιστικής ομάδας.
Μετά λοιπόν από την θλιβερή, ίσως την χειρότερη στην ιστορία, πενταετία διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία έρχεται ο Γιώργος (τρίτος στη σειρά πρωθυπουργός της γενιάς) Παπανδρέου να αναλάβει τα ηνία της χώρας μέσω του άρματος του ΠΑΣΟΚ του οποίου το ιδεολογικό ταξίδι περιγράφηκε προηγουμένως. Έρχεται σε μια στιγμή που η παγκόσμια οικονομική συνθήκη είναι πάρα πολύ δύσκολη και η θέση της χώρας δεινή κυρίως λόγω της προηγούμενης πενταετίας.
Το χαρακτηριστικό της εκλογής του ΠΑΣΟΚ για την τρίτη στην ουσία θεματική περίοδό του είναι όπως αναφέρθηκε και στις πρώτες λέξεις του άρθρου η τεράστια διαφορά με την δεύτερη συντηρητική παράταξη. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο λαός εξαιτίας της πολύ μεγάλης απογοήτευσης από τα προηγούμενα, είδε στο πρόσωπο του παιδιού των Παπανδρέου που μεγάλωσε, το φως, την ελπίδα της εξόδου από το τούνελ της πλήρους απαξίωσης της πολιτικής και των κοινωνών της καθώς και την πίστη για δικαιοσύνη, τιμωρία αυτών που εκτρέπονται από τη δημοκρατική συμπεριφορά. Η εμπιστοσύνη λοιπόν τεράστια και η εντολή λευκή για το άλλαξέ τα όλα.
Ας δούμε λοιπόν τη σύνθεση αυτού του 43 περίπου τοις εκατό που έδωσε αυτή την εντολή. Πρόκειται για όλους τους παλαιούς πασόκους οι οποίοι είδαν την ευκαιρία να ξαναγίνουν κυβέρνηση αν και κάπως χλιαροί γιατί κατάλαβαν ότι δεν θα έχουν τα παλιά φαγοπότια, πρόκειται για κάποιους απογοητευμένους κεντρώους οι οποίοι ψήφισαν δυο φορές Ν.Δ. έχοντας αποθέσει ελπίδες στο άμεμπτο πρόσωπο του Καραμανλή. Τέλος πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα μη μετρήσιμη ποσοστιαία αλλά σημαντική, η οποία αποτελείται από κάποιους που ενώ μοίραζαν Ριζοσπάστη το 74 -85 και σίγουρα ανήκουν σ’ αυτά τα τρία εκατομμύρια που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο από εκεί και μετά παλινωδούν μεταξύ ΕΑΡ, ενιαίου Συνασπισμού, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά σήμερα είναι life style γενίτσαροι υποστηρικτές της ‘σοσιαλιστικής λιτότητας’ του Παπανδρέου, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, γιατί έτσι επιτάσσει η ευρωπαϊκή ένωση του Τρισέ, γιατί αλλιώς θα πτωχεύσουμε και θα χάσουμε τα ζεστά λεφτάκια μας, γιατί έτσι είχε σώσει ο κόκκινος Μπερλίνγκουερ την Ιταλία το 1980. Με τέτοιες φτηνές δικαιολογίες τώρα που μιλάμε κοιτάζουν να καλύψουν την ανεπάρκεια της κυβέρνησης τις περίφημες 100 πρώτες ημέρες, τα παιδιάστικα παιχνίδια του παιδιού Παπανδρέου που ακόμη δεν έχει προσλάβει ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά, τις αψιμαχίες μεταξύ υπουργών, τον Παγκαλοειδή τρόπο διακυβέρνησης, τη διεκδίκηση από τώρα του δημαρχιακού χρίσματος από υπουργούς που δήθεν ανέλαβαν έργο .
Αυτό που σε πειράζει πιο πολύ είναι ότι και αυτή η κυβέρνηση δίνει πάρα πολλά για την επικοινωνία, κάτι που κατά κόρον έκανε και η προηγούμενη και κατέληξε στα τάρταρα. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι ο λαός είναι καθηλωμένος και παρακολουθεί από την ελεγχόμενη τηλεόραση τις εξελίξεις, αμαχητί. Επειδή η ιστορία διδάσκει ας λάβουν υπόψιν τους οι κυβερνώντες ότι η προηγούμενη τραγική κυβέρνηση είχε όχι εκατό ημέρες αλλά διακόσιες εβδομάδες περίοδο χάριτος και κατέληξε εκεί που κατέληξε.