ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Στη σημερινή Ελλάδα με δεδομένη την κακού τύπου αστικοποίηση που επικρατεί στις δυο μεγαλουπόλεις, όπου ζουν οι μισοί κάτοικοι της χώρας, αποτελεί πραγματικά πρόκληση για έναν νέο άνθρωπο, ίσως ζευγάρι, να ζήσει στην επαρχία. Νέοι άνθρωποι με όρεξη για δουλειά, με διάθεση για ζωή και δημιουργία, με προσόντα εξαργυρωμένα με μια αξιοπρεπή θέση εργασίας έχουν όλες τις προοπτικές για μια διαβίωση με πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο από τις αστικές συνθήκες και γενικότερα για μια πολυπαραγοντική ποιότητα ζωής.
Η ποιότητα της ζωής στην ελληνική επαρχία είναι συνάρτηση του περισσότερου όπως προαναφέρθηκε ελεύθερου χρόνου, των σχεδόν μηδενικών- εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- κυκλοφοριακών προβλημάτων, της μειωμένης χρήσης αυτοκινήτου, του εύκολου παρκαρίσματος, του φτηνότερου κόστους ζωής (δεν τιμολογούνται όλα τα αγαθά γιατί είναι κοντά οι πηγές παραγωγής), της σχεδόν μηδενικής ρύπανσης του περιβάλλοντος, της ευκολότερης προσέγγισης της φύσης πράγμα που διευκολύνει την πνευματική και σωματική ισορροπία.
Σήμερα αξιόλογοι άνθρωποι ζουν μόνιμα στην επαρχία και απολαμβάνουν όλα τα παραπάνω, ενώ ταυτόχρονα διακρίνονται στους τομείς της δραστηριότητάς τους ορισμένες φορές και σε πανελλαδικό επίπεδο. Έτσι λοιπόν δεν ισχύει ο κανόνας ότι θάβεται όποιος ζει στην επαρχία και ότι για να διακριθείς στον τομέα σου θα πρέπει να ζεις κοντά στα ‘κέντρα των αποφάσεων’.
Ο νέος άνθρωπος με ανοιχτούς ορίζοντες, εμπειρίες και παραστάσεις που γυρνάει να ζήσει στην επαρχία αντιμετωπίζει όμως και κάποια φαινόμενα τα οποία τον ξενίζουν. Κι εκτός από τις περίεργες αντιλήψεις του κόσμου για τα πράγματα, από τις ‘κλειστές’ κοινωνίες των ανθρώπων, από τον ‘κοινωνικό σχολιασμό’ των πάντων αντιμετωπίζει ένα φαινόμενο με το οποίο θα ασχοληθεί σήμερα το άρθρο, το φαινόμενο των τριών γενεών μέσα στο ίδιο σπίτι. Συμβαίνει πιο συχνά στα χωριά αλλά παρατηρείται και στις μικρές κωμοπόλεις. Είναι φαινόμενο που έχει τις ρίζες του στα βάθη της δημιουργίας της ελληνικής οικογένειας, στην οποία εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας των δυο προηγούμενων αιώνων αλλά και της τήρησης με ευλάβεια της πατρογονικής εστίας τα παιδιά έμεναν στο ίδιο σπίτι με τους γονείς τους και εκεί δημιουργούσαν την οικογένειά τους, γεννούσαν τα παιδιά τους και διαβιούσαν. Το φαινόμενο σε καμία περίπτωση δεν συνέβαινε στην Ευρώπη του μεσαίωνα και ύστερα.
Χρησιμοποιήθηκε παρελθοντικός χρόνος για να περιγραφεί το όλο ζήτημα, όμως αυτό συνεχίζει να υφίσταται στην ελληνική επαρχία. Την εποχή που το φαινόμενο στην Ελλάδα υποχωρούσε ήρθε η χειραφέτηση της γυναίκας και η έξοδός της από το σπίτι για εργασία ακόμη και στην επαρχία οπότε η συγκατοίκηση με τους παππούδες βόλεψε τους νέους.
Η πραγματικότητα αυτή αυξάνει την παθογένεια της κοινωνίας στα χωριά και τις μικρές πόλεις της χώρας μας και αποτελεί τροχοπέδη για την κοινωνικότητα, την ελευθερία κινήσεων και σκέψεων των νεότερων γενεών λόγω της παρουσίας των παλαιότερων στον ίδιο χώρο. Δημιουργεί στεγανά στον τρόπο αντιμετώπισης της έννοιας ιδιοκτησία και φτάνουμε στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που κανονικά ορίζει η συγκατοίκηση των τριών γενεών. Δηλαδή από την επιδιωκόμενη ομόνοια φτάνουμε στη διχόνοια, τη μικροψυχία, τη διάλυση της οικογένειας. Η μικροψυχία όμως γίνεται κύριο γνώρισμα του χαρακτήρα και εξαιτίας της πλήρους αναγνωρισιμότητας προσώπων και πραγμάτων της μικρής κοινωνίας ο ‘κοινωνικός’ σχολιασμός και τα στραβά βλέμματα γίνονται καθημερινότητα.
Αυτή η πλευρά του χαρακτήρα των τοπικών κοινωνιών της ελληνικής επαρχίας, την βυθίζει ιστορικά στα βάθη των αιώνων της σκλαβιάς και γεωγραφικά στα βάθη της ανατολίας. Η απεμπλοκή από την κατάσταση αυτή φαντάζει πάρα πολύ δύσκολη γιατί είναι βολική αλλά και απαραίτητη για να σπάσουν στεγανά στην αντιμετώπιση των πραγμάτων και να εκσυγχρονιστεί η κατά τα άλλα ειδυλλιακή ελληνική επαρχία.

Οι νεοπασόκοι

Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ σε πρώτη, με τεράστια διαφορά από την δεύτερη, πολιτική δύναμη της χώρας. Ένα ΠΑΣΟΚ μετεξελιγμένο σε σχέση με το ιδεολογικό παρελθόν του, το οποίο αποτέλεσαν οι εξής δύο πυλώνες:
1ον Την περίοδο 1974-1990 το κόμμα δρούσε με τον φυσικό του ηγέτη να κινεί τα νήματα ως ένα νέο σοσιαλιστικό κίνημα, με σκοπό την αποκατάσταση των έως τότε υπαρχόντων αδικιών και αποκλεισμών, τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, την δωρεάν παιδεία και υγεία. Μετά τις πραγματικά πρωτοποριακές τομές η κατάληξη ήταν καταχρήσεις, παλινωδίες, ρεμούλες, διορισμένοι στρατοί και παγκόσμιος εξευτελισμός.
2ον Την περίοδο 1996-2004 το κόμμα έδρασε πάντα υπό τη σκιά του φυσικού του ηγέτη με διαχειριστή τον κατά τα άλλα συμπαθητικό Κ. Σημίτη με άξονα τη δημοσιονομική εξυγίανση, τον εκσυγχρονισμό, την είσοδο σε πλήρη ευρωπαϊκή τροχιά, την μεταρρύθμιση σε επίπεδο Δήμων και Κοινοτήτων. Εκτός από ορισμένες δίκαιες παρεμβάσεις η κατάληξη ήταν το εχθρικό κλίμα μεταξύ λαού και κυβερνώντων, τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος από ανώτερα στελέχη εκείνης της εκσυγχρονιστικής ομάδας.
Μετά λοιπόν από την θλιβερή, ίσως την χειρότερη στην ιστορία, πενταετία διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία έρχεται ο Γιώργος (τρίτος στη σειρά πρωθυπουργός της γενιάς) Παπανδρέου να αναλάβει τα ηνία της χώρας μέσω του άρματος του ΠΑΣΟΚ του οποίου το ιδεολογικό ταξίδι περιγράφηκε προηγουμένως. Έρχεται σε μια στιγμή που η παγκόσμια οικονομική συνθήκη είναι πάρα πολύ δύσκολη και η θέση της χώρας δεινή κυρίως λόγω της προηγούμενης πενταετίας.
Το χαρακτηριστικό της εκλογής του ΠΑΣΟΚ για την τρίτη στην ουσία θεματική περίοδό του είναι όπως αναφέρθηκε και στις πρώτες λέξεις του άρθρου η τεράστια διαφορά με την δεύτερη συντηρητική παράταξη. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο λαός εξαιτίας της πολύ μεγάλης απογοήτευσης από τα προηγούμενα, είδε στο πρόσωπο του παιδιού των Παπανδρέου που μεγάλωσε, το φως, την ελπίδα της εξόδου από το τούνελ της πλήρους απαξίωσης της πολιτικής και των κοινωνών της καθώς και την πίστη για δικαιοσύνη, τιμωρία αυτών που εκτρέπονται από τη δημοκρατική συμπεριφορά. Η εμπιστοσύνη λοιπόν τεράστια και η εντολή λευκή για το άλλαξέ τα όλα.
Ας δούμε λοιπόν τη σύνθεση αυτού του 43 περίπου τοις εκατό που έδωσε αυτή την εντολή. Πρόκειται για όλους τους παλαιούς πασόκους οι οποίοι είδαν την ευκαιρία να ξαναγίνουν κυβέρνηση αν και κάπως χλιαροί γιατί κατάλαβαν ότι δεν θα έχουν τα παλιά φαγοπότια, πρόκειται για κάποιους απογοητευμένους κεντρώους οι οποίοι ψήφισαν δυο φορές Ν.Δ. έχοντας αποθέσει ελπίδες στο άμεμπτο πρόσωπο του Καραμανλή. Τέλος πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα μη μετρήσιμη ποσοστιαία αλλά σημαντική, η οποία αποτελείται από κάποιους που ενώ μοίραζαν Ριζοσπάστη το 74 -85 και σίγουρα ανήκουν σ’ αυτά τα τρία εκατομμύρια που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο από εκεί και μετά παλινωδούν μεταξύ ΕΑΡ, ενιαίου Συνασπισμού, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπά σήμερα είναι life style γενίτσαροι υποστηρικτές της ‘σοσιαλιστικής λιτότητας’ του Παπανδρέου, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, γιατί έτσι επιτάσσει η ευρωπαϊκή ένωση του Τρισέ, γιατί αλλιώς θα πτωχεύσουμε και θα χάσουμε τα ζεστά λεφτάκια μας, γιατί έτσι είχε σώσει ο κόκκινος Μπερλίνγκουερ την Ιταλία το 1980. Με τέτοιες φτηνές δικαιολογίες τώρα που μιλάμε κοιτάζουν να καλύψουν την ανεπάρκεια της κυβέρνησης τις περίφημες 100 πρώτες ημέρες, τα παιδιάστικα παιχνίδια του παιδιού Παπανδρέου που ακόμη δεν έχει προσλάβει ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά, τις αψιμαχίες μεταξύ υπουργών, τον Παγκαλοειδή τρόπο διακυβέρνησης, τη διεκδίκηση από τώρα του δημαρχιακού χρίσματος από υπουργούς που δήθεν ανέλαβαν έργο .
Αυτό που σε πειράζει πιο πολύ είναι ότι και αυτή η κυβέρνηση δίνει πάρα πολλά για την επικοινωνία, κάτι που κατά κόρον έκανε και η προηγούμενη και κατέληξε στα τάρταρα. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι ο λαός είναι καθηλωμένος και παρακολουθεί από την ελεγχόμενη τηλεόραση τις εξελίξεις, αμαχητί. Επειδή η ιστορία διδάσκει ας λάβουν υπόψιν τους οι κυβερνώντες ότι η προηγούμενη τραγική κυβέρνηση είχε όχι εκατό ημέρες αλλά διακόσιες εβδομάδες περίοδο χάριτος και κατέληξε εκεί που κατέληξε.